|
| |
| |
| |
XXIII. Spreekwoorden van wel- of qualijk vaaren, en gezint zyn.
Hy leeft als een visch in 't water. Dit wordt toegepast op ymand die zyn vermaak en genoegen geniet. Men drukt dat ook dus uit: Hy leeft in zyn element. 't Element der visschen is het water; doch niet der dronkaards: want, zeggen ze, 't water is gevaarlijk in de maag; het steekt dijken en dammen door. Men zegt ook: Hy is zo gezond als een visch, om dat de visschen weinig ziekten of quaalen onderworpen zyn.
't Is Pater goed leven. Dat zegt men van zulk eenen, die zyn lust en gemak heeft, en wiens gelaat uitwijst dat hy geen schendkeuken is. Van dusdaanig een zegt men wel: Hy berst uit zyn vel. 't Is genomen van de Paters in de Bagijnenkloosters, die zelden van gebrek sterven, wanneer zy by de Zusterkens in 't goede blaadje staan; of 't moest by ongeluk zyn in 't hoekje van den haard, daar de Monnik dood vroos. Getuige zy 't Paters vaatje.
Hy mag'er wel woonen. Dit zegt men van ymand, die'er vet en glad uit ziet, en dus toont, dat hy in een goede keuken is. Zy die ergens niet konnen aarden, om de lucht, 't voedzel, enz. plegen een dor en ziekelyk gelaat te hebben. Dus is de Zeeuwsche koorts voor zommigen een bullebak. 't Gebeurt ook wel, dat het appelmannetje by de onmatige ooftsnoepers om zyn geld komt.
Eet ham met mostaard, zo word gy sterk. Dit zegt men uit boerte. Maar die scherts koste eens eenen Utrechtenaar den hals, volgens 't verhaal van den Heer P.C. Hoofd, in zyne Nederlandsche Historien, van 't jaar 1566, bladz. 98. Spreekwoorden van dien aard zyn'er veele, b. v. Als gy dat been op hebt, zult gy zo hard konnen loopen als een hond, enz.
Hy heeft daar den vollen hou. Dat is, overvloed, vol op. Hou wil zeggen houding, onderhouding, Dus is ymand houden, hem den kost geven. Dit heeft uit, als men hem den hou opzegt, en zyn paspoort geeft. Dan moet hy aan zyn eigen kant-
| |
| |
tje knagen. De ouden wisten al te zeggen van overkomende gasten: Versche visschen, en namaagen, stinken al ten derden dage.
Hy zuipt dat het sta zegt. Dus spreekt men van een grooten dronkaard. Is dat niet te zeggen, dat het niet hooger en verder kan gaan? Of is 't, tot dat de kraan stil, en 't vaatje op den bodem staat? Onbeschaafder is 't spreekwoord: Hy zuipt zo, dat de luizen hem op den kop bersten. Men zegt ook: Zo dat hy zyn oogen verkeert. Zyn die uitdrukkingen af te keuren, de daad is noch erger, en verdient dat zulke tot ontnuchtering te water en te broode gezet worden. Zeer dienstig is dat middel tegen den nadorst, en 't steken der broodkruimen. Geen wonder ook, indien de vrouwen van zulke zwelgers hen, als die roes wat uitgeslapen is, eene vroegpredikatie doen. Doch zulk zuipen beneemt wel het staan, wanneer 't Is: Sta pes, sta mi pes, sta pes, nec labere mi pes. Ni steteris, lapides hi tibi lectus erunt. De wyn is een loos worstelaar: hy grypt ymand by de beenen. Dit ondervond de vermaarde Baudius, wanneer hy in de goot lag.
Heeft hy eyeren, hy zal wel doppen maken. Dit zegt men van een verquistenden lichtmis, wiens maag en blaas grooter zyn dan zyn beurs. Zulke zullen geen struif om een ei bederven. Maar dus houden zy eindelyk niets over, dan de ledige schaalen. Zo vaart men achter uit, naar 't gasthuis; of heeft Oostindien tot zyn voorland.
Hy is in goeden doene. Dat is, zyn handel en bedryf is gelukkig, hy vaart wel, hy is goeder dingen.
Zyn niertjes liggen zacht. Dat wil zeggen, hy heeft zyn lust en gemak, hy is vrolyk en wel te vreden. De nieren liggen in 't vet, die als een zacht bedde voor de zelve zyn. Anders zegt men daar van ook: Een nier is een arm dier, 't ligt in 't vet, en is'er niet van te bet. Dit is een zinnebeeld van een ryken vrekkaart. Het eerste zegt men ook dus: Zyn hertje ligt in een bont lapje. Als 't buikje vol is, zoekt het hertje rust.
