De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

[p. 57]

38

Ik ben verschrikkelijk voorzichtig en verschrikkelijk ordelijk. Ik raak nooit wat kwijt. Ik hoef nooit wat te zoeken. Alles, wat ik bezit, is opgeborgen in mappen, vakjes en laatjes. Ik ben niet getrouwd. Ik leef ordelijk op een kamer met kasten met laden met vakjes en mappen. Ze noemen me de Mappenman. Ik grijp nooit mis, als ik wat nodig heb. Ik weet precies, waar alles ligt. Ik ga niet van kantoor naar huis, voor ik alles, wat ik in de loop van de dag gebruikt heb, weer netjes teruggedaan heb in de mappen, vakjes en laatjes, waar ik het uit gehaald heb. Ik ga niet slapen, voor ik alles, wat ik in de loop van de avond gebruikt heb, bijv. voor overwerk, weer netjes teruggedaan heb in de mappen, vakjes en laatjes, waar ik het uit gehaald heb. Of ik dezelfde paperassen de volgende dag direkt weer nodig heb of niet, ik hou ervan elke nieuwe dag met een schone lei en een lege, ordelijke tafel te beginnen.

Als ik iets koop in een winkel of warenhuis, laat ik me nooit zenuwachtig maken door een verkoper, of een klant die ongeduldig op zijn beurt wacht. Verschrikkelijk voorzichtig en verschrikkelijk kalm haal ik mijn portemonnee of portefeuille tevoorschijn. Als ik handschoenen aan heb, doe ik die eerst in mijn tas. Stel je voor dat ik ze per ongeluk laat liggen! Dan begin ik verschrikkelijk nauwkeurig mijn geld af te tellen. Ik sta niet eerder mijn plaats af aan een volgende klant, voor ik het wisselgeld tot op de cent nagerekend heb. Mijn tas hou ik tussen mijn voeten geklemd. Die vergeet ik niet. Die wordt mij niet ongemerkt afgepakt.

Ook op mijn kleren ben ik verschrikkelijk ordelijk. Als ik me ergens moet uitkleden - bijv. als ik een nieuw pak koop; of bij de dokter, of in het badhuis, of in het zwembad - dan leg of hang ik mijn kleren altijd in dezelfde ordelijke volgorde weg. Thuis idem. Al mijn kleren hangen keurig op hangers, of liggen zorgvuldig gevouwen op de stoel naast mijn bed. Ik mis nooit wat. Ik ben nooit wat kwijt. Ik kom nooit wat te kort.

Meestal ga ik op de fiets naar kantoor. Dat spaart geld.

Bovendien hoef ik dan niet in de drukte van tram of bus te staan. Daar heb ik namelijk een verschrikkelijke hekel aan. Ze gaan

[p. 58]

maar op je goeie schoenen staan. Voor je weet, is er een knoop van je jas gerukt. Daar moet ik niks van hebben. Maar vanmorgen is het koud en het regent enorm. Na veel vijven en zessen heb ik besloten om voor deze keer de bus te nemen. Er staat een dikke haag mensen aan de halte. Ik moet twee bussen voorbij laten gaan. Die zijn bij vorige haltes al tjokvol gelopen. Er stappen maar een of twee mensen met veel moeite uit. Minstens 25 willen voor hen in de plaats. Als er een bus stopt, en je staat net voor de deur, dan heb je geluk. Uitrekenen kun je dat niet. De ene keer stopt de bus een paar meter meer naar voren, de andere keer een paar meter meer naar achteren. Zo kan het gebeuren, dat mensen die later dan ik bij de halte zijn aangekomen, nog eerder een plaats in de bus veroveren. Ik ben er de man niet naar om over deze oneerlijke gang van zaken kabaal te gaan schoppen. Ik ontwijk het geduw en gedrang om me heen zo zorgvuldig mogelijk. Ik wacht. Af en toe werp ik een verontruste blik op mijn horloge. Stel je voor, dat ik te laat op kantoor kom. Dat is me nog nooit overkomen. Gelukkig: een Extra Dienst-bus helpt mij en vele anderen uit de nood en de regen. Zelfs deze Extra Dienst-bus loopt stampvol. Een zitplaats is er voor mij niet bij. Ik krijg het behoorlijk benauwd. Ik ben blij, als ik eindelijk weer op straat sta, in de buurt van mijn kantoor. Maar mijn blijdschap is van korte duur. Als ik mijn verkleumde rechterhand in mijn rechterjaszak doe, tast ik in een lege ruimte. Weg portemonnee! Een nare ontdekking. En dan te bedenken, dat ik, voor ik bij de bushalte aankwam, twee kwartjes uit mijn portemonnee gehaald heb. Speciaal om te voorkomen, dat ik in de drukte van de bus moet worstelen om bij mijn portemonnee te komen. En het risiko lopen dat er geld uitgestoten wordt, of nog erger; dat de portemonnee me helemaal uit handen geslagen wordt. Dat dit nu juist een verschrikkelijk voorzichtig iemand als mij moet overkomen!

