Psalmen Davidis

in Nederlandischer sangs-ryme

Nonne deo subiecta est. psalml.lxii.

Dauid leert, men sal syne hope allene op Godt setten: ende dat der niet ydeler of bedriegelicker sy dan de mesche

MYn siel siet met geduldt op den Heer reyn:
Want myn bystandt hanght gants an hem alleyn.
Myn steenrotss is hy, end myn saligheyt

[fol. 99r]

myn seker burgh, daerom sal ick tot leydt
Wanckelen niet, hoe langh’ an alle syden
Sult ghy laghen ieghelicken bereyden.

Ghy sult ghedoodt werden (als nu bedreygt)
Ghelyck een wandt, die hem ten valle neyght:
End euen als een muer gebroken gaer,
Ghy raedtslaeght hoe ghy hem afwerpet daer,
Ghy hebbet lust aen de lueghen, met monde
Looft ghy wel, mer veruloeckt van herten gronde.

Doch o myn siel, wacht op Godt met gheduldt
Want gantslick aen hem hangt dyn hop’ end huld
Hy is myn rotss, myn burgh myn saligheyt:
Wankeln sal ick niet: myn bystandigheyt
End eer’ is van Godt, den rotss myner krachte:
Myn hope staet op Godt daer ick op wachte.

Ghy volken all, betrauwt op hem altydt.
Stort uw’ herten vrymoedigh voor hem wt.
Godt is uw’ hoop, mer der menschen ghetal

[fol. 99v]

 

Is lichtuerdigh end lueghentaligh al,

 

Wen sy inder waghe all waren ghelegen,

 

De lichuerdigheyt souds’ all’ ouerweghen.

 

 

 

Uertroostet v niet op onrecht end roof:

 

Begheeft v niet tot ydelheyden grof.

 

So t’ goedt aenuloyt, setter t’ herte niet op:

 

Godt heeft gheseyt, hy is onss macht end hoop,

 

Genadigh bistu, Heer, somen kan mercken,

 

End vergheldest allen na huere werken.

Ghebedt.

§ O eewighe Godt, onse steenrotse ende saligheyt, treck ons vanden ydelen vertrauwen deser wereldt, ende van aller verkeerder sekerheyt des vleesches. Maeck dat onse herte niet ghewortelt sy in desen nederighen ende verganckliken dinghen, mer dat wy de tydelicke ryckdomen die dy ghelieuen sal ons te gheuen, also besitten, dat wy onse hert daer op niet setten: op dat wy niet verliesen de hemelsche ende eewighe ryckdomen, die ons belooft syn in dynen Sone Iesu Christo. Amen.