De historie van Belgis

XII Kapittel.

Nog van den staet van Belgis, van de stigting der stad Doornyk, en van Milo den Crotonenser.

In het jaer der weireld 4531, in de zes-en-twintigste olympiade, ten tyde van Numa Pompilius, tweeden koning van Roomen, die, gelyk Vincentius schryft, eene zwarte konst, genoemd hydromancia, plagt te oeffenen, waer door hy in het water de gedaenten der duyvelen zag, die hem leerden wat hy in zyne offeranden doen of laeten zoude, regeerde te Belgis Fristenbaldus, den tweeden van dien naem. Dezen vorst voerde zwaere oorlogen tegen Jagones en Commareüs, koningen van Britanien; hy stigtte of verbeterde de stad genoemd de Haeve van Belgis, op den Mercuriusweg, en gaf haer den naem van Portus Belgis. Van zyne dood af, tot den tyd van den koning Leopardinus, die het ryk van Belgis bestierde in de acht-en-veertigste olympiade, dat is in het jaer der weireld 4620, ten tyde van Servius, oppervorst der Romeynen, en Sedechias, koning van

[p. 201]

Juda, vind men niet zonderlings van de Belgen beschreven: nogtans waeren 'er binnen dien tyd vyf koningen van Belgis, te weten, Waringerius, zoon van Fristenbaldus; Leonius, zoon van Waringerius; Leopardus, zoon van Leonius; en Leopardinus, zoon van Leopardus, die regeerde ten tyde van Servius, den zesden koning van Roomen voornoemd. In deze tyden was het ryk van Belgis in eenen volstrekten vrede.

In het jaer als Tullius Hostilius, den derden koning van Roomen, regeerde en onlangs tot den troon gekomen was, wilde Fristenbaldus den II, koning van Belgis, met de Triersche en de Senonensers, de Romeynen gaen bestryden, op het verzoek der inwoonders van Rheyms, om de dood van Remus te vreken, maer Tullius, op het goedvinden van zyne raedsheeren, verzogt en verkreeg een bestand van 3 jaeren, om alle dingen ten besten te keeren. Alsdan trok hy, met eene groote menigte volk, voor eerst nae Trier, en dede zyne tenten nederslaen in eene valley omtrent de Maes, alwaer hy eenigen tyd bleef, om te zien of hy met de inwoonders dezer stad een vergelyk konde treffen. Hy begon daer eene stad te bouwen, die hy Tullum noemde; maer mids hy met die van Trier geenzins konde over-een komen, trok hy met zyn leger voord nae Belgis. Daer wierd hem eene plaets toegestaen aen de Schelde, alwaer hy nog eene ander stad begon te stigten, die zyn volk Hostilis noemde, volgens den bynam van hunnen koning, en de welke naermaels Doornyk genoemd is. Aldus wierd deze stad eerst gestigt binnen de 3 jaeren van het voornoemd bestand, en in het jaer der weireld 4627 is zy versterkt geworden met torens en mueren, door Tarquinius Priscus, vyfden koning van Roomen, ten minsten zoo de historie van Doornyk behelsd, de welke hem haeren stigter zegt te wezen, die haer den naem van kleyn Roomen gaf. Deze stad ging alle andere steden van daer omtrent te boven in poorten, mueren, torens en paleyzen, in treffelykheyd van inwoonders en lustigheyd van plaetsen.

[p. 202]

Naer de dood van Tarquinius Priscus kwam het roomsch ryk aen Servius. Dezen vorst was den eersten die de vremde volkeren, aen de Romeynen onderworpen, schattingen opleyde; en op dat iedere stad in het bezonder de moey te niet zoude behoeven te nemen van haeren tribuyt nae Roomen te stieren, stelde hy die van Doornyk om de schattingen van 125 steden te vergaederen, en die vervolgens alle te zaemen derrewaerds te zenden. Zy deden dit eenigen tyd getrouwelyk; maer mids de weelde hun begon te steken, wierden zy wederspannig en wilden geenen tribuyt meer opzenden, waerom den koning Servius hunne stad kwam belegeren, die hy innam en verwoeste. Hier van zal breeder gehandeld worden in het vierde boek.

Ten tyde van Tarquinius Priscus, die voor Servius geregeerd heeft, leefde Milo den Crotonenser, die zoo sterk was, dat hy, in de olympische spelen, eenen levenden os eene stadie verre op zyne schouders droeg, waer naer hy hem met zyne vuyst (zommige zeggen met zyne vlakke hand) dood sloeg en op eenen dag geheel opat, zonder daer mede nog verzaedigd te zyn. Hy stierf verwinnaer in alle kampen, en droeg over zig eenen steen, genoemd Alectorius, die in den buyk van eenen haen of kapoen gevonden word, ter grootte van eene kleyne boon. Dezen Milo ging eens wandelen in een veld, en zag onder wege eene eyke staen die van zelfs gekloven was, alsdan te veel op zyne kragten betrouwende, greep hy de eene zyde dezer eyke vast, en wilde die van de andere afscheuren; maer als den boom verroerd wierd, sloot hy zig zelven weder toe, en Milo bleef 'er met beyde zyne handen zoo vast in geklampt, dat hy niet meer los konde geraeken, aldus wierd hy, met alle zyne overwinningen, des nagts van de wilde beesten verscheurd. Dit schryft Vincentius, 2.^o boek, kap. 54.