Amorum emblemata

[p. VI]

In Cupidines Othonis VaenI.

Viderat in vulgum tot se prodire figuris

Nudus Amor, varios quot struit ipse dolos;

Plumbea sollicito quot spicula miscet amaro,

Aurea quot dulci tingit inuncta fauo.

Viderat, & latè artificem vestigat, at illi

Obuia quaerenti fit Dea forte Venus.

Substitit, & curas maternam effatur ad aurem

Risit, & an tantus te latet auctor? ait.

Tot Veneres meminisse tuas, propriamque Parentem

Si potes, & VaenI tu memìnisse potes.

Quod sibi Praxiteles de me licuisse putauit,

Corporis hoc nudi cum similauit ebur;

Hoc quoque permisit de te sibi Vaenius audax,

Pictori & Vati quod lubet, omne licet.

Adspice quicquid humus, quicquid creat vnda, velaër,

Adspice quot facies discolor orbis habet;

Ars quoque tot species effingit & aemula formas,

Saepius & matris filia vincit opus.

Affabra quos tauros non lusit vacca Myronis,

Quas non vitis aues, carbase picta viros?

[p. VII]

 

Quod licuit priscis, cur non praesentibus annis?

 

Non solet artifici longa nocere dies.

 

Crescit, & ingenium vires acquirit ab aeuo,

 

Tu quoque te puero nequior ipse cluis.

 

Apta dies fructus maturat in arbore, messes

 

Serior Autumnus & bona musta vehit,

 

Candidus & simplex imberbi sub Ioue Mundus

 

Qui fuit, ah quantum nunc vafer ille sapit!

 

Canicie viridi succreuit & Arte magistrâ,

 

Creuerunt arcus & tua tela puer.

 

Mille ioca, & fraudum creuerunt mille figurae,

 

Et mirum, has VaenI mirè operosa manus

 

Pingere si potuit viuoque animasse colore!

 

Quo sine, tu caecum nil nisi funus eras.

 

Nulla Deûm Deitas, si non notescat ab vsu,

 

Nullum Numen adest, si modo cultus abest.

 

Hoc tibi cum nostri dederit sollertia VenI,

 

An potes auctori non bonus esse bono!

 

Haec Venus. Erubuit picto tener ore Cupido,

 

Terque agili pennâ, ter pede planxit humum.

 

Maternumque priùs male quem culpabat Apellem

 

Mox amat, & gemini fratris ad-instar habet.

Max. Vrientius.