Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid bewyst, door syn exempel, hoe wel dat de voorspoed der boosen, end de teghenspoed der vromen, sy een groote versoucking in der gheloouighen herten, dat sy nochtans sick eyndelick troosten moeten, schauwende op Godes woord, end op het eynde der boosen. GOd is recht goed den Israel,
| |
[Folio 63v]
| |
 Den die daer syn reyn van herten:
My aengaende, myn voeten snel
Waren by na sonder scherten,
Ghestruyckelt, end gheslippert schier,
Want ick yuerdɇ ouer den hier,
Die gaen moedwillighe paden:
| |
[Folio 64r]
| |
 Schauwende den grooten voorspoed
Der boosen, dien na huer ghemoed,
Alle dinghen wel gheraden.
Sy syn mit gheen kranckheyden swaer,
Voor hueren dood, veel beuanghen,
Sy syn vet end stęrck gants end gaer,
Door moeyten is hen niet banghe:
Ghelyck het anderen menschen is,
Menigherley ghestraft ghewiß,
Sy mit den menschyn niet werden.
Daerwt komt datsɇ hooghmoed omringhle,
Sy syn, als mit een kleed, becinghlt
Mit gheweldigher hoouęrde.
Huer ooghen oock pulen vast wt
Van vettigheyt: sy ghenęren
Sick alleßins, na huer besluyt,
Ia beter dan sy beghęren.
Sy scheyden sick end spreken quaed,
Van gheweld end onrechte daed.
| |
[Folio 64v]
| |
Sy spreken vast vol onwęrde.
Sy stellen hueren mond, mit spot,
Teghen hemel end teghen God,
Huer tonghe gaet ouer d’ęrde.
Daerom werdt syn volck oock beweeght,
Twyfelmoedigh in der saken,
Een groot deel sick tot hen begheeft,
Om oock die weelde te smaken.
Ia sy duruen wel segghen prat:
Hoe sou God konnen weten dat?
Heeft kentschap die Alderhooghste?
Sie, de godloosen hebben spoed,
In deser węreld, end groot goed,
Sittendɇ in dat bestɇ end hooghste.
Voorwaer ick heb myn hertɇ altyd
Vergheefs reyn, end recht ghedreghen,
End myn handen niet sonder stryd,
Mit onnooselheyt ghedweghen:
End heb daeghlicks aenstoot gheleen,
End alle morghen veel ghestreen,
Doe ick sulcks ouerleyde:
Ghewiß ick hadde schier veracht
Heer, dyner kinderen gheslacht,
End my daer van afghescheyden.
Ick dacht by my oft mooghlick waer
De sake recht t’onderkennen,
Męr dat was my moeylick end swaer,
End hebs niet konnen versinnen.
Tot dat ick in Gods heylighdom
| |
[Folio 65r]
| |
Inghingk, end huer eynde vernam,
Welck is ia eewigh stęruen.
Du heefstse slipperigh ghestelt,
Du saltse doen vallen so snel.
Dat sy te male verdęruen.
Ach hoe haestlick syn sy beuaen
End onbehoeds oueruallen.
Sy syn ellendelick vergaen,
Door vreese syn sy veruallen,
Euen als daer een droom vergaet,
So haest de slaep den mensch verlaett,
So syn sy te niet ghekomen.
Du salt veracht maken ghewiß,
In der stad, huers beelds ghedachtniß,
End al huer wesen end romen.
Want myn hert was my gaer versuert.
End bestraelt waren myn nieren,
Ick was gaer bot end onghestuert,
Onuerstandigh, als de dieren.
Ia ick was voor dy, als een beest,
Ick was niettemin mit dy meest,
Du woust my by der hand nemen:
End heefst my gheleydt gnadelick,
Door dynen raed seer stadelick,
End werdst my tot eerɇ aennemen.
Wien heb ick in den hemel breed,
Dan dy, o myn God, alleyne,
End op ęrden, niemand ick weet,
Die my gheualt, in’t ghemeyne.
| |
[Folio 65v]
| |
Myn vleesch swyckt, end myn hert van nood,
Ouermits huer beghęrte groot,
Tot dy, Heer, in dit verbeyden,
God is myns herten steenrotß vast,
Daer op alleyn is het ghepast,
End myn deel, in eewigheyden.
Want sie, die sick daer scheyden af,
End verre van dy afwycken,
Die sullen vergaen, als dat kaf,
End wie dy verlaett, desghlycken,
Du salt verdęruen mit dyn maght,
Daerom heb ick voor goed ghedacht,
My tot Gode toe te wenden.
Ick heb op God ghstelt die hoop myn,
Op dat ick alle węrcken dyn
Verkondighe tot den eynde.
|
|