De historie van Belgis

[p. 150]

II Kapittel.

Van Bavo, Koning van hoog Phrygien, en hoe hy in deze Nederlanden gekomen is; van Engeland, Pigmalion en Papho.

Ten tyde dat Abdon regter over het volk van Israël was, regeerde in hoog Prygien eenen vorst of koning genoemd Bavo. Hy was den regtzweêr van Priamus, laetsten koning van Troyen, langs de moederlyke zyde; want hunne moeders waeren gezusters. Dezen vorst dan, zoo veel als in zyn vermogen was, ondersteund en geholpen hebbende tegen de Grieken, bevond hy dat zyne hulp vrugteloos was; en mids hy door de sterrekonst en andere geheyme wetenschappen, in de welke hy zeer ervaeren was, voorzag dat het geslagt der Troyaenen in Asia zoude te niet gaen, om herplant te worden in Europa, ja dat het onmogelyk was de Grieken te wederstaen en zig tegen de noodlottige schikking der goden te stellen, dogt het hem beter te buygen dan te breken, en oodmoedig te zwigten als door hardnekkigheyd ganschelyk uytgeroeyd en vernield te worden. Dus besloot hy, naer de zaek rypelyk overwogen te hebben met alle die hem in dit geval goeden raed konden geven, zyn ryk te verlaeten, dat onder het regtsgebied van Troyen gelegen was, en andere landen en woonplaetsen te gaen zoeken, het welk hy ook volbragt. Hier naer is de stad Troyen van de Grieken tot den groud verdelgd, gelyk dezen vorst voorzeyd had, alsook Cassandra, dogter van Priamus, aen welkers voorzegging men geen geloof had willen geven.

Voor zyn vertrek, vergaederde Bavo zoo veel schatten by een als hem mogelyk was om die mede te voeren. Voorders vermaende hy zyne familie, benevens de edele en andere voornaeme persoonen van zyn ryk, om van gelyken alle hunne goede-

[p. 151]

ren en rykdommen te verzaemelen en met hem te reyzen, indien zy hun eygen welvaerd beminden en de handen der Grieken wilden ontgaen. Onder de gene die hem volgden waeren vier magtige hertogen, en het getal der andere heeren was aenmerkelyk genoeg om eene groote menigte schepen te vullen, en met een magtig zee- heyr hunne vyanden wederstand te bieden.

Omtrent het jaer der weireld 4020, korts voor de tweede innemïng van Troyen, begaf den gemelden Bavo zig met zyn gevolg op de zee Hellespontus, alzoo genoemd volgens Helles, die daer in verdronk. Laogerien en verscheyde eylanden voorby gezeyld wezende, wierden zy van den wind westwaerds gedreven, en kwamen naer eenen togt van veertig dagen in de afrikaensche zee. Omtrent Rusuada en de bergen van Araris komende, wierden zy aengetast van zee-roovers en van de inwoonders der eylanden aldaer gelegen; maer Bavo behaelde de overwinning en maekte grooten buyt, waer over hy en zyn volk zig verheugden. Naer dat zy meer andere gevaeren outgaen waeren, kwamen zy op de hoogde van Tyr, in de haeve van welke stad zy wel 200 schepen vonden, gelaeden met goederen die Athenor en Eneas insgelyks uyt Troyen gevlugt hadden; maer hunne hoofdmannen waeren door de zee-stormen verzeyld of agtergebleven. Deze vlugtelingen maekten voor het meeste deel verdrag men den vorst Bavo en volgden hem, de overige bleeven daer ander geluk verwagten.

Naer dat Bavo met zyn volk hun wat ververscht hadden, begaven zy zig weder in aentogt. Zy kwamen in de spaensche zee, omringden de kusten van Portugael en Spagnien, voords die van Gallien, Normandien en Picardien, en naederden by geval het eyland Albion, nu Engeland. Alsdan wierpen zy het lot om te weten of dit land nut en bekwaem voor hun was, maer bevonden van neen.

