Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons

de thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte

Quemadmodum desiderat. Psal.xlij.

§ Dauid beklaeght sick seer dat hy verhindert werdt vander ghemeynte Gods, waerna hy heeft een groot verlanghen: te kennen gheuende syn ellendigheyden, end sick vertroostende ouer de goedheyt Gods, dat hy noch tot der ghemeynte Gods ghebracht sal werden, om hem aldaer te dancken.

ALs een hert haeckt na waterbeken,
Na dat hy langhɇ is beiaeght:
So haeckt myn siele, van ghebreken,
Tot dy myn God onuersaeght.

[fol. 45v]

 

 

Myn siel durft vast tot dy myn God,

 

Myn leuendigh lot,

 

Wanneer sal ick doch toetreden,

 

End aenschauwen dat aenschyn Gods.

 

 

 

Myn tranen by daghɇ end by nachte

 

Hebben my tot spyß ghedient,

 

Doe daeghlicks dat boose gheslachte

 

Tot my sey, doch onuerdient:

 

Waer is dyn God den du vertrauwst,

 

Daer du vast op bauwst,

 

Waer is hy ter deser vren,

 

De wylɇ hy dy laett so benauwtt?

 

 

 

Wanneer ick de voorleden vrueghden

 

Bedenck des huyses Gods groot,

 

Daermit wy ons hooghlick verhueghden,

[fol. 46r]

 

End troostden in aller nood:

 

So stortɇ ick wt myn siele gaer,

 

Door droufnissen swaer,

 

Wanneer sal my doch ghebueren

 

Schaerwyse te komen aldaer.

 

 

 

Myn siel waerom bistu verslaghen,

 

Wat beroestu dy in my?

 

Verhoop op God mit een behaghen,

 

Want ick sal hem dancken vry,

 

Midden inder Ghemeynten reyn,

 

Voor groot end voor kleyn,

 

Ick sal hem lofdanck toedraghen,

 

Voor de groote weldaden syn.

 

 

 

O myn Heer, end myn God almaghtigh,

 

Myn siel wilt sick gants verslaen

 

In my, wanneer ick bin ghedachtigh

 

Des lands ouer den Iordaen,

 

End des bęrghs Miser, die daer is

 

Seer verre ghewiß,

 

End seer wyden wegh gheleghen,

 

Van dyner Ghemeynte gaer frisch.

 

 

 

D’eens drucks diepte treckt d’ander vast naer

 

Mits t’gheruys dyner sluysen breyd,

 

Die my swaerlick oueruallen daer

 

Mit goluen der teghenheyt,

 

Die Heer sal noch, na myn vermoen,

 

Ghenade my doen,

 

Dewyl wil ick alle nachte

 

Onsen Heere God prysen koen.

[fol. 46v]

 

Ick sal tot God vrymoedigh spreken,

 

Want hy is myn steenrotß vry:

 

Hoe kanstu my also vergheten,

 

Daer de vyand verdruckt my?

 

Een swęrd in myn lyf sou my syn

 

Niet weynigher pyn,

 

Dan dat sy my daeghlicks segghen,

 

Ey lieuer, waer magh dyn God syn.

 

 

 

Wat verslaetstu dy, o siele myn,

 

Wat beroestu dy in my.

 

Betrauw vast op God den Heeren dyn

 

End op hem gaer verlaet dy.

 

Want ick sal hem noch prysen fyn

 

Voor synen aenschyn,

 

Voor de saligheyt ontfanghen,

 

Want hy altyd myn God werdt syn.