26 Psalmen

Het Argument des sesten Psalmms.

¶ Wy worden door d’exempel Dauidis in dezen Psalmm gheleert, hoe wy ons in onse sieckten oft ander verdrieten des lichaems, ende der sielen, draghen sullen.

[p. 8]

Domine ne infurore.

I. V.

In dynen toornn wilt my niet straffen Heer,
Kastijdt my niet in dyne gramschap zeere,
Maer wil dy Heer, erbarmen ouer my,
Want ick kranck ben: maeckt my van sonden vrij.

⁺ Maeckt my ghezont: Want mijn beynen end leden,
Syn gaer ontwee: Myn siel is daerbeneuen,
In groot verdriet, Beswaert end gantz

+ Dauid in zijn groote kranckheyt begheert van God een lieflicke straffe ende hulpe.

[p. 9]

 

onvro,

 

Hoe lang saltu my laten Heer also?

 

 

 

Keer dy tot my, wilt my ansien o Heere,

 

Uerlost mijn ziel, end wil oock van my weren,

 

Mijn lijden swaer, om dijns naems wille groot,

 

want wie sal dijns ghedencken in den doodt.

 

 

 

Wie salder oock dy dancken in de Helle,

 

In mynen sucht, geheel vermoyt ick quelle,

 

Mijn bedde doe ick vloyen alle nacht,

 

ende mijn betste, mit tranen mijns gheklaghs.

 

 

 

Mijn anghesicht van suchten ende weenen,

 

is gaer verdrooght, ende verouwert mit eenen,

 

Om der wille, aller vianden mijn,

 

Die my alwegh swaerlick quellende zijn.

 

 

 

⁺ Gaet wech van my alle die daer boosheyt wercket,

 

want op de stem mijns weenen heeft ghemercket,

 

De Heer: ende heeft verhooret mijn ghebedt,

 

Ende my gheiont alle mijn begheerte ende bet.

 

 

 

Dat dan beschaemt alle mijn vianden werden,

 

Ende achterwaert verwonnen, van my terden,

 

Mit schanden groot, nae dat de Heere so goed,

 

Te my waert is, end my so vele doet.

+ Dauid ghesondt ghemaect zijnde, danckt God ende verwerpt van hem de boosdoenders.