Haarlemsche mei-bloempjes. Derde offer aen de vreughd-lievende nymphjes

Tot volle vernoegingh van haare nieu-keurighe lusjes, op't naust ghezocht uyt het voorighe Brein-hoff

[p. 1]

Mey-Liedt. 1649

[p. 2]

DE zon aen 't klimmen, rijst om hoog uyt de kimmen, op het spoor van Aurora,
groet het soet ghesicht van Flora,
nat bedout, bleeck en kout, die door hem haer glants behoudt.
Nu is de milde schoot van Ceres zwangher om te Baren:
Siet hoe groot is het ghetal, der Torenaren, die alreed'ons verklaren
hare menig vuldigheyt voor ons bereydt.

[p. 3]

 

2 Het schoon aenschouwen

 

Vande lieve Landouwen,

 

't Soet vermaeck, der groen Heyden,

 

Ende Klaver-rijcke Weyden:

 

Bosch en dael, menighmael

 

Van de Fiere Nachtegael,

 

Met sulck een stem vervult,

 

Die klinckt en vringht door yeders ooren,

 

Ons verschult,

 

Om soo te zien, en soo te hooren

 

Dat Godts goetheydt daer vooren

 

Wort geroemt, en lof gesyedt

 

Tot dankbaerheydt.

 

3 De groene Boomen,

 

In haer Blaed'ren volkomen

 

Op-geprockt, 't Velt belommert,

 

Daer de Nimphen onbekommert,

 

Vry by een, wel te vreen,

 

Rusten haer vermoeyde le'en:

 

Den Herder Coridon.

[p. 4]

 

Schuyldt menighmael met sijn Leerinde,

 

Voor de Son.

 

Onder de schaduw' van een Linde,

 

Neffens sijne beminde,

 

Speelend op sijn Herder-riet,

 

Een Minne-liedt.

 

4 De schoone Hoven,

 

Sijn wel waerdigh te loven,

 

Die met Lieflijcke Planten

 

Staen verciert aen alle kanten,

 

Daer het Kruydt, jeughdigh spruyt,

 

't Welck den soeten tijdt beduydt.

 

't Gevooghelt veelderley,

 

Sigh paren, en haer Jonghen teelen

 

Inde Mey.

 

En op de groene tacken speelen.

 

Ey! hoe soet hoortmen 't queelen

 

Vande Leeuwerck, inde Lucht

 

So snel ter vlught.

 

5 Nu alle Dieren

[p. 5]

 

Sijn verheught, die daer zwieren

 

Met een lieflijck gheweemel,

 

In 't Gheboomt, en anden Hemel:

 

Nu het Vee, vrolijck mee

 

By malkander weydt in vree,

 

Laet nu den Mensch met vreught,

 

In Godt den ghever aller dinghen

 

Sijn verheughdt:

 

Nu isser stof Godt lof te singhen,

 

En van vreught op te springhen

 

Inden soeten Somer-tijdt, Die 't al verblijdt.