De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

72

Straattoneeltje

‘Gossie.’

Trieste voorjaarsdag. Zon hele dag achter wolken verscholen gebleven, kan slechts vaal licht over aarde laten schijnen. Nog stil en verlaten in park. Moeders-met-kinderwagens blijven liever binnen, tot zon wat meer kracht krijgt.

Alleen verderop man die papiertjes aan puntstok prikt (‘wiens verheffende taak...’). En dan natuurlijk niet te vergeten: meisje en ventje dat ‘Gossie’ zei.

Ongeveer 8 jaar. Blond peenhaar hangt ongekamd over voorhoofd. Broekje, bloesje, schoenen geven duidelijk te kennen dat-ie zeker niet in onmiddellijke omgeving van park woont.

Opvallend verschil met meisje, naast hem. Leeftijd zullen ze gemeen hebben. Maar in alle opzichten is zij anders.

Leuke krullekop, fris jurkje, kortom: meisje om door ringetje te halen. Hoe komen die twee totaal verschillende kinderen bij mekaar? Door toenadering van jongenskant? Nee, door eigenschap van meisje, niet bepaald goed, temeer als we leeftijd in aanmerking nemen.

Ze probeert, gewoonte, in gesprek te komen met jongens, van wie ze duidelijk kan zien, dat ze ‘minder’ zijn dan zij. Gebruikt jongetjes als auditorium voor sprookjesachtige verhalen.

Luisteren gretig, hebben enorm ontzag voor haar.

Hij kent haar vijf dagen. Elke middag, na vieren, ontmoeten in park. Hij blij met vriendinnetje, nog wel zo'n voornaam vriendinnetje. Zij, begerig, wil hem ogen uitsteken. Voldaan over indruk die ze maakt. Grote verhalen.

‘Ik ga morgen - dan is het zondag - met vader en moeder autorijden en - o, ja, over auto's gesproken, speelgoed dat ik heb. Auto's, elektrische trein, heel groot poppehuis...’

Moet wel indruk krijgen, dat haar ouders heel bijzondere mensen zijn. Heel anders spreken dan zijn vader en moeder. Zucht diep, zegt nogmaals, vol bewondering: ‘Gossie.’

[p. 100]

Vraag die al dagen op lippen brandt:

‘Zou'k nie es magge komme spele?’

Lange stilte. Eindelijk, aarzelend:

‘Ja... dat weet ik niet. Zie je, misschien mag ik jongens als jij...’

‘O.’

Begrijpt heel goed, op welke moeilijkheden ze doelt. Door verhalen tegenstelling hoog/laag heel duidelijk...

‘Maar kom, ik moet eens naar huis. Mama zal boos zijn, als ik zo lang wegblijf.’

‘Maggik dan met je meelope naar huis?’

‘O nee.’

Geschrokken. Jongen vraagt niet verder.

‘Nou, dag hoor!’

Die avond, in bed naast drie broertjes: dromen van paleizen, rijtuigen, prinsesjes met bekend gezicht.

Maandagmiddag half vijf. Op weg naar huis, na lange beschrijving van tocht die zij vorige dag maakte met Pa en Ma. Plotseling komt plan op. Draait zich met ruk om, ziet haar nog net hoek om gaan. Rent haar achterna, tot genaderd op ongeveer twintig meter, zich achter voetgangers verbergend. Tien minuten duurt achtervolging. Onaangename gewaarwording: zijn toch allang door sjieke buurt?

Stadsdeel onbekend, vertoont enige overeenkomst met omgeving waar hij woont.

Onverwachts draait ze zich om, voorbijgierende brandweerauto nakijkend. Heeft geen tijd meer om weg te glippen, krijgt hem in oog, zet op lopen.

Achterna: nou moet ik toch haring of kuit hebben!

Slaat eindje verder hoek om, begint luid te gillen:

‘Pappa, pappa! Vieze jongen zit me achterna!’

Uit keldergat komt man naar voren. Ketelpak. Gezicht zwart van kolengruis. Laat kolezak van schouder op straat zakken, gaat voor aanstormende jongen staan, grijpt beet.

Woorden die jongen hoort, niet verwacht van vader. Nog schop onder achterwerk. Man laat los. Jongen zet op lopen, nagejouwd door vertrouwde stem. Zal wel nooit meer verhalen vertellen.

Jongetje op stoep, uitgeput van harde hollen, ervaring rijker.

[p. 101]

Voorbijgangers.