Hy slaapt als een roos. Hoe komt die gelykenis te pas? Immers roozen slaapen niet. 't Zal willen uitdrukken een gezonden, zoeten, en aangenamen slaap: gelyk de roos een aangenaame bloem is. Of 't kan spelen op de frisse en bloo- | |
| |
zende gedaante van den slaaper. Die dus op een oor ligt, slaapt wel een gat in den dag. Maar die met de zon niet opstaat, geniet zynen dag niet.
Op zachte bedden ligt men hardst. Hoe zeer dit spreekwoord een wonderspreuk schynt, 't word door de ervarentheid menigmaal bewaarheid. Een arbeider, die zich moede gewerkt heeft, zal op de lange veeren van wat stroo, een kafzak, ja een harde bank, wel een zoeten slaap genieten, en den nacht door rusten, terwyl een ryke vol zorg en bekommering geen oogen kan toedoen, maar zich op een bedde van zwaanendons t'elkens om en om keert, om gemakkelyker te liggen. Ziet Prediker 5: 1. en Esth. 6: 1. Een boeren py geeft meer warmte, dan purper: en kaas en brood word van den graagen akkerman met meerder smaak gegeten, dan menige vinden in taarten en pasteyen. Spreuken 27: 7. De natuur is met weinig te vreden. Gods zegen en genoegen maakt alles aangenaam. Psalm 37: 16. Zonder dat, word zelf honing tot gal.
't Is Cysje op zyn rysje. Dat is 't vogeltje op zyn takje. Dit past men toe op ymand, die 't alles naar zyn zin, lust, en gemak heeft.
Ymands zinnelykheid is zyn hemelryk. Dat wil zeggen, 't is ymands lust, vermaak en genoegen, wanneer hy 't naar zynen zin heeft. Dan is 't alles wel. Hierom zegt men: Doet myn zin, en doet qualyk. Dat geschied doorgaans van die hunne zinnelykheid volgen. Zo word waarheid: Eigen zin, of wil, brand in de Hel. Vergelykt Prediker 11: 9. Maar liever krygt niet altoos zynen zin, te weten, die zegt, ik had dit of dat liever. Kinderen die willen, slaat men wel op de billen.
Hy is wel in zyn lobbe. Dat is, hy is wel gezint. Men zegt dat ook, Hy is wel in zyn schik. Het spreekwoord is al van Marten van Rossums tyden, doe men tot Paaschpronk, benevens hooge hoeden en huiken, ook lobben om den hals droeg. Dat oude halsçieraad was een moeyelyke dragt, waar op in 't plooyen, styven, omdoen en schikken, veel te bedillen viel. Daar was dan al veel vereischt, eer die naar zommiger zin en genoegen stonden. Zulke waren dan wel te vreden en blyde, wanneer de lobbe wel geschikt was, volgens 't geloofwaardig bericht van een dikwyls bekeken spiegel. Schik zoude ook konnen verkort zyn van opschik, verciering, dewyl men zegt: Hy is daar mede wel in zyn schik, voor opschik. Anders, schikken is vlyen, ordenen, voegen. | |
| |
Ik wil met die huik niet te kerk gaan. Onze Overoudebestemoeders plagten zeer staatig en deftig met huiken, opgeçiert met luifels, of hoedekens met quasten, ter kerke te gaan, byzonderlijk om getrouwt te worden, of als Petemeuyen over den Doop van kinderen te staan. Met dat optooizel waren zy in haar Pontificaal zeer weits opgeschikt, en zo vertoonden zy zich met veel zwier en pracht aan de menschen. 't Spreekwoord wil dan zeggen, dat ymand zich door zo iets, 't geen hy in oog heeft, niet verçiert acht, en daar mede niet wil te voorschijn komen. Maar lachen onze preutsche Juffrouwen nu met dat ouderwetsche pronkgewaad; de oude Grootmoedertjes zouden, indien zy nu haare gryze hoofden eens uit de grafzarken opbeurden, niet minder, en mogelijk met meerder reden, lachen met de hedensdaagsche nieuwe modes, van kovels met hangende steerten, rokken met uitgespannen hoepels, en diergelijke lelijke fraaiheden. Maar wacht! De huiken en lobben zullen haare beurt van de mode te zyn, wel eens weer krijgen: en het Rijk van onze Jufferpronk zal zo lang niet duuren, als die andere gedaan hebben. Laat eens deze pot zo lang te vuur gaan.
