Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid pryst, mit een wonderbare end heerlicke rede, de voorsichtigheyt end wetenschap Gods, welcken alle woorden, wercken end ghedachten des menschen wel bekent syn.§ Op de wyse des Cxviij. Psalms.
DV heefst my, Heer, ondersocht recht te deghen,
End my ghekent, gheheuen, end geweghen.
Du verstaest myn sitten end myn opstaen,
Du voorsiest oock van verre myn ghedachten,
Du omringhst myn gaen, end ligghen mit wachte
Du heefst op all myn weghen acht gheslaen.
Ia niet een woord werdt in myn tong, beuonden,
Dat du, Heer, niet wetest al te doorgronden,
Du heefst my ghmaeckt achter end voren an.
End heefst aen my dyn hand gheleyd wt gonste.
End heefst hierin ghebruyckt so groote konste,
Dat ick se doch gheenßins begrypen kan.
Waer magh ick hén, van dynen gheeste wycken.
Of waer sal ick van dyn aensicht ontwycken,
Vaerɇ ick hén ten hemel, du bist aldaer,
Stighɇ ick ter hell, daer bistu desghelycken,
Als ghinghɇ ick mit s’dageraeds vlęrcken strycken
| |
[Folio 139v]
| |
End woondɇ aen des Meers eyndɇ onopenbaer.
Aldaer sal my dyn hand oock deeghlick leyden.
End dyn rechtɇ hand my houden end beleyden,
Segghɇ ick, my sal decken de duysterheyt,
Oock sal de nacht als d’licht alles ontdecken,
De duysterheyt kan dy gaer niets bedecken,
De nacht is dy, als dagh on onderscheyd
Want myn nieren die syn doch als dyn eyghen,
Du weetst oock wel, waertoe t’herte is gheneygen,
Du heefst gemaeckt my in de moeder myn.
Ick dancke dy dat du my wonderlicken
Ghemaket heefst, end dat in alle stucken,
Dyn węrcken, so myn siel wel weet, groot syn.
Myn ghebeenten syn dy schoon onuerborghen,
Hoewel sy syn gheformeert in’t verborghen,
Dyn ooghen han onformeert ghesien my.
End myn leden die daer, in vele daghen,
Gheformeert syn in dyn bouck syn ghegrauen,
Ia oock eer daer huerer een gheweest sy.
Ach Heer, hoe groot syn my dyne raedslaghen,
Welcker somme niet kan syn ouerslaghen,
Als woudɇ ick se tellen, daer is gheen raed,
Wen ick ware wacker end dynr ghedachtigh,
T’ghetal is my veel te groot end te maghtigh,
Welck oock dat sand des Meers te bouen gaet.
O God saltu niet dooden d’ongodlycken,
Op dat van my de bloedhonden stracks wycken.
Die daer dyn ghe-swoorne vyanden syn,
End dynen naem lichuęrdelick misbruycken,
| |
[Folio 140r]
| |
Soudɇ ick niet die haten, die doch haet bruycken
Teghen dy, Heer, dies ick quelle mit pyn.
Ick haetse ia mit eenen haet volkomen,
End ick sal hen steets vyand syn hieromme,
Ondersouck my, God, end doorgrond myn hert.
Beprouf my oock end ken myne ghedachten,
End sie of ick eenigh boos by my trachte,
End voer my op den eewighen wegh voort.
|
|