De historie van Belgis

XXIV Kapittel.

Van verscheyde Oorlogen der Belgen en andere, en hoe zy weder Koningen kregen.

In het jaer der weireld 4809, de zes-en-negentigste olympiade of daer omtrent, spanden de Belgen zaemen met de nabuerige volkeren, om zig te vreken tegen de Romeynen, Sassen en Pannonieren, dat zyn Hunnen of Hongaeren, die hun in voorledene tyden veel leed aengedaen hadden. Hunne tegenpartye wierd het gewaer; derhalven vereenigden

[p. 246]

zig de Sassen en Germaenen met zommige Vermandoisen, Cambrinen, Nerviers, Serviaenen, enz. zy verdierven geheel het land, maer namen geene steden in. Alsdan kwamen die van Belgis tegen hun, ondersteund door de Senonensers, Gallen en Allobrogen.

Hier naer wierd Brennius, zoon des konings van Britanien of Engeland, die van zynen broeder uyt het ryk gejaegd was, by middel van deze zaemenspanning weder in zyn land gebragt; te weten door de Belgen, Senonensers en Allobrogen. Ook kwam hunne moeder tusschen beyde en verzoende haere kinderen, die malkanderen hadden gepoogd te vernielen. Ondertusschen bleeven de Vermandoisen, Cambrinen, Nerviers en Serviaenen, altyd de tegenpartye der voorzeyde zaemenspanning.

Terwyl Missenus, hertog van Belgis, in Britanien was met een leger van 160,000 Belgen, benevens de Senonensers die ook zeer groot in getal waeren, en aldaer den vrede tusschen de twee gemelde broeders maekte, ontfing hy brieven uyt Belgis, door de welke hem belast wierd weder te keeren om zyn ampt neder te leggen, want den tyd dat deze hertogen gemeynelyk in bediening waeren was ten eynde; ook wilden de Belgen hunne wetten in eere doen houden, en daerom dreygden zy hem, in geval hy niet spoedig gehoorzaemde, met al zyn volk te bannen; het welk aldus gebeurde. Hier over waeren Brennius en zynen broeder grootelyks vertoornd, en wilden Belgis verdelgen; maer Missenus wederhield hun, tot belooning van zynen arbeyd niet anders begeêrende dan eenige schepen om zig daer mede in zee te begeven, en eenig land te zoeken alwaer hy met zyn volk zoude mogen woonen.

Verkregen hebbende het geen zy verzogt hadden, zeylden zy over de oost-duydsche zee, en kwamen naer het uytstaen van menigvuldige gevaeren, op de grenzen van Sassenland, welkers inwoonders aen die van Belgis plagten onderworpen te zyn. Zy bouwden daer tot hun beschut eene

[p. 247]

groote stad, die zy Lubeck noemden. Zy bragten aenstonds den ganschen zeekant onder hun gebied, en maekten zig met 'er tyd meester van geheel het land. Zy verjaegden deszelfs koning Ausenorus, en bragten al het volk onder de heerschappye van Belgis. Hier door trokken zy eenen eeuwigen roem op zig, want zy loonden kwaed met goed.

Van deze Belgen, die zig in Sassenland nedergezet hadden, wierden langen tyd daer naer schier alle de ingezetene van het eyland Britanien vernield; waer naer de belgische Sassen het zelve bleeven bezitten, en zynen ouden naem in dien van Engeland veranderden. Alle de Britanieren die de dood konden ontvlieden zogten eene vryplaets in Neustrien, welk land sedert kleyn Britanien genoemd is. Den hertog Missenus stigtte ook eene aenzienelyke stad in Pruyssen, de welke hy volgens zynen naem Missenen dede noemen.

In het jaer der weireld 4812 gebeurde dien bloedigen oorlog tusschen de Carthagensers en de Romeynen, geduerende den welken geheel het leger der eerst-gemelde met de peste bevangen wierd. Omtrent dien tyd vereenigden zig de Senonensers, Gallen, Allobrogen en Britanieren, onder de vaendels van de gebroeders Brennius en Brennus, twee zeer strydbaere vorsten. Deze stierden gezanten tot menigvuldige volkeren, om die te vermaenen van zig aen hun te onderwerpen; maer geene van alle wilden dit doen. Alsdan zwoeren deze vorsten by hunne goden dat zy het zouden vreken: diesvolgens vergaederden zy een magtig leger, en trokken daer mede voor eerst tegen die van Belgis, om vraeke te nemen over den hertog Missenus, den welken zy met zyn volk gebannen hadden.

De Belgen booden eenen hevigen wederstand. Brennius bouwde op de plaets daer zyn leger lag eene stad die hy Suessio noemde (nu Soissons), omtrent eene rivier genoemd Ausona; en nog eene andere aen de welke hy den naem van Brenna gaf. Daer bleeven menigvuldige Belgen dood, want zy wierden van vooren en van agter besprongen;

[p. 248]

de stad Vermandia wierd verbrand, en Brennus kwam met de Senonensers tot aen de Somme. Alsdan merkten die van Belgis en hunnen aenhang dat hunne tegenpartye te sterk was, diesvolgens trok elk nae zyne stad om die te verdedigen.

