De historie van Belgis

XIV Kapittel.

Van andere stigtingen, en van de eerste inneming der koninglyke stad Belgis, van de regering der Romeynen en andere dingen.

Die van Belgis, ziende dat het heyr van hunne vyanden gescheyden was, trokken uyt tegen de Hunnen of Hongersche, en versloegen 'er eene groote menigte omtrent Hugina, dat is Heyingen of Edingen.

Alsdan trok Camber met zynen aenhang tot den koning Servius, en bouwde by Bergen in

[p. 206]

Henegouw, in zeker bosch, een kasteel, aen het welk hy den naem van Cambri gaf, die het tegenwoordig nog voerd. Terwyl Servius bezig was met de stad Servia te bouwen, daer wy hier vooren van gesproken hebben, kwamen die van Belgis van den eenen kant, die van Phanum Mercurii van den anderen, en daer-en-boven die van Hostilis, en zy sloegen een groot deel van zyn volk dood. Hier op vergaederde dien vorst al zyne magt, en trok voor eerst tegen de stad Hostilis, die hy, naer eenen dapperen wederstand, innam. Hy brak haere poorten en mueren af, en dede alle de inwoonders ombrengen, uytgenomen eenige die nae de bosschagien vlugtten. Vervolgens belegerden zy Belgis langs dry kanten, bouwende van verre kasteelen, om de Belgische aldus moede te maeken. Servius nam voor hem eene straet over de meerschen van de Schelde, op eene beek die men Hunellus plagt te noemen, van waer hy twee steden belegerde, Phanum Mercurii en Belgis. De tweede straet daer zy hun beleg schikten, wierd en word nog genoemd Advenis, volgens het volk dat aldaer gekampeerd lag, die men Advene noemde, wiens aenleyder zekeren Epprones was, van den welken eene beek daer ter plaets den naem van Eppra ontleend heeft. De derde straet wierd genoemd volgens Camber, en was omtrent de stad Cambri nu Cameryk, of zoo andere die noemen Cameratis; maer de historie van Britanien zegt, dat Cameryk gestigt is door eenen koning van dit land, Cambrus genoemd. Van deze plaets bezette Camber dry steden, te weten: den Tempel der Zonne, Phanum Mercurii en Belgis.

Naer menigvuldige aenvallen, overvloedige en schrikkelyke bloedstortingen van beyde de kanten, namen de Hunnen, naer eene belegering van 15 maenden, de dry voornoemde steden stormenderhand in. Hier naer maekten zy Camber koning van Belgis, welken vorst daer vrouwen trouwde uyt het geslagt der koningen van dit ryk, zig voegende na de gewoonten van hunnen godsdienst. Servius, ziende dat Camber met zyn volk te Belgis

[p. 207]

wilde blyven, vervoegde zig met Epprones, aenleyder der Advene, en met Vermedion, hertog van Pannonien, die nog geen land tot hunne verblyfplaets verkozen hadden, om hem te gaen bevegten. Camber van hun oogmerk verwittigt zynde, en bedugd voor het aenstaende gevaer, liet Servius 60,000 mannen uyt Belgis aenbieden, die bereyd waeren hem te volgen werrewaerd hy zoude geraedig vinden hun te leyden.

Den koning Servius aldus te vreden gesteld wezende, liet Camber een gebod uytgaen, dat alle de mannen van Belgis, Phanum Solis of den Tempel der Zonne, en Phanum Mercurii, die tusschen de 25 en 60 jaeren oud waeren, het land zouden ontruymen en andere woonplaetsen gaen zoeken. Hy ging aldus te werk, op dat hy dit ryk daer naer te geruster zoude mogen bezitten, en in het zelve te vaster gevestigt zyn; want hy vreesde nog voor beletselen van wegens de inwoonders van dit land, waer onder vele nog ieverig waeren voor de kroon van Belgis, en niet wel konden lyden dat zy gedraegen wierd van vremde vorsten, die hunne vrienden gedood en hun veel ander verdriet aengedaen hadden.

Naer dat Servius en Epprones met hun volk vertrokken waeren, maekte Camber verdrag met den hertog Vermedion, den welken met zyn leger over de rivier de Somme lag, alwaer hy eene groote stad (nu Vermandois) bouwde, die hy, volgens zynen naem Vermedia noemde. De landstreek besloten tusschen de Maes, den Occeaen en den Rhyn, wierd eertyds in het algemeyn Hunia genoemd, en in het bezonder Pannonia of Perpantia, volgens den afgod Pan; het is naermaels van verscheyde volkeren bewoond en hernoemd geworden; maer het land van Henegouw heeft zynen ouden naem van Hunonia behouden.

Omtrent het jaer der weireld 4699, wierd de stad Doornyk weder opgebouwd en in haeren eersten staet hersteld. In dien tyd regeerde Tarquinius den hooveêrdigen, zevensten en laesten koning van Roomen, wiens zoon Lucretia verkragtte. Deze

[p. 208]

zeven koningen bestierden het roomsch ryk 220 jaeren, andere zeggen 240, en Titus Livius schryft 244 jaeren. Alsdan nam de koninglyke heerschappye te Roomen een eynde, en daer begonnen Consuls of Burgemeesters te heerschen, van de welke Brutus den eersten geweest is. Naer hun regeerden de Tribuni Plebis of rechters des volks; vervolgens Dictators, en naer deze weder Burgemeesters, den tyd van omtrent 444 jaeren, dat is, tot aen Julius Cesar, die den eersten het roomsch ryk innam. Uyt dezen vorst zyn de roomsche keyzers gesproten, de welke heden, na hem, nog Cesars genoemd worden.

Omtrent het voorschreven jaer, had den koning der Senonensers vernomen dat de stad Hostilis geheel verwoest was, en dat Belgis byna het zelve lot ondergaen had; hy stierde gezanten derwaerds, om de godinne Minerva weder te vraegen, die Herisbrandus, koning van het voornoemd ryk, uyt zyn land weggevoerd had, en daer-en-boven vergoeding te eysschen van al de schaede die de Belgen hem eertyds gedaen hadden; maer zyne afgezanten wierden zonder eenige voldoening terug gezonden. Alsdan begaf zig dezen vorst, ondersteund door de Allobrogen en Britanieren, om het ryk van Belgis te krenken. Melbrandus, zoon van Camber, die 'er op dezen tyd koning van was, zulks vernemende, verzogt de hulp der Condronensers en Hunnen; want hy betrouwde zig niet veel op het volk van Belgis. De Senonensers wierden jammerlyk verslaegen ter plaets daer nu Condeyt staet, en vervolgd tot aen de Rhône, werwaerds zy de vlugt namen, met verlies van hunnen koning, die op het slag-veld gedood was van de Condronensers en de Hunnen. Daer bleeven 'er ook veel van de Britanieren; de andere vlugtten te scheep en behielden door dien middel hun leven.

Naer deze overwinning, verkoos Melbrandus Bellovacum tot zyne hoofdstad, hy dede die derhalven vergrooten en regtte daer vervolgens den zetel van zyn ryk op. Van dien tyd af wilde hy

[p. 209]

zyn verblyf te Belgis niet meer houden; maer hy stelde daer als stadhouder zynen zoon Blandinius.