Dat bolt hem. Dit wil zeggen, dat is naar zyn zin. 't Hoofd word ook de bol genoemt, als in de spreekwoorden. 't Schort hem in den bol; de bolworm ryd hem, enz. Even zo zegt men, Dat mond hem, voor dat is naar zijnen mond en smaak. Anders is bollen den bol schieten, en ook den bol afslaan, het zelve met koppen, onthalzen. Doch dat laatste zou in den eersten zin aan weinige bollen.
Hy schud zyn lever. Dat is, hy lacht hertelijk, waar door de lever geschud word. Dat is ook eene miltkitteling. Doch Hy lacht graag, die zich zelven kittelt. 't Behaagt zo wel niet, wanneer men den kop schud.
Op een goeden grond is 't goed jokken, zei de man, en hy kittelde zyn wijf met een greep. Dit zegt men schertzende van jokkernyen, die wat te gevoelig zyn: gelijk doe de ezel zijnen meester op 't lijf sprong, om hem met zijne pooten te streelen: 't geen hy van een speelhondje had gezien. | |
| |
Men moet geen vryster zo hard aan den mond kussen, dat haar 't herte zeer doet. Zekerlijk van zulk een kussen kan men niet zeggen, 't Is maar een afvagen. Dat gelijkt best naar een ezels vryagie, dewijl die malkanderen schoppen en bijten; of naar een Muskoviters liefde, indien waarachtig is 't geen men hen nageeft. Zodaanig plagt eertijds de mode op de Domburgsche strand te zyn, volgens de beschrijving van den Heer J. Cats. In 't oude queesten ging het wat vriendelijker toe. Maar, Vuur by stroo dient niet alzo.
Hy lacht in zyn vuist. Zo zegt men van ymand, die zich heimelijk om iets verblyd. 't Is ontleent van den vuist voor den mond te houden, en daar achter te lachen, zo dat andere het niet zien. Dus verhaalt men van een wyf, die wanneer haar man te Amsterdam van Schreyershoek afvoer, achter haaren neusdoek stond en lachte; terwyl andere meenden, dat zy den snotvager voor de oogen hield, om dat zy, och arme! haaren man niet mogt zien vertrekken; en om haare bittere droefheids traanen daar mede af te droogen.
Hy lacht als een boer, die een hoefyzer gevonden heeft. Dat is, hy verheugt zich over een geringe zaak. De blydschap is zo groot niet, als men zegt: Hy lacht als een boer, die tandpyn heeft.
Hy lacht als een paard dat byten wil. Dit zegt men boertende van eenenYzegrim, of stuurschen zuurmuil, die ziet als of hy den azyn gepacht had, en zo vriendelyk is als een oorworm, of arm vol jonge katten.
Als hy lacht, dan sneeuwt het roozen. Dit zegt men van een stuurschen zuurmuil. Zulk een vriendelyk lachebekje was de Romein Crassus, van wien men leest, dat hy maar eens in zyn leven heeft gelachen. Dit was wanneer hy eenen ezel zag distelen eeten. 't Was, Similes habent labra luctucas, zulke lippen, zulke salade. Dat lachen maakte hem belachelyk meer dan den ezel. Risum teneatis amici. 't Liep hooger met dien Philemon; die zich te bersten lachte, om dat een ezel in zyn aanzien de vygen, die voor hem zelf gebragt waren, had opgesnoept. Hier op beval hy den ezel ook een beker wyn te schenken. Was dat geen reden om zo te lachen! ja zich dood te lachen? Men zegt van een staatigen Kato: Hy lacht te hooi en
| |
| |
te gras, dat is goelykjes tweemaal 's jaars. Wil men een jonger voorbeeld van zulk eene stemmige staatigheid? Men zegt dat Koning Philippus de II. van Spanje zich nooit een lachje liet ontglippen, dan op 't hooren der tyding, hoe euvel de Nederlanders met den Hertog van Anjou uitgevallen waren. Dus verhaalt de Heer P.C. Hoofd in 't XX Boek zyner Nederlandse Historien.
Ik lach eens met u. Dit zegt verachtelyk met ymand spotten, anders gezegt uitlachen. Vergelykt Job 30: 1. Psalm 2: 4, en Jes. 37: 22.
