De historie van Belgis

V Kapittel.

Van den eersten stryd tusschen de Romeynen en de Belgen, in den welken de taetstgemelde, in twee verscheyde aenvallen, veel volk verloozen; en hoe de stad Soissons opgegeven wierd.

Julius Cesar ziende dat de Belgen hem geenen stryd leverden, trok met al zyn volk agterwaerds, en ging liggen op eene plaets die hy daer toe had doen sterk maeken. Als deze gewaer wierden dat de Romeynen van legerstede veranderden, verzinden zy eenen anderen middel om hun te bevegten: de eene helft van hun leger trok over de rivier Ansona, om het blokhuys te bestormen dat Quintus Titurius in bewaering had, en de andere ging om de brugge af te breken, over de welke den toevoer uyt Rheyms tot het romeynsch leger moest komen. Titurius zulks merkende, liet het Julius spoedig weten. Straks zond dien veldheer over die brugge alle zyne ridders, benevens de voornaemste mannen uyt alle de legioenen, als ook die van Idumeën en Candien, en alle de schutters; alle die harnassen droegen, leyde hy ter plaets daer de Belgen bezig waeren met over de rivier te trekken. Alsdan bestonden de Romeynen hun te bevegten: den stryd was hardnekkig en daer bleef aen beyde

[p. 313]

de kanten veel volk dood: de Belgen gingen met een onbeschroomd gemoed over hunne gesneuvelde, als over eene brugge; maer alle die over de rivier kwamen, wierden vernield van de romeynsche ruyterye, en die aen de andere zyde waeren van de schutters gekwetst of dood geschoten.

Als die van Belgis zagen dat zy over den stroom niet konden geraeken, vergaederden zy weder byeen, en trokken nae de plaets daer zy te vooren gelegen hadden om den stryd te verwagten. Naer dat zy daer vele dagen gelegen hadden zonder dat de Romeynen eenige genegendheyd toonden om hun te bevegten, zeyden zy tot malkanderen: wat blyven wy hier doen? het is beter dat wy nae huys trekken om onze stad en landen te bewaeren, want wy hebben niet meer te eten nog te drinken, en konnen geene levens-middelen bekomen dan met groot verlies van ons volk: maer is het zaeken dat zy ons komen bespringen in ons eygen land, wy konnen hun ligtelyk tegenstaen zonder gebrek aen lyftogt te hebben, het welk ons hier onmogelyk is. Van dit gevoelen waeren alle de belgische ruyters; te meer, mids Diviciacus van Julius met veel volk in hun land gezonden was om het zelve te verwoesten en te verbranden. Zy trokken dan in wanorder nae huys, en een ieder nam eenen bezonderen weg om tot de plaets te reyzen daer hy woonagtig was.

Wanneer zulks aen Cesar gebodschapt wierd, beval hy aen al zyn volk dat zig niemand bewegen zoude om de Belgen te vervolgen, want hy meynde dat zy dit uyt schalkheyd deden; maer als hy verzekerd was dat het grootste deel der vyanden het veld ontruymd waeren, zond hy agter hun al zyn peêrdevolk, daer Quintus Predius, Lucius Aronculeïus Cotta en Titus Labienus kapiteynen van waeren. Deze vervolgden de Belgen, die by hoopen nae hun land reysden, en sloegen die van agter in den steêrt. Alsdan keerden de agterste zig om en verweêrden hun zoo kloekelyk, dat den stryd duerde van den opgang der zonne

[p. 314]

tot haeren ondergang, alswanneer de Romeynen ziende dat den nagt aenkwam, en zeer vermoeyd zynde, agterwaerds trokken.

Des anderendags, eer de Belgen, die in dezen slag veel volk verloren hadden, weder byeen vergaederd waeren, ging Julius met alle zyne legioenen de stad Swessien (nu Soissons) belegeren, die het met hun nog hield: hy dede die met groot geweld bestormen, en meynde die met den eersten aenval in te nemen, denkende dat 'er niet veel volk binnen was om de zelve te verdedigen; maer de Romeynen arbeydden den geheelen dag zonder voordeel. Met den nagt kwamen binnen de gemelde stad een groot getal belgische ruyters. Julius daer van onderrigt, dede den aenval hernemen, met meerder geweld als te vooren, ten welken eynde hy stormrammen, bolwerken van hurden en houte torens aen de mueren dede brengen. Zulks bragt eene zoo groote verslaegentheyd onder de inwoonders, dat zy, by gemeene toestemming, gezanten tot Cesar stierden, met aenbieding van hem de stad over te leveren, op voorwaerde van hun lyf en goed te mogen behouden, en met belofte van tegen hem noyt meer op te staen, waer 't dat hy hun in genaede wilde ontfangen. Den romeynschen veldheer stond hun verzoek toe, door de voorspraek van die van Rheyms. Hier op leverden zy de Romeynen een zeker getal edellieden tot pandmannen, benevens alle hunne wapenen. Vervolgens trok Julius binnen de stad, en nam 'er bezit van in den naem der Romeynen.