LXIIII, Psalmen end ander ghesangen, diemen in de Duytsche Ghemeynte te Londen was ghebruyckende

[p. 2v]

Quare fremuerunt gentes. Psalm.ij.

§ De Propheet verhaelt hoe dat de Princen deser werelt, met al haer macht Christo end zijn geleden wederstaen sullen: maer dat haer doen so vergeefs sal wesen, datse van Christo verdaen sullen worden, ten zy datse haer hem, ende synen woorde onderwerpen.

Op de Ouerlantsche wijse des selfden Psalms.

VUaerom is t’volc oproerich eenpaer, ⁺
Ouerdenckende ijdel dinghen.
De Princen en Coningen alle gaer,
Ouereen haren raetslach brenghen,
Om te strijden teghens s’Heeren hant,
End Christum dien hy heeft ghesant,
Om aller menschen hulpe.

Sy willen wesen onghestraft ⁺
En blijuen in boosheyt steken,
Dies spreken sy niet wel bedacht,
Laet ons haer banden breken,
Laet ons verwerpen haer leering al,
End leuen na ons herten gheual,
End gheensins daer af wijcken.

Maer God die in de Hemelen woont, ⁺
Die salse noch belachen
Bespotten oock haren boosen gront
End haeren aenslach beschachen
Hy salse met gramschap spreken aen,
En straffen wat sy hebben begaen,
Toornich sal hyse benauwen.

Ick hebbe tot eenen Koninck gestelt, ⁺
Ouer Zion dat is mijn kercke,

+ Het rijck Christi is een rijcke des cruyces end geestelick, dat de werelt veruolcht.

+ De Godloose willen van de kinderen Gods niet vermaent zijn.

+ Hier is grooten troost voor de Gemeynte Christi die in de werelt verdruckt is.

+ Het rijck Christi is van God veruast, end kan met geen menschelike kracht of raet schade lijden.

[p. 3r]

 

Christum daer de Schriftuere af meldt,

 

Die ghy nochtans verwerpet,

 

Ouer al hy recht verkondighen sal,

 

Mynen sin, ende welgheuallen al,

 

En mynen wille leeren.

 

 

 

Hy sprack tot my du bist mijn Soon, ⁺

 

Ick heb dy huyden gheboren,

 

En voort gebracht mijns herten kroon,

 

De volcken moestu vergaren,

 

De Heydenen ick dy schencken sal,

 

Tot eender eruen in groot ghetal,

 

Die salstu al regieren

 

 

 

Du saltse met dynen woorde voen,

 

Haers vleeschs lusten verderuen,

 

End mynen naem haer prijsen doen,

 

In alle hoecken der Aerden,

 

Du salt de wederspannighe straf,

 

Breken met eenen ijseren staf,

 

En brijselen gaer als scheruen.

 

 

 

Hierom ghy Koningen daer op merct,

 

En ghy Richters laet v leeren,

 

End in desen Koninck v versterckt,

 

Zijn woort houdende in eeren,

 

Op dat ghy hem leert vreesen wel,

 

Oock hem vertrout en niemant el,

 

Dat is God recht wel dienen.

 

 

 

Kust doch den sone vriendelick, ⁺

 

Dat hy hem niet vergramme,

 

Dat ghy vanden wech niet eewelick,

 

Uergaet, ontfangt zijn straffe,

 

Als synen toorn als vuer op gaet,

 

Wel hem die alleen op hem staet,

 

Met vast hoep end betrouwen

+ Christus is de weerde Sone daer door de gheloouighe versoent worden.

+ Salich zijnse die in Christo betrouwen.