Mengelstoffen van vele christelijke gezangen
(1709)–Carolus Tuinman–
Auteursrechtvrij
[pagina 225]
| |
Stemme: Si l' Amour estoit u peu moins badin.
I.
DWaaze mensch, die waant dat ooit wereld-staat,
Hoe schoon verbeeld, de ziel verzaad
Oneindig is 't begeeren:
En d'eeuwigheid Heeft ons Godt in 't hert geleit.
Zo lang wy deez' ontbeeren
Is nooit ons rust bereid.
II.
't Ondermaansch' vergaat, en het schepzel-al
Is eindig; dies het kan noch zal
Een vol genoegen schenken.
De liefste zaak word tot quelling voor vermaak.
Het heilzaamst' zelf kan krenken
En walgt, geniet men 't vaak.
III.
Hoe hier iemand meer van het aardsch' geniet,
Hoe hert en oog na meerder ziet.
Zijn wenschen, zwoegen, slooven,
Is nooit gedaan: Want die honger wast staag aan.
Schoon haast de dood 't zal rooven:
Of 't zelf noch eer ontgaan.
IV.
Schoon gy dit of dat na uw wensch al had,
Noch hapert altijd wat;
't Blijft tijdelijk, 't blijft endig,
't Blijft onvolmaakt, daar gy nu zo zeer na haakt.
Licht word gy meer elendig
Zo gy'er ooit toe raakt.
| |
[pagina 226]
| |
V.
Gy verbeeld u niet als maar enkel zoet:
En onderwijl 't is al vol roet.
O dus bedriegt g' u deerlijk!
't Is enkel schijn, en wel verr' van 't waare zijn:
't Vertoon' zich noch zo heerlijk,
't Baart onrust, moeit en pijn.
VI.
O gelukkigst is Hy die zich vergenoegt,
En na al wat hem voorkomt voegt:
Die alles kan versmaaden
Maar 't waare Goed, 't geen de ziel begeert voldoet,
En veiligt tegens quaaden,
Steeds heeft in zijn gemoed.
|
|