Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[p. 152]

[MYn hart dat springht in't lijf,]

Stemme: Als 't begint, Nova.

MYn hart dat springht in't lijf,
Wanneer dat ick beschrijf
De soetigheydt, die daer om Haerlem leydt:
Mijn tongh en pen die is tot lof bereydt:
Want al // dit schoone dal
Vol deftigheden, sonder een misval,
Dat praelt en bromt, en 't wil niet wijcken
Voor 't schoon Edame;
Ach aengename stee.

2 U beeckjens Christalijn,

Die daer soo klaer als Wijn
Het duynigh sant // omringht aen alle kant:
Waer by dat staet soo menigh boom geplant,
En voort // ist dat men hoort
Veel beckjes zinghen, met een soet accoort,
Wiens hart sou daer door niet verheughen,
Ia al waer 't van steen,

[p. 153]

 

Sijn hartheydt haest verdween.

 

3 Het hoogh sandigh geberght

 

Getopt den Hemel terght,

 

Daer 't bont Gediert // met groot getal op zwiert,

 

Met groenen helm, als met een pruyck verciert,

 

Van daer // toont openbaer

 

Neptuni golven helder ende klaer,

 

Die daer met kracht komt schuyment brullen

 

Op het dorre strant,

 

En wijckt weer van de kant.

 

4 Men siet in dees kontrey

 

Oock menigh schoon valey,

 

Die cierlijck staen // met vruchten rijck gelaen:

 

Daer zietmen 't Vee oock weeligh grasend' gaen;

 

Daer by // aenschouwen wy

 

Dat groote Bos, beplant aen allen zy

 

Vol van geboomt, met hooghe toppen,

 

Iae ontelbaer tack,

 

Als kromme armen zwack.

 

5 Oock zietmen daer van daen

[p. 154]

 

Heerlijck verheven staen

 

Veel torens hoogh // en Kercken schoon in d'oogh:

 

Waer voor dat sich het driftigh nat neerboogh;

 

Wie sou // indien men wou

 

Gaen melden al het gheen dat dees Landou

 

Ons oogh vertoont; men kant niet noemen

 

Op het tiende part,

 

Het maeckt mijn geest verwart.

't Veldt Voedt veel.