De historie van Belgis

XLVIII Kapittel.

Hoe deze Geslagt-lyst voorders uytgebreyd word op verscheyde Vorstendommen en Landen, tot aen den overloffelyken Maximilianus, Roomschen Keyzer.

Om deze geslagt-rekening voorder te brengen, zoo vinde ik in zommige kronyken dat het hertogdom van Lotheringen in dien tyd gestigt wierd door zekeren Frauk genoemd Priamus. Marcomirus, zoon van Clodius, volgde zynen vader in het hertogdom der Franken, in het jaer 398. Tot hem zond den keyzer Valentinianus terstond om den cyns, die zyne onderdaenen het jaer te vooren aen de Romeynen schuldig geworden waeren. Dezen vorst antwoorde aen de roomsche afgezanten dat de Franken, in plaets van schatting te betaelen, gewoon waeren die aen andere natien op te leggen, en dat zy diesvolgens liever hun leven zouden verliezen als hunne oude vryheyd.

[p. 13]

In het jaer 418 kwam het hertogdom der Franken aen Pharamond, zoon van Marcomanus. Middelertyd stierf Genebaldus, koning der Fransche. Alsdan hield men eenen ryks-dag tot het verkiezen van eenen anderen koning, en den keus viel op den voornoemden Pharamond. Aldus wierd dien vorst van hertog der Franken, koning der Fransche of van Vrankryk. Hy word van vele voor den eersten koning der Fransche geteld, en is overleden in 426.

Zynen zoon Clodius regeerde naer hem als tweeden koning der Gallen, anders genoemd Celten. Hy breyde zyn ryk merkelyk uyt, tot nadeel van de Romeynen en de Thuringers, welke laetste hy onder zyne schatting bragt. Dezen vorst, verschrikkelyk aen alle de nabuerige volkeren, stierf in het jaer 446, en liet het ryk aen zynen zoon Meroveus, die ter dood gebragt wierd van Attila, in het jaer 458.

Meroveus wierd opgevolgd van Childerik of Hilderik: dezen vorst wierd uyt zyn ryk verdreven, en stierf in het jaer 484. Naer hem regeerde zynen zoon Clodoveus: dezen monarch liet zig doopen van den bisschop Remigius, en omhelsde met alle zyne onderdaenen het christen geloof: hy bouwde eenen schoonen tempel te Strasburg, en stierf in het jaer 514. Lotharius, zoon en opvolger van Clodoveus, en den tweeden christenen koning der Fransche, stierf in het jaer 563. Naer hem regeerde zynen zoon Sigisbertus, overleden in het jaer 578. Naer de dood van dezen vorst kwam het ryk aen Childerik, zynen zoon, die ook het land van Bourgondien erfde van zyns vaders broeder. Hy wierd met vergift omgebragt in het jaer 581.

Childerik had tot opvolger zynen zoon Theodobertus; maer daer rees tusschen dezen vorst en zynen broeder Theodoricus, hertog van Bourgondien, om het bezit des ryks, eenen bloedigen oorlog, in den welken wel 30,000 mannen dood bleeven. Theodobertus wierd op de vlugt gedreven, en zynen broeder hield niet op van hem te vervolgen, voor

[p. 14]

dat hem het hoofd van dien ongelukkigen vorst van zyn eygen volk in handen geleverd wierd, naer dat zy hem verworgd hadden, in het jaer 618.

Hier naer kwam den scepter aen Lotharius, eenen anderen zoon van Childerik voornoemd: dezen vorst ziende dat hy zyn ryk niet wel alleen konde bestieren, verdeelde het zelve onder zyne vrienden, verscheyde hertogdommen en graefschappen in Gallien opregtende. Dezen Lotharius is den vader van Dagobertus geweest, die het bisdom te Strasburg en een groot getal kloosters gestigt heeft. Onder de regering van den gemelden Dagobertus, wierd Sigisbertus, zoon van den vermoorden Theodobertus, hertog in Swaven gemaekt, op beding dat hy, nog zyne naerkomelingen hun den koninglyken titel zouden toeschryven, maer te vreden wezen met den naem van hertogen, en zig onderwerpen aen de koningen van Vrankryk.

