De historie van Belgis

[p. 291]

XXXVIII Kapittel.

Van vele veranderingen en oproeren in Belgis, en hoe de Afgoden de stad afgingen.

In het jaer der weireld 5132, verkoozen die van Belgis Geomerus tot hunnen koning. Dezen zond, op het aenraeden van de stad, 25,000 strydbaere mannen nae den Rhyn, om aldaer de doorgangen te bewaeren tegen de Saxen. In dien tyd weeken die van Trier, Tongeren, Menapien, Rhetien, enz. de wetten en gewoonten van Belgis af, en begonnen die der Hercinen te volgen. Den koning dit vernemende, agtte het weynig, als zy aen de Belgen jaerlyks eenen zekeren tribuyt wilden betaelen. Dewyl zy zulks weygerden, raeden hem zyne princen en hertogen hun daer toe te dwingen; maer het goeddunken der priesters was tegenstrydig aen den raed der heeren, en behaegde den koning beter. Dit speet de heeren, daerom, als zy op den avond van Diana met het gemeynte onder den blauwen hemel in tenten lagen, sloegen zy dien vorst en zyne kinderen dood, en verkoozen 's anderendags Tynardus in deszelfs plaets.

Als den oppersten priester met zyne gezellen, die dezen nagt den tempel van Bel bewaerden, dit vernamen, slooten zy het paleys, en bezetten de Wolf- en de Castellane-poorte. Den nieuwen koning dede het paleys bestormen, en het zelve ingenomen hebbende, zy dooden alle de priesters, behalven den opper-priester, den welken het volk in 't leven wilde behouden, om de antwoorden der goden door hem te ontfangen. Alsdan deden zy hem aen de goden vraegen wat hun naekende was. Bel antwoorde, dat alle de goden Belgis vermaledyden, dat deze stad ten onder moest gaen, en dat haere vyanden zig in haeren ondergang zouden verblyden. Bacchus zeyde, dat de wysheyd te Belgis in duysternis zoude veranderen,

[p. 292]

en de blydschap in druk. De uytspraek van Saturnus was, dat Belgis zoude worden als een veld dat men akkerd, dat de torens dezer stad zouden omgeworpen en de grond-werken uytgebroken worden. Kort-om, iederen god gaf zyne antwoorde. Wanneer den oppersten priester deze verklaeringen der goden aen den koning boodschapte, riep het volk: slaet dien valschen propheet dood. Tien hertogen, die van den raed van den overledenen koning geweest hadden, zouden hem geêrn van de dood bevryd hebben; maer zy konden niet. Hy wierd in acht stukken gedeeld, en men zond tot iederen tempel een stuk, ten spyt van de goden, die de stad aldus afgegaen waeren.

Daer reezen in dien tyd verscheyde inlandsche oorlogen. De tien voormelde hertogen bezetten hunne paleyzen met volk, en maekten zig aldaer sterk tegen de onverwagte oploopen en beroerten. Wanneer den koning hun op zekeren nagt kwam bespringen, meynende dat zy op hunne hoede niet waeren, verweêrden zy zig zoo dapperlyk, dat 'er op dry dagen tyd van beyde de kanten wel 15,000 mannen verslaegen wierden. By dien voorval brande het derde deel van de stad af. De hertogen gelegendheyd vindende om te vlugten, begaven zig tot de naest gelegen steden, die Belgis alle gelyk afvielen en elk eenen koning op hun eygen verkoozen.

Als den koning vernam dat alle de steden des ryks hem afgevallen waeren, zond hy tot de priesters van den tempel van Mars, om raed van dien god te vraegen; maer hy kreeg geene antwoord. Daer over vergramd zynde, zogt middelen om de schatten van den gemelden tempel te rooven, en den zelven daer naer met de priesters te verbranden; maer deze, van zyn oogmerk verwittigd zynde, vlugten met hunnen god en alle hunne kostelykheden tot die van Nervia, en stigtten onder hunne bescherming eenen tempel, die nog den tempel van Mars genoemd word, in een vlek, zoo men meynd, tusschen Doornyk en Ryssel.

[p. 293]

Den koning van Belgis nam de stad van Mars in, en verbrande den tempel; maer bevindende dat de priesters by tyds gevlugt waeren, en aldus zyn oogmerk verydeld hadden, wilde hy zulks op de Nerviers gaen vreken. Als deze verstonden dat den koning van Belgis tegen hun aenkwam, maekten zy verbond met hunne nabueren, om hem kloekelyk te wederstaen.

Lucius verhaeld, dat 'er op dien tyd, in het teeken van de weegschael, eene comeet sterre verscheen, met eenen langen getakkelden steert. Zy vertoonde haer in het oosten, met het gezigt nae Belgis, zoo dat haeren steert geheel dit ryk scheen te omringen. Dit verschynsel jaegde de Belgen eenen grooten schrik aen; te meer, dewyl zy geene goden nog priesters hadden om hun te verklaeren wat zulks beteekende.