Een ander zou direkt zenuwachtig al zijn zakken en zijn tas na gaan zoeken. Dat hoef ik niet te doen. Ik weet immers precies waar ik alles laat. Ik ben er volkomen zeker van dat de portemonnee in mijn rechterjaszak zat, en nergens anders. Verloren? Onmogelijk. Vlak voor ik de bus instapte, voelde ik de portemonnee nog in mijn jaszak. Er is maar 1 antwoord

[p. 59]

mogelijk: de portemonnee is me ontstolen door een zakkenroller. Ik raak niet uit mijn gewone doen. Geen radeloosheid. Geen overhaaste stappen naar het politiebureau. Niets van dat alles. Ik dop mijn eigen boontjes. Ik verricht vandaag heel normaal en heel ordelijk mijn werk. Vanavond zet ik mij heel ordelijk aan het denken over een middel dat herhaling moet voorkomen.

Tegen middernacht, na uren ordelijk denken, heb ik de oplossing gevonden. Ik besluit, om alles wat ik dagelijks bij me draag in de zakken van pak en jas, met eindjes touw te verbinden aan de plaats, waar ik het bij me draag. De touwtjes maak ik zo lang dat ik alles normaal uit mijn zakken kan halen en er weer in doen. Mijn horloge verbind ik met een voor het oog verborgen, extra sterk stuk draad, aan een knoopje dat ik ter hoogte van de elleboog aan de voering van mijn mouw naai.

Hetzelfde gebeurt met: handschoenen, agenda, portefeuille, nieuwe portemonnee, zakkam, brillekoker, nagelvijl, nagelknipper, zakmes, aansteker, sigarettekoker, sigarettepijpje, zakdoek, huissleutels, fietssleuteltjes, vulpen, ballpen en vulpotlood.

Op kantoor kijken ze wel even gek op, als ze me zien zitten schrijven met een vulpen, verbonden met een koordje aan de binnenzak van mijn kolbertje. Maar het is een mooi koordje, zodat ze denken: het dient zeker als versiering. Al gauw vinden ze het even gewoon als het dragen van een horloge aan een ketting.

Een paar maanden na de zakkenrollerij is er een feestavond van de personeelsvereniging. Het programma vermeldt ook het optreden van een goochelaar, bekend van de televisie. ‘Zou die meneer op de vierde rij zo vriendelijk willen zijn even op het toneel te komen?’

Hij moet mij hebben. Met een kleur op mijn gezicht, aangemoedigd door mijn kollega's, beklim ik het trapje naar het toneel. Als de goochelaar mij beter had gekend, had hij mij waarschijnlijk niet uitgenodigd om op het toneel te komen. Terwijl hij grapjes maakt tegen het publiek, probeert hij mij allerlei voorwerpen te ontfutselen. Maar al zijn pogingen mislukken, omdat alles met draadjes, touwtjes en koordjes vastzit. De zaal weet niet beter, of het hoort erbij, en ligt krom

[p. 60]

van het lachen. De goochelaar wordt verschrikkelijk zenuwachtig. Hij begint zelfs te stotteren. Hij weet niet hoe gauw hij me weer van het toneel moet werken: doek!

Zomer. Na kantoortijd ga ik een paar keer in de week zwemmen aan een pier, vlak bij huis. Daar is een openbaar strandje, waar heel wat mensen uit de buurt komen. Er zijn geen kleedhokjes. De meeste mensen trekken thuis hun zwemkleding al aan, onder hun gewone kleren.

Het is niet zo warm als andere dagen. Ik zie maar een handjevol rillerige zwemmers. Ik kleed me heel voorzichtig uit en leg mijn kleren heel ordelijk op een stapeltje. Ik besluit door te zwemmen naar de overkant van de haven en vandaar te voet terug te keren. Dan kan ik ondertussen opdrogen. Als ik terug ben op het strandje, kan ik me gelijk aankleden en naar huis gaan.

Ik zie geen kip meer op het strandje. Van mijn kleren zijn alleen nog mijn sokken en onderbroek over. In mijn zwembroek, op sokken, met mijn onderbroek onder de arm, ga ik naar het politiebureau. Ik moet mijn spullen terughebben.