Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Benedictus dominus. Psal.cxliiii.

Dauid danckt God ouer synen overwinninghen in kryge: bidt om bystand end verderff der boosartighen: belooft, hy wil sulckes erkennen: ende bewiist wat een goed daerwt komen wil, ende waerinne de rechte welstandt eenes volckes gheleghen sy.

Inder wyse des lxiiii. Psalmes

GHelooft sy die Heer myn steenrotse
End vastigheyt, daer ick op trotse.
Die tot krygh leert de handen myn,
End tot stryden myn vinghers fyn.

Hy is myn weldader, myn weere,
Myn slot, myn schermer, schild end speere,
Waerop ick heb myn hoop gheslaen,
Die myn volck my maeckt onderdaen.

Wat is de mensch dat du, o Heere
Syner kenneschap neemst so seere?
Of wat is doch des menschen soon,
Dat du syner acht hebbest schoon?

De mensch is niets in syn aenslaghen,
Als een schaduw, syn syne daghen,
Die voorby gaet, den hemel dyn
Neygh, o Heer, end kom heraf fyn.

[fol. 232v]

 

Roer de berghen, sy sullen werden

 

Tot roock, end werp herwt op erden

 

Den blicksem, end verstroeyse daer,

 

Schiet dyn gheschut, verslase gaer.

 

 

 

Dyn’ handen sendt my van daer bouen,

 

End verloss my (om dy te louen)

 

Uan watern end der vremden handt,

 

Die dy gants niet hebben bekant.

 

 

 

Welcker mond spreeckt recht’ ydelheyden,

 

End huer recht’ hand is vol boosheyden:

 

Heer, ick sal dy doen een nieuw liedt,

 

Oock metter thiensnarigher luyt.

 

 

 

Die daer verlossinghe wilt gheuen

 

Den koninghen, so hy in’t leuen

 

Dauid synen knecht’ heeft ghedaen,

 

Dien hy vanden swerd’ heeft ontslaen.

 

 

 

§1 Red my ende verloss my vanden

 

Uremden (die dy niet kennen) handen,

 

Welcker mond spreeckt gaer ydelheyt,

 

End welcker recht’ hand doet boosheyt.

 

 

 

Op dat in huer iueghd onse sonen

 

Opwassen als ionghe plantsoenen,

 

End dat ons dochters ghelyck syn

 

Den hoeck pilaren, verciert fyn.

 

 

 

Onse spyskamers laet vol werden

 

Allerley mondkost wter erden.

 

Onse schapen met duyst aen boord,

 

Ia met thien duyst laet komen voort.

[fol. 233r]

 

Laet ons’ ossen huer sterck last draghen,

 

Laet ons hebben gheen nederlaghen:

 

Laet niet datter verdryuingh sy,

 

Noch in onse straten gheschrey.

 

 

 

O wel den volck’ aen alle weghen,

 

Waermed’ het is also gheleghen.

 

Welsaligh is dat volck ghewis,

 

Wiens Godt alleene die Heer is.

Ghebedt.

§ O Heere God, na dien het dy ghelieft ouer ons, die wy als een verswindende schaduwe syn, sorge te dragene, wil ons altydt gheuoelen maken dyne goedicheyt, in dien dat du ons helpest ende verlossest van allen onsen benautheiden: ende gheef ons ouerwinninge teghen onse ende dyne vyanden: dat sy bekennen, wy werden door dyne macht gheholpen ende onder dyner vaderlicker sorghe onderhouden, ende sich tot dy bekeeren, dy sampt ons te prysen in eewigheyt door Iesum Christum. Amen.