Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes



[pagina 95]
Wie 's Werelts schatten mint, Veel onrust hy bevind.
Stemme: Ach Droom hoe quelt ghy mijn gedachten. O Mensch die hier op dese Wereldt U Sinnen stelt op Schatten schoon beperelt, Die de roest, steets verwoest, en heel gaet verdreven, Denckje niet, wat verdriet, dat men siet, Hoe den Mensch so haestigh komt te sterven: Ach! daer leyt dan al het goet, Daerje soo hebt om gewroet, En 't Hemelrijck en keundt ghy niet be-erven. 2 Want wie de Werelt wil aen-hanghen, Die kan voorwaer het Rijcke niet ontfangen: Godt den Heer, toont sijn leer, als wy konnen lesen, Daer hy seght, en uytleght, wel ten recht,
[pagina 96]
Niemant kan twee Heeren dienstigh wesen, Of den eenen sal altijdt Sijn verachtet en benijt, En d'ander sal wel hooghlijck zijn gepresen. 3 En soo ist oock met dese Menschen, Die naer het goet des Werelts altijt wenschen? Want haer sin, tot gewin, soo seer is genegen, Dat sy staegh , in alle daegh, als een plaegh Sich daer deur vergeten Godes wegen: Maer het goet seer hoogh geacht, Blijft ghenoegsaem in 't gedacht, Daer is men steets ghedeurigh om verleghen. Daerom, o waerde mensch, tracht nie na's Werelts goet, Maer denckt eens by u selfs, dat 't hier doch blijven moet, En als 't al is geschrapt, met arbeydt by malkander, U Lichaem vaert in't graf, en 't goet is voor en ander. G.A. Ooyevaer.