De historie van Belgis

XXV Kapittel.

Van zommige andere weêringen der Gallen tegen de Romeynen, en hoe Julius Cesar hun met goedertierentheyd zogt te winnen.

Hier naer trok Julius weder nae de landen daer Amboïorix heer van was, om de zelve te plonderen en te verwoesten. Hy zond Titus Labienus met twee legioenen ruyters in het land van Trier; want

[p. 380]

hy wist geenen anderen middel om deszelfs inwoonders onder de gehoorzaemheyd der Romeynen te brengen, als daer toe het geweld der wapenen te gebruyken.

Wanneer dien vorst nu meynde dat geheel Gallien hem onderdaenig was, ontfing hy de tyding dat die van Poitiers met alle de zee-steden van daer omtrent tegen de Romeynen zaemen spanden, en dat de druïdes of heydensche priesters de oorzaek van dien oproer waeren. Deze eedverwanten verdedigden hun langen tyd binnen eene sterke stad Uxellodunum genoemd, gelegen omtrent Provencen, die de romeynsche kapiteynen Cannius en Fabius, op het bevel van Cesar belegerd hadden. Mids de gemelde stad uytnemende sterk was, verloozen de belegeraers voor de zelve stad eene groote menigte volk; maer de belegerde, niet tegenstaende den dapperen wederstand die zy booden, wierden eyndelyk gedwongen hun op de genaede der Romeynen over te geven. Den overwinnaer dede alle die hun tegen hem gestelt hadden, beyde de handen afhouwen. Terwyl de Romeynen bezig waeren met dit vreed bevel van hunnen meester uyt te voeren, en de overwonnene niet alleen van hunne goederen te berooven, maer ook van den middel om hun onderhoud te winnen, zegepraelde Labienus insgelyks over die van Trier.

Hier naer trok Julius nae het land van Aquitanien (het welk een derde deel van Gallien uytmaekte), alwaer hy minnelyk ontfangen wierd. Hy begaf zig nae Narbonne, de hoofdstad van dit landschap, binnen de welke hy eenigen tyd verbleef. Hy leyde zyne krygsbenden weder in verscheyde gewesten, op dat 'er geene plaets zonder bezetting zoude wezen. Eyndelyk ging hy zig vervoegen by de legioenen die hy in Gallia Belgica gezonden had, en hield zyn winter kwartier in het land van Henegouw, in eene genoegelyke plaets, alsdan Nemotecinus genoemd, nu Valencyn of daer omtrent zoo men meynd.

Terwyl Cesar in deze plaets lag, vernam hy dat

[p. 381]

Comius, heer van Atrecht voornoemd, eenen stryd gewaegt had tegen zyn peêrde-volk, het welk door hem menigmael belet geworden was van lyftogt te voeren nae het romeynsch leger omtrent Trier liggende, daer Volucenus Quadratus kapiteyn van was. Mids den gemelden Volucenus dikmaels listen en laegen leyde om Comius te vangen, gebeurde het eens dat dien laetstgemelden den kapiteyn Volucenus met eene lancie doorreed en vele van zyne krygslieden kwetste; zoo dat zy met hunnen bevelhebber, die gewond was, nae hunne tenten moesten vlugten. Vervolgens stierde den heer van Atrecht gezanten tot Marcus Antonius, om zyne gunst en vriendschap te verzoeken, met aenbieding van te doen al wat men van hem zoude begeêren. Hy dede zulks, als voldaen wezende met de vraek, genomen over den persoon van Volucenus, die hem verraederlyk had gepoogd omhals te brengen. Antonius ontfing hem in genaede en vergaf hem al het voorgaende, naer dat hy hem pandmannen geleverd had, tot verzekering van zyne getrouwigheyd.

Naer dat Julius den winter in Gallia Belgica overgebragt had, nam hy voor, alle de landen en steden die hy met grooten aerbeyd veroverd had, in vrede en vriendschap te houden, en niemand eenige oorzaek te geven om de wapenen te nemen en tegen hem te oorlogen. Ten dien eynde maekte hy de veroverde landen voor zyn vertrek geheel vry, om niet te moeten bedugt zyn dat 'er geduerende zyn afwezen nieuwe oproeren zouden ontstaen, gelyk dikwils gebeurd was. Hy sprak de gemagtigde der volkeren vriendelyk aen, dede de vorsten en edele aenzienelyke geschenken en vereeringen, en stelde geene nieuwe schattingen nog lasten op. Aldus heeft hy deze landen, die nu vermoeyd waeren van oorlogen, ligtelyk in rust en vrede gehouden.

Hier naer nam hy de reyze nae Italien aen, om Marcus Antonius, die hy, om zyne getrouwigheyd en manhaftige daeden, zeer lief had, te doen

[p. 382]

verheffen tot oppersten priester van de Augures; maer onder wege hoorende dat den gemelden Marcus Antonius met dit ampt reeds bekleed was, bleef by stil in Savoyen. Naer dat hy daer alle zyne zaeken beschikt had, keerde hy weder nae Gallia Belgica, alwaer hy in Henegouw, Vlaenderen, Braband en alle de landen daer omtrent zyne legioenen overzag. Hy kwam eyndelyk te Gend, alwaer hy zig eenigen tyd ophield, geduerende den welken hy deze stad weder dede opbouwen en de zelve met sterke sloten en treffelyke gebouwen vercieren, van de welke op heden nog verscheyde overblyfselen te zien zyn. Vincentius wild dat hy te Gend gekomen is voor dat hy zig poogde om Groot-Brittanien te veroveren, schryvende aldus: ‘en van daer kwam hy daer nu Gend is, en daer dede hy eene sterke stad met vesten maeken; want hy daer alle zyne schaeren byeen vergaederen wilde: en in deze stad liet hy alle zyne schaeren die wederspannig en moeyelyk waeren, of die met hem niet geêrn armoede leeden, om dat zy de onbedwongen Gallen bespringen en verwinnen zouden: en vermids Cesar aldereerst Gaïus genoemd geweest had, daerom dede hy de eerste stad die hy bouwde Gend noemen.’ Deze zyn de woorden van den voornoemden schryver, in zyn 6.^de boek, kap. 2; maer het kan wel zyn dat Julius meer dan eens te Gend geweest heeft.