De moordende hand

[p. 218]

Hoofdstuk IX.

Eenige dagen later werd Kees, die juist een uiltje knapte, gewekt door het geblaf van een hond.

‘Wat doet dat lamme beest toch hier?’ mopperde Kees, terwijl hij zijn pyama aantrok. ‘Je kunt nooit behoorlijk van je middagrust genieten!’

Met een niet al te vroolijk gezicht, trad Kees naar buiten. Daar bemerkte hij Ziska en Brandhorst, die zich bezighielden met een prachtigen Herdershond.

Met kennersblikken monsterde Kees het onberispelijk gebouwde dier en spontaan klapte hij in de handen.

De hond spitste de ooren en toen hij Kees gewaar werd, ging hij met groote sprongen op dezen af en legde ten slotte zijn beide voorpooten op

[p. 219]

de borst van Van Berg, die geen oogenblik zijn bedaardheid verloor. Man en beest keken elkander gedurende eenige oogenblikken vast in de oogen, waarop de hond begon te kwispelstaarten en luid blaffende weer naar de beide verloofden toerende.

‘Waar heb je dat prachtbeest vandaan?’ vroeg Kees.

‘Een cadeautje van mijn meisje. De laatste aanslag heeft haar zoo aangegrepen, dat zij niet rustte, voordat zij dezen edelen hond gekocht had. En daarom verzoek ik je, Kees, onzen nieuwen huisgenoot, genaamd Teja von Gothenburg, met de noodige onderscheiding te behandelen!’

‘Dat zal niet mankeeren, waarde vriend, want ik geloof wel, dat Teja en ik goede maatjes zullen worden!’

‘Dat denk ik ook. Maar ik heb nog een andere verrassing voor je. Kom maar mee naar het prieel!’

‘Wat zie ik daar? Is mijn Fientje weer overgekomen? Inderdaad, een

[p. 220]

alleraardigste surprise. Dag, Fieneke, dag schoonmama!’

De bijzonderheden omtrent de begroeting tusschen Kees en zijn meisje sparen wij den lezer en hervatten den draad van ons verhaal op het oogenblik, dat allen weer rustig bij elkaar zaten.

‘Schoonmama, wat verschaft mij de eer van uw bezoek?’

‘Keesie, ik heb een brief van je vader gekregen, waarin hij mij mededeelt, dat hij voor jou nu eindelijk de tijd gekomen acht, om met mijn dochter in het huwelijk te treden!’

‘O jeetje, ook dat nog!’ mompelde Kees.

‘Wat zeg je Kees?’ vroeg Fientje scherp.

‘Wat ik zeg? Wel, dat ik eindelijk de hemel zie opengaan! Beste vrienden, wij krijgen spoedig den speelman op het dak. Maar ik ga trouwen op één voorwaarde: namelijk, dat ook Ziska en Leo gaan trouwen!’

‘Dat vind ik nu niet mooi van je, Kees’, riep de heer Hansen uit. ‘La-

[p. 221]

ten die twee toch nog van hun vrijheid genieten!’

Het schoone meisje keek haar verloofde gedurende één seconde aan en toen zeide Leo lachend:

‘Dames en heeren, Ziska en ik gaan met Kees' voorwaarde accoord!’

‘Een ongeluk komt zelden alleen!’ spotte Van Berg.

‘Er is anders nog tijd genoeg om je terug te trekken,’ zeide Fientje snibbig.

‘Meisje, leidt mij niet in verzoeking. Maar scherts terzijde, Fientje, heb je al een mooien dag uitgezocht?’

‘Ben je zoo bijgeloovig Kees?’

‘Neen, maar men zegt dat het tjilaka besar geeft, wanneer men niet op een mooien dag trouwt. Al hebben bruid en bruidegom elkander zoo lief, al hebben zij beiden mooie karakters, gelukkig kunnen zij echter niet worden, als zij op een slechten dag getrouwd zijn. Dus, trouwlustigen, kijk goed uit je oogen! Voorts moeten ouders er voor zorgen, dat

[p. 222]

in een jaar slechts één van hun kinderen trouwt, want anders is het net zoo zeker als twee maal twee vier is, dat een van de trouwlustigen binnenkort sterft.’

‘En wordt dat allemaal geloofd, Kees?’

‘Ja, mevrouw, en toch zijn die bijgeloovige menschen meestal goede Christenen en gaan zij geregeld naar de kerk! Uit welk huis denkt u Ziska te laten trouwen?’

‘Uit mijn huis natuurlijk. Ik verwacht van Fientje, dat ook zij mij de eer zal aandoen om hieruit te trouwen!’

‘Mevrouw, u weet niet, wat u doet. Er overkomt u beslist een groot ongeluk!’

‘Gelooft men zooiets, Kees?’

‘Ja en toch is men goed Christen. Ja, ja, dat bijgeloof weet wat!’

‘Nu wij het toch over bijgeloof hebben, geloof jij niet aan zwarte kunst of goena-goena?’

‘Wat zal ik u zeggen, mijnheer. Absoluut betrouwbare menschen heb-

[p. 223]

ben mij sterke staaltjes verteld, zoodat ik wel moet overhellen tot de meening, dat er heel wat vreemde dingen tusschen hemel en aarde bestaan!’

‘Vertel eens op, Kees, wij zitten hier net zoo gezellig bij elkaar!’

‘Even geduld hebben, mijnheer, want wij zijn over het huwelijk nog niet uitgepraat. Als men alle voorzorgsmaatregelen in acht genomen heeft en eindelijk gehuwd is, dan moet men nog voor één ding oppassen: bruid en bruidegom mogen niet op dezelfde kiek voorkomen!’

‘Ik geloof, dat je een beetje overdrijft, Kees!’

‘Neen, mevrouw, geen haartje op mijn eerwaardig hoofd, dat daaraan denkt. Ja, ja, de weg, welke naar het huwelijk leidt, is met voetangels en klemmen bezaaid! En wat je dan daarna nog te wachten staat! De meeste boeken en films eindigen hiermede, dat zij elkander krijgen maar men gaat met stilzwijgen voorbij, wat daarna gebeurt. Denk aan

[p. 224]

de binnenlandsche onlusten! Ik vestig alleen maar de aandacht op het feit, dat de advocaten nog een slordig duitje verdienen aan echtscheidingsprocessen! Maar laten wij van dit ontegenzeggelijk interessante, doch gevaarlijke onderwerp afstappen en overgaan naar de niet minder belangwekkende goena-goena - geschiedenissen. Ik zal u vertellen wat een oude Bataviaan mij eens in vollen ernst mededeelde:

Er was eens een baba, die schatrijk geworden was door het handelen in gedroogde visch en hij had deze onhebbelijkheid met de meeste gefortuneerde personen gemeen, dat hij zich verbeeldde ver boven zijn minder goed bedeelde medemenschen verheven te zijn. Het was dus een heele eer voor een zekere Europeesche familie, dat de nabob zijn varkensoogen dikwijls met welgevallen liet rusten op de bekoorlijke dochter des huizes, die hem op ondubbelzinnige wijze aan het verstand bracht, dat zij van zijn attenties niet gediend