Zedenzangen

[p. 63]

Tucht.

Toon: Prins Robberts mars.

Men poogt vergeefs een ouden stam

Te buigen naar zyn zin,

Wat moeite daar toe iemand nam.

Men doe dat in 't begin,

Wanneer men 't tanger rysje plant,

En t'wyl dat buigzaam is:

Het luistert dan naar hand, en band,

Of naar een teenen wis.

Wanneer men dus de ted're jeugd

By tyds in banden houd,

Men kan ze buigen tot de deugd.

Maar zyn de kind'ren oud,

Zy zyn ontwassen aan de roê,

En buiten Oud'ren dwang.

Het buigen helpt 'er dan niet toe.

Men beidde veel te lang.

Gy Ouders, spaart de roede niet;

Doch met bescheidenheid.

't Is liefde, daar dat uit geschied,

Of schoon de jongen schreit.

't Is beter, dat hy 't heden doet,

Dan dat gy morgen wel

Uw tuchtverzuim beschreyen moet.

O red hem van de hel.