Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
[Folio 97v]
| |
§ De Prophete seght hier dat alle verdruckinghen herkomen end hen gaen, door den wille Godes. Daerop voort brenghende alle perikels end ellendigheyden der dwalenden in den woestenyen, der gheuanghenen, krancken end Zee-suchteghen. Tghebed dat sy tot God doen, hoe sy verhoort werden, hoe sy God daer vooren dancken. End hoe God alle dinghen heeft in synen handen, end verandertse so hy wilt. GHeef lof end danck den Heere,
Want hy seer goedigh is.
End syn vriendlickheyt teere,
Die is eewigh ghewiß.
Die van hem syn verlost,
| |
[Folio 98r]
| |
 Laet segghen, mit verstande,
Dat hy se fyn heeft brocht,
Wt der vyanden handen.
Bringhende se te samen
Wt Oostɇ, end Weste breed,
Wt Noorden, koud by namen,
End wt den Suyden heet.
Door weghen onghebaent
Dwaeldensɇ in der woestynen,
End steden fyn bewoont
Konden hen niet verschynen.
In allerley ghebreken
Des honghers, end dursts swaer:
Sy waren schier besweken,
Van herten, alle gaer.
Sy hebben, so benoodt,
Gheropen tot den Heere,
End hy heeftsɇ, wt der nood,
Brocht, na syn goedheyt teere.
| |
[Folio 98v]
| |
Hy heeftsɇ alle te samen
Brocht op den rechten pad,
Tot dat sy spoedigh quamen,
In een bewoonde stad.
Datmen dan, mit der daed,
Bekenne Gods ghenaden,
Oock onder s’menschen saed,
Alle syn wonderdaden.
Want hy de siel maeckt sadigh
Die daer seer dorstigh is,
End dien honghert ghenadigh
Maeckt hy wel sat end frisch,
Die daer in duysterheyt
End s’doods schaduw gheseten,
In allɇ ellendigheyt,
Waren mit ysern keten.
Om dat sy Godes woorden
Stęrck hebben wederstaen,
End syn smaders gheworden
Syns raeds, qualick beraen.
So dat sy door t’ghequel,
Demoedigh syn ghewesen,
Sy syn komen tot val,
Gheen hulp ward hen bewesen.
Doe hebben sy gheroepen
Tot God in huere nood,
Die heeftse na huer hopen,
Verlost, wt angsten groot.
Hy heeftsɇ, wt duisterheyt,
| |
[Folio 99r]
| |
Daer sy saten ghedoken,
Wt s’doods schaduw gheleydt,
End huer banden ghebroken.
Datmen dan Gods ghenaden
Bekenne mit der daed,
End oock syn wonderdaden
Onder der menschen saed.
Want ghebroken heeft hy
De stęrckɇ eerenen doren,
End d’ysern grendels vry
In twee konnen verschoren.
De dwasen die daer dwaelden,
Tot boosdoen komen syn,
Daerdoor sy sick behaelden
Kranckheyden end ghepyn.
Also dat huer siel gants
Walghde voor alle spysen.
End dat sy na s’doods dans
Seer byna moesten rysen.
Doe hebben sy gheropen
Tot God in huere nood,
Die heeftse na huer hopen,
Verlost wt angsten groot,
Heeftsɇ oock ghesond ghemaeckt
Door syns woords ouersenden,
End heeftse vry gheslaeckt,
Van allen huer ellenden.
Datmen dan Gods ghenaden
Bekenne, mit der daed,
| |
[Folio 99v]
| |
End oock syn wonderdaden,
Onder der menschen saed.
End datsɇ hem dancksegghing
Opofferen te deghen.
End konden mit gheklingh,
Syn węrcken alleweghen.
<h>De ghene die daer schepen
Daeghlicks ter Seewaert in,
End in wateren diepe
Bekomen huer ghewin:
Des Heeren węrcken blood
Sy konnen lichtɇ aenmęrcken,
End, in den diepten groot,
Schauwen syn wonderwęrcken.
De wind, mit groot onweder,
Heft sick, door syn beuel,
End, door sulcken gheweder,
Dryuen s’Meers goluen fel.
Nv in’t hooghe sy gaen,
Kurts dalen sy in’t diepe,
So dat sy schier vergaen
Versmolten van verdriete.
Sy wanckeln, door d’beweghen,
Euen als dronckaerts doen:
End gheen dingk, so sy pleghen,
Konnen sy wel beuroen.
Sy roupen tot den Heer,
In sulcke vaerlickheyden,
End bringtsɇ in eenen keer,
| |
[Folio 100r]
| |
Wt huere benautheyden.
End maeckt dat sulck onweder,
Vergae, na synen wil,
End de Meergoluen weder
Maeckt als te voren stil.
End sy verhueghen sick,
Als d’Meer stillɇ is gheworden,
End als se God ghewis
Na wensch heeft bracht aen boorde.
Datmen dan Gods ghenaden
Bekenne mit der daed.
End oock syn wonderdaden
Onder der menschen saed.
Datmen oock verheffɇ hem
In des volckes ghemeyne,
Hem louɇ allɇ hertɇ end stem,
In der raedsaemling reyne.
Die daer de waterstroomen
Tot wildernissen bringht,
Daertoe de waterspronghen,
Tot groote drooghten dringht.
End bringht d’ęrdryck vruchtbaer,
Tot een onuruchtbaer wesen,
Om dat so ondanckbaer
D’inwooners syn ghewesen.
Die oock de wildernissen,
Verkeert in waters groot,
End d’erde vol drooghnissen,
Tot waterspronghen blood
| |
[Folio 100v]
| |
End daer sett hy die daer
Mit hongher syn beuanghen,
Dat sy een stad aldaer
Opbauwden, mit verlanghen.
End dat sy d’land besaeyden
End plantdender wyngaerd.
Daer sy vruchten afmaeyden
Tot huers ghesins weluaert.
Hy bespoedinghtse seer
End laetse wel toenemen,
End huer vee meer end meer
Doet wassen, on afnemen,
Dan gaen sy af ter steden,
Om huerer sonden wil,
Door sware teghenheden,
End onvruchtbaerheyt veel.
God doet mit grooten smaed,
De Vorsten hén versenden,
Ouer dwaelweghen quaed,
End plaetsen die niet enden.
Hy bringht wt nood den aermen
Tot eerɇ, end syn ghesin
Bringht door enckel erbarmen,
Als tot een kudde reyn.
Welck so de vroomen sien
Syn vroo van herten gronde,
Daer de boose sal vlien,
Mit den verstopten monde.
Die dan klouck is van sinnen,
| |
[Folio 101r]
| |
Sal dit wel nemen waer.
Op dat hy magh versinnnen
S’Heeren grootdaden klaer.
|
|