Die na lachen, lachen zo wel als die voor lachen. Het voor lachen is dikwyls ontydig en ongegrond, omdat'er wel een hinkende bode achter aan komt, waar door lachen schreyen word. Maar die na lachen, verheugen zich over de goede uitkomst der zaak tot hun geluk, en belachen die belachers. Dit lachen is best.
De vogeltjes, die zo vroeg zingen, eet de kat op den dag. Dit spreekwoord wil te kennen geven, dat uitgelaten en dertele vreugde, gemeenlyk een voorteken van nabyzynde druk is. Op een blyden morgen volgt wel een droevigen avond.
Men moet het in de beste vouw slaan. Dat is, iets op het gunstigste duiden en afnemen. Dit past ook op een zedig lachje, niet tot beschimping, maar tot zedig vermaak. Door vouwen en plooyen kan men een scheur of vlek in een laken of kleed verbergen. Hier toe breng ik ook falievouwen, voor naar den mond praaten, pluimstryken. Een faly is een overdekzel. Faly zweemt ook wel naar faaltje feiltje. Dus zoude het zyn een feiltje, een pikkedil, in de beste vouw slaan. Zo plegen falievouwers zelf groote gebreken te verkleinen en bemantelen. Van falikant kan men 't Vervolg der Fakkel zien.
De jeugd wil'er uit, zei Besje, en zy reed op een bezemstok. Dit zegt men boertig, wanneer oude lieden iets willen bedryven, dat aan de jongheid, of kinderen, eigen is. Zo hooren oude voorlieden noch geerne het klappen van de zweep. Men zegt ook: Oude lieden zyn tweemaal kinderen. Doch daar gaat geen mal boven oud mal. 't Is dan; Hoe ouder, hoe zotter. Als oude koeyen biezen, dan klappen de kooten. Men zegt echter: 't Is geen kinderspeel, wanneer een oud wijf danst. | |
| |
Als 't regent en de zon schijnt, is 't kermis in de hel. De grondreden en eigentlijke meening van dit spreekwoord kan ik niet gissen. De Heer J. de Bruine vermoed, dat hel, verbastert is uit hal, dewijl 't dan groeizaam weder is, waar in de slachtbeesten voor de hal konnen vet geweid worden. Dus is dan daar neering en welvaart. Ik weet niets beters. Daar zyn meer spreekwoorden, waar van ik geen verklaaring kan geven. B. v. Om wat reden zegt men: Dat in 't vat is, zuurt niet? Het tegendeel blijkt in een ton met verzuurt bier. Waarom zegt men van ymand, die by een anderen vrymoedig spreken mag: Hy heeft een woord by hem in 't vat? enz.
't Is genoeglijk te zien regenen, als men op 't drooge staat. Dit drukt uit, dat men, dikwijls zelf met vermaak, wel kan aanzien eenig leed dat anderen overkomt, maar ons niet treft: gelijk het aanschouwen van een bloedigen veldslag, wanneer men buiten schoot is; of een felle storm op zee, als men dien veilig van den oever mag aankijken. Dan plegen ook de beste stuurlieden aan land te staan. Doch van gemeene rampen zegt het spreekwoord: Een gemeenen overgang maakt een zachten zin.
Zo loopen de gooten als 't regent. Dat wil zeggen, zo gaat het zulk een zaak in zodaanige omstandigheden. Dat loopt op dien teerling. Doch 't rolt niet altoos even gemakkelyk, als van een leyen dakje. Regende het geld, elk zou een tobbe uitzetten. Maar dat staat te geschieden te Sint Jutmis, als de kalveren op 't ys danssen.
Hy is niet op zyn dreef. Dat is het zelve met, 't en gaat niet met hem. Dreef is gang, trant. Ziet de Fakkel, bladz. 72, in Draven. Het tegendeel is, Hy is wel op zyn dreef, 't gaat wel met hem, hy vaart wel. Dat word tot gezondheid en vrolykheid overgebragt. Zo is ook een spreekwoord: Hy weet wel wat hy dryft, die verkens voor heeft.
