De historie van Belgis

XXI Kapittel.

Julius Cesar houd eenen Ryksdag, en dwingd die van Menapien en Trier.

Naer de dood van Induciomarus, verkoozen die van Trier zyne naeste vrienden tot hunne kapiteynen. Deze verzogten hulp van verscheyde natien; en de gene die zy tot hun voordeel niet konden verwilligen met bidden, belofden zy voor hunnen dienst te betaelen. Zy maekten ook verbond met Amboïorix, den welken met hem had alle de verdrevene Vlaemingen, Brabanders, Luykenaers, Gulikers, Geldersche en Hollanders, benevens alle de landen op dezen kant van den Rhyn gelegen.

Julius zag wel dat hem weder eenen zwaeren oorlog genaekte; want boven deze volkeren, waeren 'er nog verscheyde steden in Gallien die zyne

[p. 367]

geboden versmaeden en heymelyk met malkanderen zaemenspanden. Hy trok dan, eer den winter geheel ten eynde was, met de legioenen die by de band waeren, haestelyk nae de grenzen van Henegouw en Vlaenderen de welke hy overviel, eer de vyanden te zaemen konden komen of malkanderen eenigen onderstand doen. Hy dede de inwoonders dezer gewesten pandmannen leveren, en verdeelde onder zyn volk den buyt die hy daer behaeld had.

Aengezien den winter alsdan nog niet geëyndigd was, leyde hy zyne krygsbenden in rustplaetsen en trok weder nae Cameryk, alwaer hy eene ryks-vergaedering beriep; maer dewyl die van Trier en zommige steden van Gallien, als Senonien en Caronthen tot de zelve niet gekomen waeren, stelde hy die uyt en bestemde die te Parys. Dezen ryksdag gehouden, en de Senonensers met de Caronthers in genaede ontfangen zynde, is Julius met een groot getal ruyters en voetknegten, die hem uyt Gallien ter hulp gekomen waeren, nae het land van Trier gereysd, om de stad van dien naem en haeren kapiteyn Amboïorix te beoorlogen. Mids dezen laetsten by de hand niet wilde komen om hem stryd te leveren, tragte den romeynschen veldheer zyn oogmerk te doorgronden, om zyne zaeken daer na te konnen schikken. Men raede hem eerst de Menapiers en Brabanders aen te randen, daer Amboïorix zig op verliet; want dat hy dien vorst, naer dat hy hem van deze hulp beroofd had, ligtelyk zoude konnen ten onder brengen.

Hy zond dan alderhande oorlog-gereedschappen met twee legioenen krygsvolk tot Titus Labienus, die op dezen tyd in het land van Trier lag, en trok vervolgens met vyf legioenen ruyters na Menapien en Braband. De inwoonders dezer landen zyne aenkomst vernemende, begaven zig, met hunne vronwen, kinderen en goederen, nae de bosschagien, eylanden en moerassen, in welke plaetsen zy hun betrouwden. Cesar dit ziende,

[p. 368]

deelde zyn leger in dry benden, van de welke hy eene by hem hield, en de andere twee, onder de bevelen van Caïus Fabius en Marcus Crassus, tegen de Menapiers zond. Deze kapiteynen lieten eenige ponten en bruggen maeken; want zy konden anders by deze volkeren niet geraeken: aldus liepen zy geheel het land af, verbrandende, roovende en vangende alles wat hun te vooren kwam. Hier door hebben die van Menapien hun aen de Romeynen moeten onderwerpen, pandmannen aen Julius leveren, en beloven dat zy Amboïorix geene hulp meer zouden geven, nog hem in hun land ontfangen, op straffe dat hy hun voor zyne vyanden zoude houden. Hier naer stelde hy over deze natie eenen getrouwen kapiteyn, te weten Comius, heer van Atrecht, en trok in persoon nae Trier; want de Triersche hadden Labienus met geheel zyne magt by naer uyt hun land verdreven, schoon dat hy hun ten laesten nog overwon.

Cesar in het land van Trier gekomen zynde, besloot andermael over den Rhyn te trekken, om twee redenen: de eene, om dat de inwoonders dezer landen het volk van Trier tegen hem ondersteund hadden; de andere, om Amboïorix te beletten van aldaer eenen toevlugt te vinden. Hy dede dan weder eene brugge over den Rhyn maeken, doch een weynig hooger op als de eerste mael. Hy trok daer met zyn heyr over, laetende eenen hoop volk by de brugge om die te bewaeren, en rukte in het land van Ubien, nu Keulen, voor reden by brengende dat de inwoonders hun woord niet gehouden, maer het volk van Trier tegen hem geholpen hadden. De Keulenaers verontschuldigden zig, zeggende dat de hulp niet van hun maer uyt Zwitserland gekomen was. Julius dede onderzoeken of zulks waer was, en bevindende dat deze volkeren niet pligtig waeren, liet hy hun in vrede. Hy vraegde hun voorders nae den weg om in Zwitserland te komen; maer hoorende dat hy daer zeer moeyelyk zonde konnen geraeken, ter oorzaek van de groote bosschagie alsdan Bassenus genoemd, de

[p. 369]

welke het wout van Hericinien is, daer de Hericiners hunnen naem van ontleend hebben, gelyk hier vooren gezeyd is, trok hy niet voord, maer keerde weder over de brugge. Hy dede aen de andere zyde van den Rhyn een deel van deze brugge afbreken, maer op dezen kant liet hy een sterk blokhuys maeken, in het welk hy twaelf vaenen krygsvolk leyde, onder het opzigt van Caïus Volcatius Tullius, eenen vroomen jongeling, om het ander deel van de zelve te bewaeren. Vervolgens reysde Cesar door het wout van Ardennen nae Henegouw en Vlaenderen, alwaer hy eenige rust nam.