|
| |
Quam bonus Deus. Psalm.lxxiii.
Dauid bewiist door syn exempel, der boosen voorspoedt ende der vromen teghenspoedt, sy wel een groote versoeckinghe der vromen, mer dat sy sich eyndelicken troosten moeten, so sy schauwen Godes woordt ende op dat eynde der boosen.
GOd is recht goed den Israel,
Den die daer syn reyn van herten.
My aengaende, myn voeten snel
Waren by na, sonder scherten,
Ghestruyckelt ende gheslipper schier,
Want ick yuerd’ ouer den hier,
| |
| |
Schauwende den grooten voorspoed
Der boosen dien na huer gemoed
Sy syn met gheen kranckheyden swaer
Uoor hueren doodt veel beuanghen:
Sy syn vet end sterck gants end gaer,
Door moeyten oock onbeuanghen:
Ghelyck andere menschen syn
Met menigherley straff’ end pyn
Sy metten menschen niet werden,
Daer wt komt dats’ hoghmoed omringht:
Sy syn als met een kleedt omringht
Met gheweldigher houerden.
Huer ooghen oock puylen vast wt
Uan vetticheyt: sy gheneeren
Hen allesins na huer besluyt,
Ia beter dan sy begheeren:
Sy scheyden hen end spreken quaedt,
| |
| |
Uan gheweldt end onrechte daedt:
Sy spreken vast vol onwerde.
Sy stellen hueren mondt met spot
Teghen hemel end teghen Godt:
Huer tonghe gaet ouer d’erde.
Daerom is t’dat syn volck so sneeft,
Twyfelmoedigh inder saken,
Een groot deel hen tot hen begheeft,
Om oock de weelde te smaecken:
Ia sy duruen wel segghen prat,
Hoe sou Godt konnen weten dat?
Heeft kentschap die allerhoogste?
Sie de godloosen hebben spoedt
In deser wereldt end groot goedt,
Sittend’ in t’besten end t’hooghste.
§1 Uoorwaer ick heb myn hert altydt,
Uergheefs reyn end recht ghedreghen,
End myn handen, niet sonder strydt,
Met onnoselheyt ghedweghen:
End alle morghen veel ghestreen,
End heb daghlick aenstoot geleen
Doe ick sulckes ouerleyde:
Ghewis ick hadde schier veracht
Hier, dyner kinderen gheslacht,
Ia oock met mynen afscheyde.
Ick dacht by my, oft mooghlick waer,
De sake recht t’ onderkennen:
Mer dat was my moeylick end swaer,
| |
| |
End hebs niet konnen versinnen:
Tot dat ick in Gods heylighdom
Inghingk, end huer eynde vernam,
Welck is ia dat eewigh steruen,
Du heefstse slipperigh ghestelt,
End saltse so doen met gheweldt
Uallen, dat sy gaer verderuen.
Ach hoe haestlick syn sy beuaen
End onbehoeds oueruallen:
Sy syn ellendelick vergaen,
Door vreese syn sy veruallen
Euen als daer een droom vergaet,
So haest de slaep den mensch verlaet,
So syn sy te niet ghekomen,
Du salt veracht maken ghewis
Inder stad huers beelds ghedachtniss,
End al huer wesen end romen.
§2 Want myn hert was my gaer versuert,
End bestraelt waren myn nieren,
Ick was gaer bot end onghestuert,
Onuerstandigh als de dieren:
Ia ick was voor dy als een beest,
Ick was niettemin met dy meest,
Du woust my by der hand nemen,
End heefst my gheleydt gnadelick,
Door dynen raed seer stadelick,
End werdst my tot eer’ aennemen.
Wien heb ick inden hemel breed,
| |
| |
Dan dy, o myn God alleyne?
End op erden niemand ick weet,
Die my gheualt in’t ghemeyne:
Myn vleesch swyckt end myn hert van nood,
Ouermits huer begheerte groot,
Tot dy, Heer, in dit verbeyden.
God is myns herten steenrotss vast,
Daerop het alleen is ghepast,
End myn deel in eewigheyden,
Want sie die hen daer scheyden af,
End verre van dy afwycken,
Die sullen vergaen als dat kaf:
End wie dy verlaet desghelycken,
Saltu verderuen metter macht
Daerom heb ick voor goed ghedacht
Dat ick my tot God toewende,
Ick heb op God ghestelt die hoope myn,
Op dat ick alle werken dyn
Uerkondighe totten eynde.
| |
Ghebedt.
§ O Godt, vol aller soeticheyt ende goedertierenheyt gheef ons die ghenade, dat wy nummermeer also nydigh syn ouer den verspoedt der godloosen, dat wy ons afkeren vanden rechten weghe mer meer dat wy meer ende meer van dyner goedicheyt ende voorstendigheyt versekert syn, op dat onse ooghe alleen sie eewelick met dy ghebonden te syne door dynen eenighen Sone onsen Heere Iesum Christum Amen.
|
|
Auteursrechtvrij