Q. Horatii Flacci Emblemata
(1612)–Otto Vaenius– Auteursrechtvrij
[pagina 108]
| |
Lib. 3. | |
Seneca. | |
Max. | |
Aquel, que en la cuba contento passaua,
Hecho asus manos su mismo vestido,
Quan poco temia del cielo el ruydo,
Por mas que con piedras la tierra talaua;
Los mares profundos quanpoco surcaua,
En busca del oro, en sus venas metido;
Y el hombre contento con poco ha podido,
Y puede el descanso gozar, que el gozaua.
| |
Die niet dan nootdruft en begheert
Gheen vrees' van Zee noch wint hem deert /
Noch dat sijn wijngaert / of sijn koren
Sal door den haghel gaen verloren:
Den vochten Ram oft heeten hont
Bedroeft oock nimmermeer zijn gront:
Hoe wel het iaer zijn hoop doet falen /
Gheen onrust in zijn hert kan dalen.
| |
L'auido cor, à le ricchezze intento,
Pena per conquistarle; se le acquista,
Pena per custodirle, o per l'aumento;
Se acquistarle non puo, pena, e s' attrista.
Se le perde, s' addoglia, e ne ha tormento.
E teme, e spera, se sua sorte è mista.
Solo il pouero viue, e gode insieme,
Senza duol, senza tema, e senza speme.
| |
Le sage ayant dequoy repaistre,
Et lieu, pour à couuert se mettre;
Ne craint l'orageux Aquilon,
Ny pour ses vignes le greslon.
Iamais le moite Capricorne,
Ny le Chien ardant le rend morne.
Son coeur ne se peut esmounoir,
Or que l'an trompe son espoir.
| |
Qui mesprise le trop & du peu se contente,
N'espreuue le courroux du turbulent Neptun
Et des frimats, du chaut, du vermine importun,
Qui luy gaste ses grains iamais ne se tormente.
| |
[pagina 109]
| |
|