25 Psalmen
(1557)–Jan Utenhove–
AuteursrechtvrijDeus auribus nostris.I. V.
Ga naar margenoot+ Wy hebben Heer, ghehoort in onsen ooren,
Ons’vaders, ons hebben vertelt de daden,
Die du alwech ghewracht hebst t’haren tyden,
End desghelycks
| |
[pagina 19]
| |
die du deest in voortyden:
De Heydens wt haer landt
Uerdreefstu, end hebt gheplant
Onze vaders daerinne:
Du hebst de volcken ghequelt,
End in haer plaetse ghestelt,
Der vaderen ghesinne.
Want sy dat landt gheensins hebben beseten,
Al doer haer sweert, noch victori vercre-
| |
[pagina 20]
| |
gen,
Doer haeren arm, Maer doer dyn macht alleine,
End doer dyn cracht, o Heer, end anders gheine,
End doer dlicht dyns aenschyns,
Victori kreghen sy,
Want du haer seer bemindet:
Du bist de koninck myn:
Wilt doch ghehuldich syn,
Iacob dynen beminden.
So hebben wy als met hoornen ghestooten,
Ons’ vianden, end ghebracht vnder voeten
In dijnen naem, die teghen ons bystonden:
D’welck wy alwech, dij ter eeren, vermonden,
Ga naar margenoot+ Ons’hoep was noyt ghestelt,
Doen wy waren in t’velt,
Op ons ghespannen boghen:
Ons’ sweerden hebben niet,
Wat swaer last end verdriet,
Onse sielen ghetoghen.
Maer du hebst ons beurydt, voer ons’ vianden.
Die ons haetten, hebstu ghebracht ter schanden,
So dat wy ons in God alwech verbliden,
End dijnen naem groot maken t’allen tyden,
Maer hoe komt dat du ons Heer,
Nu laet, end beschaemt seer,
End wilt mit ons niet treden,
Ueltvluchtich ons maeck dy,
Uoer die ons haten vry,
Dien wy roof sijn bedeghen.
Ghelyck schapen die ter doot syn gheeychent:
Hebstdu ons ghestelt, ende verstroyt onder vremden,
Dyn volck hebdy alom, met grooten hoopen,
Sonder eenich ghewin, willen verkoopen:
Den nabueren syn wy,
End die ons wonen by,
Tot spot end schimp bedeghen:
Den Heydens een gheck wordt,
Den volcken eenen spot,
Syn wy aen alle weghen.
Daghelickx is oneer voor onsen ooghen,
Schaemte bedeckt ons aensicht om de worden
Der schamperheyt, end om des viands wreken,
| |
[pagina 21]
| |
Ga naar margenoot+ Dit gheschiedt ons nochtans wy dy niet vergheten,
Wy houden dyn verbont,
Trauwelick t’alder stont,
T’hert is niet afgheweken,
Ons ganghen hebben niet,
In als ons swaer verdriet,
Uan dyner baen gheweken.
Waert saeck dat wy den naem ons Gods vergaten,
Oft ons’ handen tot vremde goden staken,
End strecten wt, sout God niet ondersoecken,
Ten rechten? die s’herten gront kan doer soeken:
Maer daechlickx liden wy,
Uerdriet, end druck voer dy,
Ghedoot alom wy werden:
Wy syn voer dit gheslacht,
Als slachscapen gheacht,
Diemen ter doot siet terden.
Ga naar margenoot+ Ontspringt, dan Heer, waerom slaeptstu, ontspringhet,
Uersteeckt ons niet voer eewelick, alst schynet,
Waerom wyldy dyn aenschyn van ons wenden,
End vergheet gaer onsen druck end ellenden?
Want ons siel sonder lof,
Uernedert is tot in’t stof,
Den buyck die kleeft aen d’erde,
Staet op Heer, ende helpt ons,
End verlost ons terstont,
Om dyner goetheyts werde.
|
|