Naer dezen hebben volgens de erfelyke linie geregeerd: Othbertus, die zig eerst graeve van Habsburg genoemd heeft (een oud en sterk slot, niet verre van het gebergte Vosagi en de rivier de Moezel gelegen; Bebo, Robertus, Amprintus, Contramus, Luthardus, Bezo, Rapoto, en zoo voord tot aen Rudolphus, graeve van Habsburg. Dezen vorst, geboren in het jaer 1218, wierd opgevoed in het hof van den keyzer Frederik den II; hy trouwde in 1260, en wierd met de algemeyne toestemming der keurvorsten, keyzer uytgeroepen en gekroond in 1263. Zynen zoon verdronk in den Rhyn met elf edellieden, in eene schipbraek die zy op de gemelde rivier leeden in 1288, en ligt begraeven te Bazel benevens zyne gemaelinne, die naer haere dood uyt Weenen derrewaerds gevoerd wierd. Naer het overlyden van den voornoemden keyzer, wierd door die van Strasburg t'zyner eer aen den ingang van hunnen Dom een ridderlyk standbeeld van steen opgeregt, met het volgende onderschrift: Rudolphus, graeve van Habsburg, roomsch keyzer, gestorven in het jaer 1291, en begraeven te Spiers.

[p. 15]

Den gemelden Rudolphus maekte zynen zoon Albertus in het jaer 1282 hertog van Oostenryk, welken vorst daer naer, in 1299 of daer omtrent, keyzer verkoren wierd. Hy heeft den abt van Murbach de stad Lucerne in Zwitserland, niet geheel haer rechtgebied, afgekogt voor 2000 marken zilver, benevens vier dorpen in den Elsas, die hy aen den gemelden abt afstond, om voor eeuwig aen zyn klooster toe te behooren. Dezen keyzer wierd doorsteken in het jaer 1308 door zyn broeders zoon, en begraven in het klooster te Koningsveld. Omtrent dien tyd stierf den hertog van Kernten zonder erfgenaemen, waer door dit hertogdom aen het keyzerryk viel.

Naer den keyzer Albertus regeerde zynen zoon Leopoldus, bygenoemd Probus. Dezen vorst maekte met de zwitsers een twaelf-jaerig vrede-verbond, en trok vervolgens in Oostenryk. Alsdan overvielen de Zwitsers (men weet niet om welke reden) de onderdaenen van Leopoldus, en verdierven hun land te vuer en te zweêrd. Dezen vorst, om die trouwloosheyd te vreken, kwam haestelyk tegen de Zwitsers te velde; maer zynen al te grooten drift benam hem de voorzigtigheyd, zoo dat hy met eenen kleynen hoop volk op zyne vyanden gevallen wezende, van hun vernield wierd met al zynen adel, zoo dat'er niemand ontkwam. Deze overwinning gaf de Zwitsers zoodanigen moed, dat zy hun eedgenootschap, ten tyde van den keyzer Albertus opgerecht, dagelyks versterkten met verscheyde heerlykheden, steden, dorpen en sloten.

Aldus daelde dit geslagt, door weynige graeden of trappen van bloedverwantschap, straks op den keyzer Frederik den III, door Frederik-Ernestus en andere graven van Habsburg; door Albertus, die de hooge school te Fryburg opgeregt heeft; en door Ladislaus, koning van Bohemen en Hongarien. Dezen vorst zond acht honderd peêrden en een groot getal prachtige wagens om zyne bruyd in te haelen; maer hy stierf onvoorziens voor het eynde van deze plechtigheyd, in het jaer 1457, niet zonder vermoeden van vergeven te wezen.

[p. 16]

In dien tyd leefde den keyzer Frederik den III, bygenoemd den Vreedzaemigen. Hy trok voor zyn keyzerdom nae het heylig land, en wierd te Roomen koning gekroond in het jaer 1440. Hy stond zeer wel met de Venetiaenen, en zogt overal vrede. Ten laesten trok hy nae Vlaenderen, alwaer zynen zoon Maximiliaen gevangen was, welken zoon in 1487 in vryheyd gesteld wierd. Frederik stierf in het vier-en-twintigste jaer zyner regering, en liet het keyzerryk aen Maximilianus voornoemd, welkers deugden en loffelyke hoedaenigheden zoo menigvuldig waeren, dat'er geheele boeken van geschreven zyn, gelyk ook van zyne naerkomelingen, namentlyk van den zegepraelenden en roemrugtigen keyzer Karel den V, den negen-entwintigsten duydschen en den honderd een-entwintigsten roomschen keyzer, en den vyf-en-dertigsten graeve van Vlaenderen; als ook zynen zoon Philippus, koning van Spagnien, den zes-en-dertigsten graeve van Vlaenderen.