De historie van Belgis

[p. 288]

XXXVII Kapittel.

Van de groote overwinning die Ausanorix, koning van Saxen, op de Belgen in deze Nederlanden behaelde, bezonderlyk in Gallia Belgica, en van Hericinius, hertog der Albaenen.

De voorzeyde groote nederlaeg der Cimbren in Italien onder Marius, veroorzaekte eene geweldige beroerte in Belgis en andere plaetsen dezer Nederlanden, welkers inwoonders ten uytersten bedroefd en als wanhopig waeren over het verlies van eene zoo groote menigte volk, want al de jongheyd was derrewaerds getrokken. Leo, koning van Belgis, en Govardus, zynen broeder, waeren zeer mistroostig over de dood van hunnen broeder Teutonius en de gevangenis van Cloadik, hunnen anderen broeder, die te Roomen opgehouden wierd. Gelyk het menigmael gebeurd dat het een ongeluk op het ander volgd, zoo ontstond 'er nog eens eenen zwaeren oorlog tusschen de Belgen en de Saxen, die Belgis wilden verwoesten en te niet brengen.

Ausanorix of Ausonarix, koning van Saxen, droeg eenen ouden haet tegen de Belgen en Tongersche, om dat zy zynen vader en groot-vader verslaegen, en zyn land in voorledene tyden grootelyks gehinderd hadden: daerom zwoer hy Belgis te verdelgen. Hy trok dus met zyn heyr, dat hy uyt verscheyde landen byeen vergaederd had, over den Rhyn. Leo, zoon van Leo, alsdan koning van Belgis, kwam hem te gemoet, met die van Nervien en Servien, de Mercuriaenen, Hunnen, Rheten en Tongersche. Daer wierd twee gansche dagen gevogten, en menigvuldige Saxen verloozen in dien stryd het leven. Den koning Leo wierd doorschoten, en men dede hem aenstonds zyn harnas uyt, het welk eenen anderen aentrok. Men wist

[p. 289]

nog niet wie de overhand had, maer op den derden dag kwamen te voorschyn de Wandalen, Hongersche, Oostenrykers en Swaven, die vernomen hadden dat Ausanorix uyt was om het ryk van Belgis ten onder te brengen. Zy vervoegden zig met hem om deel te hebben in den roof, en vielen de Belgen van agter op den hals, terwyl zy bezig waeren met de Saxen te bevegten, zoo dat zy die eyndelyk met hun geschut ten onder bragten. Leo, prins of koning van Tongeren, wierd gesneuveld; maer zynen broeder Govardus behield zyn leven door de vlugt.

Naer deze overwinning rukte Ausanorix in de landen van Belgis, en bemagtigde verscheyde steden en kasteelen van de Tongersche, Rheten, enz. Hy kwam eyndelyk voor de stad Belgis, die hy belegerde. Geduerende het beleg bouwde hy tot zynen onderstand een stedeken genoemd Sassigines, benevens een sterk kasteel. De stad wel verzekerd zynde, ging hy insgelyks Phanum Martis belegeren; maer hy wierd daer zoo onthaeld van de Senonensers, dat 'er eene groote menigte van zyne krygslieden door het zweêrd vielen en verdronken. Alsdan dede dien vorst schepen gereed maeken, en koppelde die alle aen malkanderen: door dezen middel geraekte hy aen de mueren van hun kasteel, het welk hy 7 dagen lang zoo geweldig bestormde, dat de Senonensers niet langer meer konden tegenhouden.

De Saxen deze stad benevens het kasteel in hunne magt hebbende, versterkten deze plaetsen, voorzagen die van levensmiddelen en andere noodzaekelykheden, en leyden 'er eene saxische bezetting; want zy wilden deze stad en kasteel behouden om tot de zelve in geval van nood hunnen toevlugt te nemen, en hebben die bezeten tot den tyd van Julius Cesar. Zy gingen vervolgens Phanum Mercurii belegeren, welke stad haer overgaf, als ook Nervia.

Den koning van Saxen verdierf al het plat land, veroverde Phanum Solis, Cameryk, Atrecht, Mo-

[p. 290]

rinum, Bellovacum, Amiens, Rheyms, Verdun, Tullum, Metz en Trier. Naer dat hy bynaer geheel het Nederland verwoest, en bezonderlyk Gallia Belgica veroodmoedigd had, keerde hy met grooten buyt nae zyn land; maer voor den Rhyn komende, gebood hy, op verbeurte van het leven, dat niemand daer over zoude trekken als de Saxen met hunne krygsgevangene.

Eene ontelbaere menigte aldus zonder hoofd of prins blyvende, koozen tot hunnen hertog zekeren Hericinius, eenen albaen van geboorte. Vervolgens keerden zy weder, en herstelden alles dat Ausanorix te vooren beschaedigd had, van den Rhyn tot de Maes. Hericinius trok met zyn volk door Rhetien en Ruthenen, tot de meêrschen van Hunia, en beleyde Nervia. Hy stigtte daer omtrent eene stad, die hy Hericinium noemde; maer hy konde Nervia geenzins veroveren. Hy trok diesvolgens nae de stad Mercuriana, en van daer nae Servien, tegen-over welke stad hy in de bosschen een kasteel bouwde, insgelyks Hericinium genoemd, doch hy was in het beleg dezer twee steden niet gelukkiger als in het geen van Nervia.

De Ruthenen, Belgische, Nerviers, Rheten en de nabuerige volkeren, aldus niet langer willende gepraemd zyn, spanden zaemen, en verjaegden dezen Hericinius met zynen aenhang uyt Hunia Belgica. Zy vlooden in de bosschen, die zy vervulden tot aen den Rhyn: zy bouwden daer groote sterkten, vermenigvuldigden zeer, en wierden met 'er tyd een magtig volk. Hericinius, hunnen hertog, vergaederde de Albaenen, die hy in Rhetien en elders gevonden had, en gaf hun tot woonplaets eene schoone landstreek omtrent Belgis, die zy Albaenien noemden, en de welke naermaels Hasbania genoemd is. Dezen bosch begon van aen Hericinium by Servien, en strekte zig uyt dwars door het land van Ardennen, tot aen den Rhyn en de gebergten.