Zedenzangen
(1720)–Carolus Tuinman–
Auteursrechtvrij
[pagina 29]
| |
Maakt, dat men elk een weetniet blykt:
't Geen 't stil te zwygen kon bedekken.
Men stelt zich zelven dus ten spot
Aan wyze menschen, als een zot,
Maar met een waanwys herssenbekken.
3.
Die wys is, houd zyn woorden in,
Die weinig zyn, maar ryk van zin.
Hy houd veel meer van doen, dan zeggen,
En spreekt hy, zyn getuigenis
Van 't geen hy zelve doet, en is,
Zal hy bedachtzaam overleggen.
4.
Des snappers tong, vol eigenlof,
Die stinkt, is zelf zyn pryzens stof,
Als of het groote dingen waren.
Maar als men 't wel by 't licht beziet,
Het komt schier alles uit op niet:
Als bergen, die een muisje baaren.
5.
Zyn tong, die als een ratel gaat,
Houd in het spreeken tyd noch maat.
O hoe veel nutter zoud' hy zwygen!
Hy wil, dat yder een hem hoort,
En voert alleen zo 't hooge woord,
Dat niemand schier een beurt kan krygen.
6.
Weet, dat hem, die veel woorden spreekt,
Het overtreden niet ontbreekt.
O mogt men daar op achting geven!
De Rechter eischt ook rekenschap
Van ydel, los, en zot geklap.
't Staat alles in zyn boek geschreven.
| |
[pagina 30]
| |
7.
O breidelt dan, zo veel gy kont,
Uw tong: bewaart uw hert en mond:
En zet een wacht voor uwe lippen.
Eer dan gy spreekt, zo overlegt,
Wat dient gezwegen, of gezegt;
Dan hoed gy u voor veele klippen.
|
|