Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dit is een vierigh ghebed, wt den name der gheloouighen die allessins verdruckt syn om Gods woords willen, volghende de wtlegghinge Pauli. Rom.viij.
WY hebben, Heer, ghehoort mit onsen ooren,
Onß vaders ons hebben vertelt te vooren,
Wat du alwegh ghedaen heefst t’hueren tyden,
End desghelycks wat du deedst in voortyden.
| |
[Folio 48r]
| |
 Die Heydens, wt huer land
Verdryuendɇ, heefst gheplant,
Onse vaders daerinne,
Du heefst de volcken ghquelt
End in huer plaetß ghestelt
Der Vaderen ghesinne,
| |
[Folio 48v]
| |
Want tot besit hebben sy d’Land niet kreghen,
Door huer swęrd, noch ouerwinning verkregen,
Door hueren arm, męr door dyn maght alleine,
End door dyn kracht, o Heer, end anders gheyne.
End door dyns aenschyns licht,
Is huer vyand gheswicht,
Want du heefstse ghelieuet.
Du bist die Koningk myn,
Wil doch ghehuldigh syn
Iacob dynen gheliefden,
So hebben wy, als mit hoornen, ghestooten
Onsen vyand end ghebracht onder voeten,
In dynen naem die teghen ons opstonden:
Welck wy altyd, dy ter eeren, vermonden.
Onß hoop was noyt ghestelt,
Doe wy waren in’t veld,
Op onsen stęrcken boghe,
Onse swęrd heeft oock niet,
Wt swaer last end verdriet,
Onse siel wtghetoghen.
Męr du heefst ons beurydt voor onß vyanden,
Die ons haettden heefstu ghebracht tot schanden,
So dat wy ons, in God altyd verblyden,
End dynen naem groot maken t’allen tyden,
Męr nv verstootstu, Heer,
Ons, end beschaemest seer,
End wilt mit ons niet treden,
Veldvluchtigh ons maeckstu
Voor die ons haten nv,
| |
[Folio 49r]
| |
End ons, als roof vertreden.
Ghelyck schapen die ten dood syn gheeyghent,
Heefst ons ghestelt, end verstroeyt onder d’heyden,
Dyn volck heefstu alom, mit grooten hoopen,
Sonder eenigh ghewin willen verkoopen.
Den nabueren syn wy.
End die ons woonen by,
Tot spot end schimp bedeghen,
Van den Heyden bespott
End den volcken een spot
Syn wy aen alle weghen.
Daghelicks is oneer voor ons gheworden,
Schaemte bedeckt onsɇ aensicht om de woorden
Der schamperheyt, end om des vyands wreken,
Dit gheschiett ons, die dy doch niet vergheten.
Wy houden dyn verbond
Trauwelick t’aller stond,
T’hertɇ is niet afgheweken.
Onß ganghen syn doch niet
In nood, end doods verdriet,
Van dyn banɇ afgheweken.
So wy den naem onses Godes vergaten,
Of onsɇ handen tot vrémde goden staken
End streckten wt, soudt God niet ondersoucken
Te rechten, die s’herten grond kan doorsoucken.
Męr daeghlicks lyden wy
Verdriet end druck voor dy,
Ghedoodt al om wy werden.
Wy syn voor dit gheslacht,
| |
[Folio 49v]
| |
Als slachtschapen gheacht,
Diemen ten dood siet terden.
Ontspring dan, Heer, waerom slaepstu, ontspringhet
Versteeck ons niet voor eewlick, gelyck t’schynet,
Waerom wilstu dyn aenschyn van ons wenden,
End vergheetst gaer onsen druck end ellenden,
Want onse sielɇ on lof,
Verneert is tot in’t stof,
Onse buyck kleeft aen d’ęrde,
Sta op, Heer, end help ons,
End verloß ons ter stond,
Om dyner goedheyt węrde.
|
|