|
| |
In te Domine speraui. Psal.lxxi.
In desen schoonen Psalm bidt Dauid God om hulpe, ende verkondight syne barmhertigheyt to hemwaerdt.
In der wyse des .xxxi. Psalmes.
ICk heb op dy ghesett myn hope,
Wil my also ick vast verhope
Neygh dyn oore te myner hulpen,
Uoor een sterck rotss sy my,
Daer ick steits toeulie vry.
Du heefst beuolen my te helpen,
Du bist alleen myn rotse,
End burgh daer ick op trotse.
Red my wt des godloosen handen
Die daer in’t booss verstyft,
Want ick heb op dy steits ghestanden,
| |
| |
Du bist, o Heer ghepresen,
Myn troost van iongs ghewesen.
Ick heb dy vertrauwt onbedroghen,
Du my eenmael heefst wtghetoghen:
Dyn heerlicheyt mits desen
Heb ick altydt ghepresen.
§1 Ick ben een wonderdingk ghedeghen
Uelen, nochtans myn kracht
Dies sal myne mondt alle weghen,
O Godt end Heer ghepresen,
Dyns lofs end pryss vol wesen.
Uerwerp my niet in desen leuen
Wanneer myn kracht my sal begheuen,
Wil my doch niet verlaten,
Tot vrueghd der die my haten.
Want teghen my hebben te deghen
Die daer slaen laghen my enteghen,
Syn (welck my heeft verdroten)
Sy segghen, God heeft hem begheuen,
Ueruolght hem, grypt hem an.
| |
| |
Wyck niet verr’ van my, Héer verheuen,
O God, wil my haest helpen,
Laet doch alle myne vyanden,
Schaemroot syn end vergaen.
Laet beschaemt werden end to schanden
Myn schad’ an alle hoecken.
§2 Mer ick sal altyd sonder falen
Sal myne mond altyd verhalen,
Die du toonst vroegh end spade.
Ick sal met éen vaste vertrauwen
Die du, Heer, heefst ghedaen.
Ick sal ghedencken onberauwen
Dynr gherechtheyt alleine,
Du héefst my gheléert van iongs kinde,
Heb ick steits kond ghemaeckt:
Dewyl dan ick my kond beuinde,
Wil my, Heer, niet begheuen,
| |
| |
Tot dat ick kond ghemaeckt den ghenen
Sal hebben de kracht dyn,
End dyne wonderdaden denen,
Die namaels sullen werden
§3 End ick sal prysen end verheffen
Dyn gherechticheyt, Héer,
Du ghedaen heefst dinghen die treffen:
Wie is, Héer, dyns ghelycke?
Du héefst my véel quaeds drucks doen smaken,
Mer héefst en nu versacht
My wt der diept’ oock bracht.
Tot groot’ éer’ héefstu my doen raken,
Du héefst my, God der goden,
End ick sal dyn gherechtheyt prysen,
Ick sal, o heylgh’ Israels rysen,
Om dy lofsangk te singhen,
Op d’harp met groot verlinghen.
Myn lippen sullen hen ontspringhen
Met blyschap end gheschal,
| |
| |
Myn siel sal oock na t’ selue dringhen.
Myn tongh sal oock daghelicks dichten,
Die myn quaed soecken sonder swichten,
Sullen, hoe seer sy romen,
Schaemt’ end oneer bekomen.
| |
Ghebedt.
O Heere Godt almachtigh, die du ons alle tydt by gestaen hebst, houd dyne genade ende barmhertigheyt niet verre van ons: maeck door dyn hooghe gherechtigheyt, dat de gene die onse verderf soecken, beschaemt werden, ende verstaen dat niemandt dyner gelyck is. Verlos ons van allen tegenstoot, ende vertroost de arme bedruckten, dat wy altydt oorsake hebben dy te singhen met dancksegghinghe die dy aenghename sy, door dynen Sone Iesum Christum, Amen.
|
|
Auteursrechtvrij