De historie van Belgis

LXII Kapittel.

Van de verandering der Nederlanden en den oorsprong der stad Loven.

Wy zullen nu aengaende de stigting of den oorsprong van andere steden in 't Nederland schryven al het gene wy daer van hebben konnen vinden; want deze landen hebben met'er tyd

[p. 288]

merkelyke veranderingen ondergaen en zyn op veelderhande wyzen verdeelt geworden, volgens de jurisdictien en heerschappyen der princen en landvoogden. Ook zyn zy door de zee verandert geworden; want in den tyd van Julius Cesar was'er tusschen Braband en Holland nog geen ander water als de breedde van de Maes en den Rhyn, en Zeeland was van Holland alleenelyk afgezonderd door de Schelde, die tusschen beyde in de Maes liep. De streek die zy alsdan doorstroomde, heet op heden nog de Schelde, van welke rivier het daer by gelegen eyland den naem ontleent heeft van het land van Schouwen, aldus genoemt zynde na het woord Schadus, dat is Schelde.

Braband, Vlaenderen, Holland en Zeeland, Vriesland en Denemerken zyn voor het meeste deel overstroomt geworden door eenen geweldigen watervloed, gelyk wy hier vooren gezeyd hebben. Uyt Denemerken kwamen de Cimbren, met de welke hun verbonden alle de inwoonders der voornoemde overstroomde landen; want zy waeren gedwongen andere woonplaetsen te gaen zoeken, gelyk in het 2.^e boek, kap. 31 gezeyd is; maer wat hun wedervaeren is leest men in de vier volgende kapittelen van het zelve boek.

Deze overstrooming zoude gebeurt zyn ontrent 80 jaeren voor Julius Cesar. Naer de zelve zyn in deze landen, door de afspoeling des waters, verscheyde leegden, valleyen en meerschen overwatert gebleven, zoo dat Cesar tot zommige dorpen der Morinen en Menapieren niet konde komen als met platte schepen. Dit was de oorzack dat het hem zoo veel moeyte koste om deze landen te onderwerpen; want de inwoonders betrouwden en verlieten zig op hunne ondoordringelyke bosschen en ontoeganglyke eylanden. Aldus plagten ook de schotten te doen, als zy tegen de engelsche oorlogden, en mids hun land de zelve voordeelen heeft, konnen zy niet ligtelyk gedwongen worden.

[p. 289]

Ik vinde dat in het jaer Ons Heere 666 Aldenburg de voornaemste stad van Vlaenderen was. Dit land, in dien tyd genoemt Pagus Flandrensis, was zeer kleyn, niet anders begrypende als den brugschen Akker, Thorant en den Zeekant tot aen de haeve die men nu Sluys noemt.

Men leest ook dat langen tyd voor Julius Cesar uyt Engeland verdreven wierd zekeren magtigen heer geheeten Louvacus, den welken aen den koning van Belgis eene plaets kwam verzoeken om eene wooning te bouwen. Naer dat hem die toegestaen was, stigtte hy daer een kasteel en eenen tempel ter eer van de afgoden Apollo, Mars en Pluto, dit kasteel en dien tempel volgens zynen naem Lovan noemende. Den gemelden tempel stond ter plaets daer nu S. Pieterskerk te Loven met haeren hoogen toren staet; maer hy wierd naermaels afgebroken en verandert in de gemelde kerk, die toegewyd is aen O.L. Vrouw en den H. Apostel Petrus, en van de ouderlingen nog genoemt word O.L. Vrouwkerk met de dry torens.

Eenige andere boeken zeggen dat de kapiteynen en ridders dezer landen, eer zy ten oorlog trokken, tot dezen heydenschen tempel gingen en den afgod Mars daer aenriepen om hunne vyanden te mogen overwinnen. Als zy terug keerden uyt het veld, zy begaven zig andermael tot den gemelden tempel, offerden aen de afgoden Mars en Apollo het tiende deel van hunnen roof, en bleven daer eenigen tyd rusten om hunne offerande van dankzegging te doen. Men zegt dat dit rusten en deze godsdienstigheyd aenleyding gegeven hebben tot den naem van Loven, die deze stad nog voert, welk woord in het hoog duytsch zoo veel beteekent als rusten en bezig zyn in den dienst der goden.

In den tyd van de overkomst der romeynen nae deze landen zyn in en omtrent Loven nog verscheyde andere sterkten en kasteelen gestigt, naementlyk binnen deze stad de hooge Burgt en

[p. 290]

de gene die nu eene der Pedagogien is, een kasteel te Vlierbeke en een te Park, welke laetste naermaels in kloosters verandert zyn.

Ter dezer plaets plagien ook de Druïdes (van de welke hier vooren menigmael gesproken is), bezonderlyk de gene die in Gallia Belgica woonden en aldaer de bestiering hadden, ten minsten alle jaeren eens te vergaederen, om kennis te nemen en te oordeelen over alle de zaeken daer zy rechters over waeren.