Rodeo of zuster Bertram

[p. 6]

2

Horrelvoetjes. In de kamer, die zij zonder reden ‘de gouden’ noemden, zaten zij. De gouden: omdat daar altijd, szomers dmv rood krêpepapier, de haard brandde. En wachtten tot het gesprek, dat onvermijdelijk was in een dergelijke situatie, beginnen zou. De jongen wist dat hij b.v. maar: geen enkele nacht heb ik de zon zien schijnen (of het moest in bed zijn), hoefde te zeggen en alles zou in orde komen. Daarentegen zei hij: zo zou ik willen zijn, zo stoer en bebaard, als de piraat in de krant. Met een stengun in mijn hand en 400 mensen bedwingend. Als je hem zoekt, hij staat op de voorpagina. Meen je dat werkelijk? En zou je mensen kunnen doden? Ze had de voorpagina niet eens opgeslagen, keek hem verschrikt met grijze ogen aan. Hij ging makkelijk aan de tafel zitten en sloeg zijn benen over elkaar: het was begonnen. Zou je dan van huis weg willen? Geef je dan zo weinig om ons, om mij, je moeder? (Die je onder haar hart heeft gedragen, je altijd goed heeft verzorgd, je nooit iets heeft misdaan.) Hij lachte en rolde zijn mouwen een eindje op, de trui jeukte op zijn blote huid. Ze stond op om nog een keer thee in te schenken en haar zoon zag de lagen van het korset spannen onder haar glimmende rok. Hij nam een ballpoint uit zijn zak en wilde iets op het randje

[p. 7]

van de krant schrijven: Mijn Vader Is Hartstikke Gek. Nee, natuurlijk hebben jullie mij niets misdaan, maar ik weet dat ik hier nutteloos zit en straks eet en naar bed ga en slaap. Slapen is het heerlijkste wat een mens kan meemaken, buiten waarschijnlijk de periode van bewusteloosheid bij een zware dronkenschap. Ik zou eindelijk wel eens iets willen, maar je weet net zo goed als ik, als iedereen die hier 2 uur in huis is geweest, dat ik helemaal niets wil wat mogelijk is: (). Hij zag dat ze luisterde, eerder: dat ze hoorde, en hij wist dat ze iets terug zou zeggen, op het meest onzinnige, hij had het geprobeerd en bij een vorig gesprek met zijn moeder op iedere opmerking mm, tja, aafh, geantwoord, ze hadden ongeveer anderhalf uur geconverseerd. De rimpel tussen haar ogen werd dieper, ze zette haar bril op en bekeek scherp de foto van de stoere en bebaarde piraat die met beide handen een stengun voor zijn borst hield, zodoende een Andreaskruis makend met de patronenband die over zijn schouder hing, op de onduidelijke foto, die inderdaad die dag in de krant stond. Bah, wat een kerel. Wat zal die zijn moeder een hoop verdriet gedaan hebben (op zijn dertiende komt hij dronken thuis, jarenlang circuleren er in de kleine stad praatjes over steeds andere meisjes die van hem in verwachting zijn, gaat later varen, komt in ZuidAmerika bij een politieke gang en wanneer hij 27 is probeert zijn leider aan de

[p. 8]

macht te komen). Wil je je werkelijk daarmee vergelijken? Zou je werkelijk zo willen zijn? Hij lachte nauwelijks, werd eerder wrevelig als ze stug bleef doorgaan. Met zijn linkervoet trok hij het bankje, waar zijn voeten op steunden, iets dichterbij, zodat hij hoger zat, makkelijker bij zijn thee kon. Hij nam de kauwgum uit zijn mond, legde het mopje op het schoteltje, natuurlijk er voor zorgend dat het niet aan het kopje vast kon smelten. Nee, ik zei maar toevallig dat, omdat ik net die foto in de krant zag staan. Ik had net zo goed poolreiziger, stermannequin, kunstschilder kunnen zeggen, maar dat doet er niet toe: ik wil niet gebonden zijn. Zijn moeder keek vrolijk op, nu had ze hem, in zijn tere plek: de liefde. Het was bekend dat hij daar alles voor over had; als hij verliefd was, was hij niet te stuiten, sprong en holde net zo lang tot hij bereikt had wat hij wilde en meteen daarna kwam de verveling. En je vriendinnetjes dan? je zachte, handige meisjes, die je schrijven en opbellen en waarover je nooit komt uitgepraat. Over Erika en Sonja, die hij beiden tegelijk aanhield zodat hij 6 keer per week naar de bioscoop kon. Over Claude die hem op de meest vreemde ogenblikken dwong, over Rea, over allemaal waarvan hij haar vertelde en waarnaar ze luisterde met blinkende ogen, zoals hij ze alleen nog kon herinneren van jaren geleden, als ze samen voor het naar bed gaan tongden: The first movement of love. Aan hen ben je toch zeer

[p. 9]

gehecht? Hij zakte een eindje onderuit, verlegde zijn benen. Een gesprek, daar hield hij wel van, maar als hij zelf plotseling iets moest zeggen, als hem iets gevraagd werd, schrok hij altijd geweldig: hij kon het toch niet duidelijk maken. Hij dacht geen ogenblik na. Ja, maar aan die meisjes ben ik niet gehecht omdat bijvoorbeeld dat meisje Ieneke is en bijzonder mooie heupen heeft, of dat meisje Sonja, die zich precies beweegt zoals ik van een vrouw verlang en manieren heeft voor zelfs het kleinste gezelschap, maar gewoon omdat het meisjes zijn die ik ken, maar die in iedere stad te vinden zijn, szomers ontmoet je ze overal, uit alle landen en in alle huizen en die ik ook zou kennen als ik in Portugal of in Boston zou wonen. In dat geval zou ik ze even lief vinden. Terwijl ze de as van haar sigaret tikte, keek ze hem van boven aan. Ze had een rond gezicht en dacht kennelijk na: de huid rond de ogen stond strak en er was een totale afwezigheid. De meisjes zijn heel lief; alsjeblieft, zeg er niets van wanneer er een komt en je er nog iets van herinnert, maar inderdaad zo liggen de zaken. Haar zoon voelde zich voldaan, bevredigd: ze lag duidelijk met zichzelf overhoop. Hij begon zijn schoenen aan te doen, want dadelijk wilde iedereen weer meteen weg en zou er aan het begin van de rij gedrongen worden. Toen hij zich bukte om de veters vast te maken, nam ze hem plotseling bij de dikke haren in zijn nek, en toen hij opkeek,

[p. 10]

zag hij tranen in de ogen van zijn moeder: ach jongen, had god je maar horrelvoetjes gegeven; of een dun beentje.