Als de Senonensers dit hoorden, naederden zy hun: zy bouwden omtrent de Schelde eene stad die zy Valencyn noemden, en verscheyde andere. Eyndelyk maekten Brennius en zynen broeder met die van Belgis en hunne aenhangers vrede op zekere voorwaerden, van de welke eene was dat Leo, zoon van hunnen hertog Missenus, die zy gebannen hadden, koning zoude wezen, niet alleen van de stad Belgis maer van geheel dit ryk, en dat de kroon onder deszelfs naerkomelingen voor altyd erfagtig zoude zyn; waer by de gewoonte van jaerlyks eenen hertog te kiezen moest afgeschaft worden. By eene tweede voorwaerde wierd vereyscht dat 100 van de voornaemste inwoonders der stad Belgis, die oorzaek van het ballingschap van Missenus en van de verbondbreuk tusschen de Belgen en Senonensers geweest hadden, zouden onthoofd worden. Deze voorwaerden vielen aen die van Belgis vry hard; maer mids alle de andere steden van het ryk zig gewillig toonden, namen zy die ten laesten ook aen benevens hunne bondgenooten, uytgezonderd de Ruthenen, Rheten, Menapiers, Hunnen, Condronensers en Tongersche.

In het jaer der weireld 4816, of de acht-en-negentigste olympiade, wierd Leo, zoon van Missenus, koning van Belgis gekroond. Niet lang daer naer trokken Brennius en zynen broeder aen het hoofd van de Senonensers, met groote moeyte door de meerschen van Hunia, om slag te leveren aen de Ruthenen, Rheten, enz. Brennius sloeg zyne leger-tenten te Brenna; zynen broeder met de Senonensers in eene plaets die men Senogias noemd, die van Belgis te Lombeke in Rhetien; de Rheten en Ruthenen kwamen tegen hun te Rhetica, nu waelsch Rhens, de Menapiers verkoozen tot hunne leger-plaets het vlek Menapia,

[p. 249]

de Hunnen maekten zig insgelyks bereyd tot den stryd.

Het is niet ligt te beschryven wat bloedstorting de Rheten, en Ruthenen onder hunne vyanden deden: zy verwden de aerde met het bloed der Senonensers, bedekten het veld en vulden de gragten met hunne doode lichaemen. Nogtans gingen zy eyndelyk zelve ten onder en moesten het veld ruymen, zoo dat de overwinning aen de gebroeders koningen en de Senonensers toegeschreven wierd. Naer den slag trokken zy dieper in het land der Rheten en bouwden daer eene sterkte om hun in geval van nood te beschutten, welke sterkte nu de stad Brussel is. Vervolgens veroverden zy Loven, Antwerpen en andere steden, die zy sterk maekten, en in de welke zy hun leger lieten overwinteren.

In het jaer der weireld 4817, veranderden zy de bestierings-wyze van alle de steden in Rhetien, en gaven het land eenen nieuwen naem volgens het begin van de gene der koningen Brennius en Brennus, te weten dien van Braband, die het tot heden behouden heeft. Zy lieten het aldus onder de bestiering der Britanieren, en trokken met hunne krygsmagt nae den Rhyn en de gebergten. Zy temden Ligurien en Italien, en kwamen tot Roomen, welke stad zy bemagtigden, uytgenomen het Capitolium. Zy vielen ook in Griekenland, alwaer zy vele provintien en steden verwoesten. Alsdan kwamen zy in een landschap dat nu, volgens hun, Gallatas genoemd word, ter oorzaek dat zy voor het meeste deel Gallen waeren; maer zy wierden daer alle ten onder gebragt, uytgenomen Brennius, die met zyne Britanieren nae huys keerde.

Fabius schryft dat in het twaelfste jaer der regering van den persiaenschen koning Artaxerxes, de Gallen zig over de gebergten vervoegden met Brennius; dat zy zig aldaer meester maekten van Milaenen, Brissia en meer andere steden met hunne onderhoorige plaetsen; dat zy dit land gerustelyk

[p. 250]

bezaten tot den tyd van Lucius Emilius, den welken zy versloegen benevens alle die dezen veldheer ondersteunden of met hem verbonden waeren; maer het naervolgende jaer, wezende het vyf honderd dry-en-dertigste sedert de stigting van Roomen, of het jaer der weireld 5017, wierden de Gallen grootelyks gekrenkt van Claudius Martellus, zoo nogtans dat zy de heerschappye over de steden behielden.

In het jaer der weireld 4830, was Aristoteles, leerling van den godvrugtigen en heydenschen philosoph Plato, 18 jaeren oud. Hy was een wonder der weireld, zegt Hieronymus, ja den prins en het voorbeeld van alle philosophen. In het vierde jaer der honderd negenste olympiade, het dertigste der regering van Ochus, den opvolger van Artaxerxes, koning van Persien, was Alexander-den-Grooten, die tot de uyterste paelen der aerde onder zyne heerschappye gebragt heeft, 16 jaeren oud.