Hy laat zyn wieken hangen. Dat wil uitdrukken, hy is neerslagtig en treurt. 't Is genomen van zieke vogelen, die dan hunne vleugelen laten hangen. Zo doen ook haanen, die in de kam gebeten zyn, en heenen sluipen. Zulke zyn echter noch in beter staat, dan op wien past: Hy klept maar met eene vleugel. Dit komt overeen met, Hy is zyn eene hand quyt. Dus zegt men mede: Zyn natuur pruilt. | |
| |
Zyn vuur is uitgepist. Dit komt overeen met, Hy heeft geen troef. Ziet daar van de Fakkel, bladz. 363. Ymands vuur is zyn levendigheid, wakkerheid, vrolykheid, lust en moed; waar van vuur een zinnebeeld is. Dat vuur uitblusschen, is dat alles te verdoven en benemen. Men zegt ook, dat het Vagevuur uitgepist is.
't Is hem tegen de borst. Dat wil zeggen, 't is hem tegen zyn hert, zin en genegentheid. Ik denk dat borst in dat spreekwoord genomen word voor hert, dat in de borst is.
Hy heeft daar geen muts op. Dat is, Zyn muts staat daar niet na, hy is daar over, of daar op, niet wel gezint. Ziet de Fakkel, bladz. 247, en hier voor het spreekwoord, De muts staat hem niet wel, bladz. 65.
Hy is te vreden als een oud wijf, dat haar koe verlooren heeft. Dit is een boertige gelijkenis, om ymands ongezintheid uit te drukken. Diergelijke spteekwoorden zyn: Hy lacht als een boer die de tandpyn heeft. Hy is zo gauw, dat men doode ratten met hem zoude vangen. Hy is zo luchtig, als een vogelje dat koe heet. Dat past als een tang op een verken, enz.
't Water komt op den dijk. Dat wil zeggen, de traanen komen in de oogen. Men zeide ook, de waterlanders komen op den dijk. Verstaat door den dijk de onderste randen der oogen.
Hy schreit zyn oogen uit. Dat is, hy bederft zyn gezicht daar door. Doch 't gevaar is zo groot niet by die schreyen van twaalf uuren tot den middag. Men vind'er ook wel, die traanen met tuiten schreyen, (ziet hier voor bladz. 13.) en huilen als hofhonden; terwijl alles maar gemaakt werk is. Een troost voor zulke is, dat ze de traanen die zy schreyen, niet behoeven te pissen.
Hy krauwt den kop daar over. Dat wil zeggen, met een zaak verlegen zyn. Dit ziet men dikwijls, | |
| |
voornaamelijk by de boeren, dat ze in zulk een geval met de handen in 't hair zitten. Als dat hoog gaat, en in groote droefheid en mismoedigheid, word het hair wel uit het hoofd getrokken. Dit geschied echter niet altijd uit droefheid, maar ook wel uit gramschap. Dat blijkt in 't plukhairen van Griet en Tryn, die malkanderen wel wakker met beide vuisten in 't hair zitten, na de mutzen af, en de tuiten los getrokken zyn.
Hy heeft zyn aars wel gekrauwt. Dit zegt men van ymand, die zichzelven door iets in schaade of ongelegentheid geholpen heeft. Ik dank dat dit ontleent is van de aapen, die gewoon zyn dat te doen, wanneer zy iets quaads bedreven hebben. Doch 't is niet veel beter uitgevallen, met die'er den kop over krauwen.
Hy trekt de schouders op. Die gebeerde wijst aan, dat ymand tot eene zaak geen raad weet, en die niet beletten noch verbeteren kan.
Hy schort zyn neus op. Dit is een gebeerde van versmaading, en afkeuring.
Hy fronsselt het voorhoofd. Rimpels trekken is een teken van gramschap. Doch de ouderdom doet dat ook goeds moeds.
Met den vinger aanwijzen. Dit geschied tot bespotting, zo als de tong uitsteken, horens maken, enz. Dus steekt men ook ymand den huich na, of maakt guicheltjes. Doch zulke dingen zyn meer tot schande van die ze doet, dan die ze lyd.
Sliep! Sliep! Dit is een jouwwoord van de kinderen, waar mede zy ymand verwijten, dat hy een slippert heeft gekregen, gelijk die een paling by den steert houd. Ziet de Fakkel, bladz. 339. Het strijken van den eenen vinger over den anderen, schijnt slijpen te vertoonen, dat op slippen speelt. De scheerslijpers hebben de eere, dat zy ook dikwijls in spreekwoorden gedacht worden. | |
| |
Dat is voor u. Dat zegt men met het slaan van een knip, om uit te drukken, dat men ymand niet het alderminste ontziet, of acht. Zo zegt men ook; Ik geef'er niet dat om. Op het graf van den buikbeest Sardanapalus was het beeld van een knippende hand met dit byschrift: Alles is niet zoveel waardig: 't geen eerst op hem zelf paste. Dus is het slaan van een knip, om iets dat niet waardig is, noch geacht word, uit te drukken, al van zeer oude tijden.
