De historie van Belgis

XXVI Kapittel.

Hoe dien heyrtogt der Gallen anders beschreven is.

Eenen anderen schryver verhaeld dezen heyrtogt op de volgende wyze: eene groote menigte volk

[p. 255]

trokken, onder het beleyd van Brennus, hunnen hoofdman en hertog, uyt Gallien, en begaven zig nae Dardanien, misschien om dat zy gebrek hadden aen landen en akkers, of in hope van eenen ryken buyt te bekomen, zig verzekerd houdende dat geene natien, door wiens landen zy zouden henen trekken, magtig waeren hun te wederstaen. In het voornoemd land gekomen zynde, wierden zy oneenig; zoo dat 'er zig vele waeren die het groot leger afvielen en met Lomnorius en Lutarius nae Thracien reysden. Onderwege oorlogden zy tegen alle volkeren die hun den doortogt wilden beletten, en bragten die onder tribuyt. Te Bysancien (nu Constantinopelen) gekomen zynde, hadden zy de landstreek van Propontis onder hun bedwang, met alle de steden die in de zelve gelegen waeren.

Vervolgens van de nabuerige volkeren hebbende hooren roemen op de groote vrugtbaerheyd van Asia, kreegen zy zin om derrewaerds te trekken. Zy namen de stad Lysimachia met verraed, veroverden door het geweld der wapenen geheel Chersonesen, en kwamen tot aen den Hellespont. Alsdan stierden zy gezanten tot Antipater, landvoogd dezer plaetsen, om te verzoeken dat hy hun dien zee-arm zoude laeten overvaeren; maer mids de antwoorde zoo haest niet kwam als zy verwagt hadden, ontstond 'er een nieuw geschil tusschen deze twee hoofdmannen. Lomnorius keerde met het meeste deel des volk weder nae Bysancien, van waer hy gekomen was; maer Lutarius ontweldigde de Macedoners, die van Antipater, onder den dekmantel van gezanten gezonden waeren om zyne bewegingen te bespieden, twee overdekte en dry andere kleyne vaertuygen. Met deze voerde hy zyn volk over den arm van den Hellespont, daer toe zoo wel den nagt als den dag gebruykende, zoo dat geheel het leger in weynige dagen overgevoerd was.

Niet lang daer naer trok Lomnorius insgelyks over de zee Hellespontus, met de hulp van Nicomedes, koning van Bithynien. Vervolgens spanden

[p. 256]

de Gallen en Belgen weder zaemen, en ondersteunden den gemelden vorst in zekeren oorlog tegen Sibeas, die een deel van zyn ryk ingenomen had; aldus wierd dien overweldiger door den getrouwen dienst der Belgen en Gallen verwonnen, en het land van Bithynien kwam geheel in de magt van Nicomedus.

Van Bithynien trokken de gemelde Gallen en Belgen in Asia. Alsdan was hun leger nog 20,000 mannen sterk, en het was slechts de helft gewapend, en nogtans jaegden zy alle de volkeren die aen deze zyde van den berg Taurus woonden zoodaenigen schrik aen, dat zoo wel de gene die zy gerust lieten als die zy aenranden, zoo van verre als van by, zig aen hunne geboden onderwierpen. Eyndelyk, alswanneer zy uyt dry verscheyde soorten van volk bestonden, als Tolistobogi, Throcini en Tectofagi, verdeelden zy Asia in dry gewesten, van de welke zy elk een namen.

Aen de Throcini viel by lotting ten deel het gewest by de zee Hellespontus gelegen; aen de Tolistobogi, de landen van Eoliden en Ionien; aen de Tectofagi (het welk zoo veel beteekend als lieden met zakken bekleed, dewyl zy arm in het gewaed waeren), het grootste gedeelte van Asia. Zy begeêrden tribuyt van alle de volkeren die aen deze zyde van den berg Taurus woonden; welken overgrooten berg, die Persien van Asia afscheyd, alsdus genoemd word ter oorzaek dat hy zig met twee uytstekende hoornen als eenen stier vertoond. Deze Tectofagi stigtten hunne wooning en stoel omtrent het water Halin, alwaer hunnen naem zeer vermaerd en ontzien wierd; want zy vermenigvuldigden zoodaenig, dat de koningen van Syrien hun naermaels geene wooningen durfden weygeren, alhoewel zy de Belgen geenen tribuyt wilden geven.

Den eersten koning die in Asia heerschapte, was Attalus, vader van den koning Eumenes. Den stouten moed van dien vorst was van meer geluk verzeld als iemand had durven verhopen; want

[p. 257]

hy behaelde de overwinning in eenen oorlog die hy tegen de Gallen en Belgen ondernam. Nogtans konde hy hun zoo verre niet dwingen, dat zy het minste deel van hunne heerschappye of gebied afstonden; hunne magt en rykdommen bleeven hun altyd by, tot aen de oorlogen van den grooten koning Antiochus tegen de Romeynen. Wanneer dezen vorst uyt Asia tot over den berg Taurus verdreven was, hadden de Gallo-Grieken (aldus genoemd om dat zy zig onder de strydbaerste Grieken gestruykt en eene aenzienelyke heerschappye opgeregt hadden), groote hope dat het roomsch heyr tot hun niet zoude komen, al hadden zy Antiochus tegen de Romeynen ondersteund.

Wanneer nu tegen die vyanden, voor de welke alle volkeren van dit gewest verschrikt waeren, eenen oorlog zoude gedreven worden, heeft zekeren Marcus Manlius, in dien tyd roomschen burgemeester, eene deftige, aenspraek tot zyne krygslieden gedaen, hun aenwakkerende tot kloekmoedigheyd. Beyde de heyren daer naer handgemeen geworden zynde, wierden de Gallo-Grieken van de Romeynen overwonnen.

Eenige schryven dat Brennius, daer wy hier vooren van gehandeld hebben, in Belgis heeft doen maeken verscheyde schoone, lange en regte kalsyde-wegen, onder andere die van Keulen tot Parys, en den genen van Doornyk op Cassel, die van de Waelen nog genoemd word la chaussée de Brenault. Hy dede zulks om zyne heyren gevoegelyk te konnen op- en afvoeren, tot alle plaetsen daer het hem beliefde. Om deze reden worden die schoone breede wegen heyr-baenen genoemd, als bekwaem zynde om het geschut en alle andere dingen die tot een leger behooren, benevens het leger zelve, door te brengen. Het schynd ook dat het land van Brenaerde zynen naem van dien vorst ontleend heeft, indien men op de overeenkomst der naemen mag steunen.