Men vind dat den naem van Albion meer dan 400 jaeren te vooren aen dit eyland gegeven was,

[p. 152]

te weten in het jaer der weireld 3689 of korts daen naer; want omtrent dien tyd zoude in Assyrien geleefd hebben eene koninginne genoemd Albiona, de welke met haere 31 zusters, die, alle met groote heeren getrouwd waeren, eene zaemenzweêring maekte, om hunne mannen te vermoorden en alsdan zelve te heerschen; maer hunnen aenslag wierd ontdekt, waerom zy met alle die verdagt waeren daer van te weten, in zee gesteken wierden op schepen zonder masten of zeylen. Aldus op de genaede Gods vaerende, zouden zy gekomen zyn aen een onbewoond eyland het welk zy Albion noemden, volgens den naem der voorzeyde vorstinne. Men zegt dat deze vrouwen bevrugt wierden van zekere nagt-gedrogten genoemd Incubus, en reuzen voordbragten, die het land bewoonden eer Brittus aldaer aenkwam; maer dit schynd eene fabel.

Bavo met al zyn volk dit eyland dan verlaeten hebbende, kwam in de zuyder-zee, alwaer den Rhyn en de Maes in de zee stroomen, dat is tusschen Vlaenderen, Braband en Holland. Daer komende, bevonden zy door het werpen van het lot en andere bygeloovigheden die zy in het werk stelden, dat dit land hun vergund was. Het was boschagtig en onbewoond, derhalven sloegen zy aldaer hunne tenten. Bavo verdeelde zyn volk by hertogen, princen en familien, aen de welke hy elk hun opperhoofd gaf, op dat hy zyne onderdaenen zoude kennen en weten hoe sterk zy waeren; want daer stonden over de 1200 tenten, zoo dat de menigte byna ontelbaer was.

Het gebeurde daer-en-tusschen dat 'er onvoorziens eenen wolf door de tenten henen kwam geloopen, den welken eenige jongens dry dagen lang met honden vervolgden, tot dat zy kwamen op eenen berg alwaer zy hem verloozen. Op dezen berg stond eenen tempel of autaer toegewyd aen den afgod Bel, en daer woonde volk omtrent. Naer dat zy vernomen hadden onder wiens regtsgebied zy waeren, keerden zy weder tot hunnen koning om

[p. 153]

hem verslag te doen van het geen zy gezien en gehoord hadden. Terstond dede Bavo de tenten opbreken en trok met al zyn volk nae de voornoemde plaets, alwaer hy naer dry dagen reyzens aenkwam. Zy vonden een hoog en zeer vrugtbaer land, niet verre gelegen van vloeden, rivieren en poelen. Het was onderworpen aen de stad Trier en slegt bevolkt, niet tegenstaende dat deszelfs inwoonders uytnemende fel waeren. Den tempel van Bel was van marmer-steen, en wierd bediend door priesters uyt Trier. Bavo sloeg zyne tenten daer neder ter uytgestrektheyd van 4000 schreden in het ronde, en bleef dit gewest aldus eenige jaeren bewoonen, geduerende de welke hy zestig hertogen en een diergelyk getal graeven maekte, die het volk zouden bestieren en in den wapenhandel doen offenen. Hy stelde onder iederen hertog zestig kapiteynen, en dertig onder elken graeve. Iederen kapiteyn had onder zyne bevelen houderd quinquagenariussen, en onder elken quinquagenarius stonden vyftig strydbaere mannen.

In dien tyd zoude geleefd hebben Papho, zoon van Pigmalion, die den broeder was van Dido, stigtster en eerste koninginne van Carthago. Dezen Pigmalion in Cypres komende (welk land hy met het zweêrd gewonnen had), omtrent eene plaets genoemd Lemiso, en aenmerkende de kwaede zeden der vrouwen, de welke van Venus daer toe gebragt waeren, zoude hy (gelyk Ovidius verdigt heeft) een vrouwen-beeld uyt ivoor gekapt hebben. Naer dat hy dit beeld, door de duyvelrye van Venus, levendig gemaekt had (zoo het scheen), verwekte hy by het zelve eenen zoon die hy Papho noemde. Dezen zoude de godinne Venus den eersten tempel gebouwd hebben, binnen eene stad door hem gestigt en na zynen naem Paphos genoemd. In dezen tempel stond een beeld van de voornoemde godinne, aen het welk de afgodisten kwamen offeren om eene schoone vrouw te krygen. Men zegt voor waeragtig, wanneer iemand daer sliep, dat hy zeer bekoord wierd tot onzuyverheyd; ja

[p. 154]

zelfs als hy maer van de aerde dezer plaets over zig droeg.