LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrij§ Hier wert verhaelt de ellendigheyt ende korticheyt des menschen leuen. End Dauid bidt God dat hy de selue eenen yeghelicken gheuoelen doe, op dat hy Gods gunste t’hemwaerts te beter smake, ter grootmakinghe des Godlicken Naems.Op de Ouerlantsche wijse, Ick dancke dy leue Heere, dat du my, &c.
HEer du bist ons ghewesen,
Een toevlucht van eewigheyt
Eer de berghen huer wesen,
Hadden, end de Aerde breyt,
Ia voor der werelt gronden
Hefstu schoon dijn wesen fijn
| |
[pagina 27r]
| |
Du werst oock onderuonden,
Eewich sonder end te zijn.
Du sleepst den mensch so langhe Ga naar voetnoot+
Dat hy zick onnut beuindt.
Dan segstu straf end stranghe:
Keert weder O menschen kindt.
Want voor dy duzend Iaren
Zijn euen doch als de dach
Uan gistern, hen gheuaren:
End als de waeck inder nacht.
Du doestze vergaen rade Ga naar voetnoot+
Als water dat henen vloeyt.
Ghelijck een droom gherade
Sy vergaen zeer zwaer bemoeyt,
S’morghens zijn sy in ruste
Euen als gras fijn ghezaeyt,
S’morgens bloeyt het met lusre
T’werdt s’auonts dort afghemaeyt.
Wy zwijcken mits dijn toorn, Ga naar voetnoot+
End schricken midts dijn grun:
Du legst onz’ boos dy vooren
Ia in het licht dijns aenschijns.
Want onze daghen alle
In dynen toorn vergaen,
Onze Iaren veruallen:
Als woorden die henen gaen.
De Iaren die wy leuen
In dezen droeuen foreest,
Zijn Iaren thienmael zeuen,
Of achtentich allermeest.
Oock de ieucht zelf daer inne
Is niet dan arbeyd end pijn,
Sy gaet voorby gheringhe:
End wy vlieghen haest daer hin.
Wie isser die ten rechten
Bekent dynes toorns maet
| |
[pagina 27v]
| |
Hoe de menschen meer vruchten
Dy, hoe hy hen meer aenstaet.
Op dat wy dan wel weten,
T’ghetal onser daghen zaen.
Doe ons daer van de wete,
Op dat wy na wijsheyt staen.
Keer weder Heer, hoe langhe Ga naar voetnoot+
Wolstu so seer toornigh zijn,
Uerzoen dy (ons is banghe)
Eenmael mit den knechten dijn.
Sadigh ons in den morghen
Mit dyner goedigheyt groot.
Dat wy ons sonder sorghen,
Uerheughen tot in den doot.
Uerheugh ons voor den daghen
Daer in du ons heefst ghequelt
End voor der Iaren qualen
Die wy lang hebben ghetelt.
Dijn werck laet doch verschijnen
Aen dynen knechten O Heer,
End dijn heerlicheyt schijnen
Aen heuren kinderen teer.
De cierlickheyt onz’ Godes
End Heeren die zy ons by
Na den eysch dijns ghebodes
Wy bidden van herten vrij:
Seghen d’werck onser handen
Alweghe door dynen Gheest,
Gheef dat wy onsen handel
Uoluoeren in dyner vreeß.
|
|