De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

106

Periscoop (jan 57) / Op bezoek bij Simon Vinkenoog.

Hoog boven Parijs, boulevard Garibaldi, woont en troont Simon Vinkenoog. Eerst opstijgen tot de bovenste verdieping - kloppen tegen een schuine muur, die de onderkant van een trap vormt - en dan worden vrijwel onmiddellijk voetstappen hoorbaar en opent een lange blonde jongeman de deur.

Vervolgens nog een trap op en men staat in een groot zolder-appartement, waarvan een uitvoerige beschrijving te ver zou voeren: kamer, waarover Adriaan van der Veen (‘Wij hebben vleugels’) jaren eerder al verwonderd-entoesiast in de N.R.C. schreef, toen hij een feest mocht bijwonen, Claus, Andreus en Campert wonen nog in Parijs...

Aan de wanden zijn Appels en Corneilles te bewonderen, affiches, wat al niet meer.

Simon Vinkenoog vraagt over mensen en dingen in Holland, vertelt over Parijs, en Unesco, waar hij werkzaam is, in een funktie die hem tijd laat om zich aan het schrijven te wijden. Praat op wat gejaagde toon, terwijl hij rusteloos heen en weer loopt en van overal knipsel- en fotoboeken aansleept, zodat ik niet weet, waarmee het eerst te beginnen. Het is interessant, de resultaten van zijn enorme verzamelwoede te bekijken, alles keurig geordend in mappen en boeken.

Talloze, prachtige fotoos van Ed van der Elsken, knipsels over Jazz en Vice, dope and Crime, postzegelverzameling schrijverskoppen, toilet, waarvan de muren bedekt zijn met honderden en nog eens honderden lucifersdoosjes.

En als we dan over literatuur gaan praten, noteer ik: debuut

[p. 174]

juni 1949. Nauwkeurig kan ik tot op de dag van heden in plakboeken zijn publicistische arbeid volgen. En ik krijg natuurlijk de 8 nummers van ‘Blurb’ onder ogen, het eenmanstijdschrift, waarin hij, in de tijd dat de ‘experimentele’ beweging opgang begon te maken, zijn haat verkondigde tegen de bestaande (literaire) wereld. Tussen neus en lippen: ‘Misschien ga ik binnenkort nog wel eens een nummer 9 maken.’

De samensteller van Atonaal, geen Bloemlezer, wel bloemlezer, blijkt nog niets van zijn felheid verloren te hebben, als hij mij verzoekt, vooral het volgende te vermelden:

‘Beschouw de nieuwe poëzie als baanbrékend - brekend, d.w.z. nog steeds onderweg, lerend, levend, tastend. In Nederland zijn geen tradities meer te breken. De nieuwe poëzie is onderwijzend. Jullie leren, niet van Hoornik of Bloem, maar van ons, iets dat mij bijv. in verlegenheid brengt, omdat ik mezelf nog als “under-graduate” zie. Maar ondertussen slikken wij de lessen en de leerlingen, en nauwelijks tonen wij (= altijd ik) verbolgenheid over een onbegrensd domein, dat niet meer uitsluitend ons eigendom is...’

Het zou te ver voeren in dit stuk, dat slechts een schets wil zijn van een ontmoeting, in te gaan op het werk, dat voldoende bekend mag worden verondersteld. De lezer zal weten dat hij de auteur is van o.m. Wondkoorts, Land zonder nacht en Lessen uit de nieuwe school van Taboes. Zijn prozawerk Zolang te water deed veel stof opwaaien. Men herinnere zich het Telegraaf-artikel, waarin aan Simon Vinkenoog 100 gulden uitgeloofd wordt, als hij over een nader op te geven onderwerp een beschouwing van 300 woorden kan schrijven, zonder spel- en stijlfouten, zonder termen die in het openbaar verkeer als onbeschaafd gelden... Misschien kent men zijn Parijse brieven in Litterair Paspoort, velen weten niet dat hij ook voor het amerikaanse Introbulletin schrijft... over Hermans:

‘Dutch novelist clears the air in Netherland’

Over v.h. Reve:

‘Dutch writer gives up own language’

Hij heeft een nieuwe roman klaar, waarvan fragment ‘Het vergrijp’ in Podium verscheen. Ook bundel gedichten, samen met Hans Andreus: Tweespraak.

[p. 175]

Simon Vinkenoog ziet mij glimlachend kijken naar de kat, die verwonderd luisterend over de grammofoon (Stan Getz) loopt: ‘Schrijf maar dat ik naar Gerry Mulligan-concert geweest ben hier, en dat ik het erg mooi vond.’

O ja, als u nog 's in Parijs komt, en bij Simon Vinkenoog op bezoek gaat, neem dan de lift. Kom niet, net als ik, doodmoe boven, na eindeloze klim.