Hy staat en kijkt als Piet Snot. Dat is, als een snottige Piet, een snotjongen, of snotolf. Ziet de Fakkel in Totolf, bladz. 381. Diergelijke spreekwoorden zyn: Hy staat en kijkt als een poelsnip; Als een bepiste Paap; Als of hy in de sneeuw gepist had; Hy staat en kijkt als een snyer; die zyn naald verloren heeft.
Zy zien als pissebedden. Dit wil uitdrukken, zy staan beschaamt en kijken, gelijk de kinderen, wanneer zy in 't bed hebben gepist. Diergelyke spreekwoorden zyn: Hy ziet zo staatig als Jan Pelsers kat; of als een bok, die kool eet; of als een schaapje waar na de wolf aard. Hy ziet zo effen als bloempap. Hy staat zo staatig en kykt, als een hin die boter pikt. Hy staat'er op en kykt, als een hond op een zieke koe. Slecht en recht, als Sint Pieters voorbroek, die maar een plooi had. Zo lucht als een vogeltje dat koe heet. Men zou'er op verlieven, als een boer op een boekweite koek, enz.
Hy ziet als of hy geen drie konde tellen. 't Wil zeggen, hy vertoont een gelaat, als of hy onnozel en simpel was. zulke moeten zy ten uitstersten zyn, die geen drie tellen konnen.
Hy ziet zundig. Dat wil zeggen, zondig, voor schuldig, als een schuldige; die een overtuigt, beschaamt, en treurig gelaat vertoont, om ontferming te verwekken. Zo zegt men ook: Hy ziet als of hy verwezen was, t. w. als of hy van den Rechter ter straffe was veroordeelt; hoedaanige bedroeft en neerslagtig plegen te zyn.
Hy weet van verbleeken, noch van bloozen. Dat wil zeggen, hy weet van vreeze noch van schaamte, die beide zich in 't aangezicht plegen te vertoonen. Niet beter zyn de hoeren, schoon zy met het eene oog lachen, en met het andere schreyen. | |
| |
Hy staat als had hy den mond vol tanden. Dat is, hy spreekt niet een woord tot zyn verdediging, Hy zwygt als een Mof. 't Wil zeggen, hy gedraagt zich als waren in zynen mond enkel tanden, zonder tonge. Anders, het vol getal der tanden in den mond te hebben, bevoordert de spraak; daar tandeloosheid die belemmert. Dit zegt men ook: Hy staat, als of hy een lap in den mond had, naamelyk in de plaats van eene tonge. Hy staat, als of hy den mond vol bry had.
Hy loopt met kakhielen. Dit zegt men van zulke, waar mede andere spotten. 't Is ontleent van die met vervrozen hielen, en nedergekakte, dat is, nedergevouwen, schoenen (ziet de Fakkel in Kak, bladz. 161) gaan: waar mede men, in de plaats van medelyden te hebben, pleegt te lachen. Maar men kan dit spreekwoord ook brengen tot de jonge kinderen, die wat achter op hunne hielen gedaan hebben, en zo daar mede bestruift loopen: 't geen op andere toegepast word. Hier aan is vermaagschap: Hy doet zyn best, gelyk de kinderen die in 't bed kakken.
Men laat hem in 't lange pak loopen. Dit wil zeggen, men helpt hem niet voort, maar laat hem naloopen. 't Is genomen van jongens, die men niet in de broek steekt, maar in de rokken laat.
Hy meende om zyn steert te springen. Dit zegt men van ymand, die hoe zeer hy wilde, in zyne gramschap zynen moed niet kan koelen. 't Is ontleent van de honden, welke te vergeefs omdraayen, om hunnen steert te vatten. Dus maakt een hond alleen een ronden dans. 't Is dan geen waarheid: Een alleen maakt geen ronden dans. Men zegt ook, Hy meende van boosheid uit zyn vel te springen, 't geen geschieden kan van die zich zelven de keel afbyten: en Hy meende hoorndul te worden; dat van de hoornbeesten genomen is. Dus mede: Men zou'er zyn reuzel om scheuren, en maken'er een huik van.
't Zet geen goed bloed. Dit wil zeggen, 't legt een grond tot misnoegen en wrok. Quaad bloed verwekt ongezondheid.
|
|
Auteursrechtvrij