De historie van Belgis

XXXIV Kapittel.

Van den stryd der Romeynen tegen de Vrouwen der Cimbren, en hoe deze Vrouwen alle ter dood gebragt wierden door hunnen eygen wil.

Naer het verslaegen en overwinnen der Cimbren, leverden hunne vrouwen de Romeynen bynaer zoo veel werk als zy met de mannen gehad hadden; want, om hunne eere en zuyverheyd te beschermen,

[p. 280]

hadden zy zig beschanst en sterk gemaekt tusschen de wagens en anderen legertros, even als of het torens en kasteelen geweest hadden, door eenen dwaezen iever, zegt Bocatius, al was hy verzeld van eenen kloeken moed. Nogtans, gelyk den gemelden schryver getuygd, hebben zy het langen tyd uytgehouden en de Romeynen dapperlyk bevogten, met lancien, schigten, stokken, steenen en zweêrden, staende boven op hunne bolwerken en wagens, die veel in getal waeren, met eene wonderbaere stoutheyd en kloekmoedigheyd, zoo dat deze laetste hun niet konden overwinnen, zonder zelve in dien stryd een merkelyk verlies te lyden.

Zoo menigmael als eenige dezer vrouwen vegtenderhand in het geweld der Romeynen vielen, wierden zy van de zelve vreedelyk en oneerlyk omhals gebragt, met vele pynen en tormenten, in het gezigt van hunne gezellinnen, om hun daer door schrik aen te jaegen en te doen ophouden van zig te verweêren. Zy sneeden hun het bekkeneel van het hoofd af, zoo dat men hunne herssenen zag spelen; van welke nieuwe dood de andere vrouwen eenen schroom kreegen. Zy stierden dus eenen gezant tot den burgemeester Marius (zoo als zy te vooren nog gedaen hadden), met bevel van hem uyt hunnen naem te verzoeken, niet om hunne mannen te mogen volgen, die vlugtig waeren, of weder nae hun land gezonden te worden, met vergoeding van hun geleden verlies, maer om alle tot Roomen onder de Vestaelsche Maegden te mogen woonen; want zy hadden voorgenomen (zegt Bocatius) waer het dat zy in den stryd alles moesten verliezen, dat zy nogtans tot het uyterste toe hunne vryheyd en eere zouden beschermen.

Al scheen dien voorstel zeer eerlyk (want de duydsche vrouwen hebben van ouds den naem van eerbaer te zyn), hun verzoek wierd evenwel niet toegestaen. Hier door wierden zy ontsteken met eene nieuwe gramschap, zy bleeven hardnekkig by hun opzet, en bestonden eene vreede daed;

[p. 281]

want zy vrongen hunne kinderen den hals om, wierpen die dood ter aerde voor de voeten hunner vyanden, op dat zy aldus vry zouden wezen van slaevernye. Zommige slingerden hunne vermoorde kinderen in de aenzigten der Romeynen, zoo dat deze met het bloed der zelve besprengd wierden. Eyndelyk keerde de eene haere wapenen tegen de andere, en bragten malkanderen aldus grouwelyk omhals. Ja hunne wanhoop en woede was zoo groot, dat de gene die geen geweêr hadden, malkanderen by de keel greepen en verworgden. Zommige deden stroppen aen den hals, maekten die vast aen de steêrten of beenen der peêrden, die zy, naer nedergeknield en hun gebed gedaen te hebben, met sweepen voordjaegden; zoo dat zy, aldus gesleept wordende, ellendig stierven. Andere verhingen zig aen boomen, eenige aen hunne wagens, andere, geene koorden hebbende, gebruykten hun eygen hair tot stroppen om zig te verhangen. Ook wierd 'er eene vrouw gevonden aen eenen boom hangende (Vincentius zegt aen het been van een peêrd), die aen iederen van haere voeten een kind verworgd had.

‘Deze groote menigte vrouwen, schryft Bocatius, zyn niet door een voorgaende besluyt of raed der gemeynte, maer op den tyd van eenen nagt, even als of zy alle te zaemen eenen geest en eene ziel gehad hadden, gekomen tot een voornemen en opzet der dood. Andere zouden zig mogelyks hebben laeten onteeren en handerlen als beesten, om hun goed te mogen behouden; maer zy wilden de eere en glorie van hun geslagt door deze schandige daed niet verduysteren, waer door zy de naerkomelingen eene oorzaek gelaeten hebben om zig over hun te verwonderen.’