Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Domine probasti. Psalm.cxxxix.

Dauid pryst mit wonderbarer ende heerlicker rede, de voorsichticheyt ende voorwetenschap Godes, dien alle woorden, wercken ende ghedachten des menschen bekent syn.

Inder wyse des .118. Psalmes.

DU heefst my, Heer, ondersocht recht te deghen,
End my ghekent, gheheuen end gheweghen.
Du verstaest myn sitten end myn opstaen:
Du voorsiest oock van verre myn ghedachten,
Du omringhst myn gaen end ligghen met wachten:
Du heefst op all myn weghen acht gheslaen.

Ia niet een woord werdt in myn tongh beuonden
Dat du Heer, niet wetest al te doorgronden
Du heefst my ghmaeckt achter end voren an,
End heefst aen my dyn hand gheleyd wt gonste:
Ende heefst hierin ghebruyckt so groote konste,
Dat ickse doch gheensins begrypen kan.

Waer magh ick heen van dynen Gheeste wycken:
Of waer sal ick van dyn aensicht’ ontwycken?

[fol. 225v]

 

Uaer’ ick heen ten hemel, du bist al daer:

 

Dale ick ter helle, daer bistu desghelycken:

 

Als ghing’ ick met s’dagheraeds vlerken strycken,

 

End woond’ aen des Meers eynd’ onopenbaer.

 

 

 

Aldaer sal my dyn hand oock deeghlick leyden

 

End dyne recht’ handt my houden end beleyden

 

Seggh’ ick my sal decken de duysterheyt:

 

Oock sal de nacht als d’ licht alles ontdecken

 

De duysterheyt kan dy gar niets bedecken,

 

De nacht is dy als dagh on onderscheyd.

 

 

 

Want myn nieren die syn doch als dyn eyghen

 

Du weetst oock wel waertoe t’ hert’ is geneyghen.

 

Du heefst ghemaeckt my inde moeder myn,

 

Ick dancke dy dat du my wonderliken

 

Ghemaket heefst, end dit in alle sticken,

 

Dyn wercken, so myn siel wel weet, groot syn.

 

 

 

Myn ghebeenten syn dy schoon onuerborghen,

 

Hoewel sy syn gheformeert in’t verborghen,

 

Dyn ooghen han onformeert ghesien my.

 

Myn gheleden, die oock in vele daghen

 

Gheformeert syn, in dyn boeck syn ghegrauen

 

Ia oock eer daer huerer een gheweest sy

 

 

 

Ach Heer hoen groot syn my dyne raedtslagen

 

Welcker somme niet kan syn ouerslaghen:

 

Als woud’ ickse tellen, daer is gheen raed.

 

Wen ick ware wacker dyner ghedachtigh,

[fol. 226r]

 

T’ ghetal is my veele te groot end te machtigh,

 

Welck oock dat sand des meers te bouen gaet.

 

 

 

O God salt du niet doiden d’ongodlycken,

 

Op dat van my de bloedhonden stracks wycken

 

Die daer dyn gheswoorne vyanden syn,

 

End dynen name lichtuerdelick misbruycken.

 

Soude ick niet die haten, die doch haet bruycken

 

Teghen dy, Heer, dies ick quele met pyn?

 

 

 

Ick haet’se ia met eenen haet volkomen,

 

End ick will hen vyand syn metten vromen.

 

Ondersoeck my, God end doorgrond myn hert:

 

Beproef my oock end ken myne ghedachten,

 

End sie of ick eenigh boos doe betrachten:

 

End voer my op den eewighen wegh voort.

Ghebedt.

<h> O Heere die du alle dinghen erkenst, ende doorsoeckest de verborghenste ghedachten aller menschen: du weetst mit wat eenuoldigheyt wy ons teghen onse ende dyne vyande ghedraghen hebben, end hoe erghliken sy ons van ontrauwe ende verraderie beschuldighen. So wil wtgieten op hueren kop dat quaedt, dat sy ons toeeyghenen, in sunderheyt na dien sy tegen dy lasteringhen wtstorten. Dit bidden wy dy in name dyns Soons Iesu Christi. Amen.