Lees en luister. Deel 9

[p. 98]

23. Winterlied.

Grote, witte winterman
in zijn jas van hermelijn,
witte wol en wit satijn,
in zijn kraag van bont,
gaat de dorpen rond.

Grote, witte winterman
laat het sneeuwen, wáár hij kan;
strooit er met zijn witte handen
donzen vlokken op de landen;
blaast van zijn gespitste lippen
witte, fonkelende stippen,
om de bomen, om de daken,
alles, alles wit te maken,
dat de kinders na 't ontwaken
handeklappend van de pret,
staan te dansen in hun bed.

Grote, witte winterman,
laat het sneeuwen, wáár hij kan.

[p. 99]

 

En een grauwe, maagre kraai

 

vlucht met veel lawaai

 

in drie sprongen hoep, hoep, hoep!

 

voor een woeste troep

 

dartelen en dollen,

 

bezig om een pop te rollen.

 

Eerst het lompe hoofd -

 

mond en ogen; stenen -

 

dàn de bolle buik

 

en de dikke benen.

 

Ter versiering brengt men

 

onder luid krakeel

 

nog een oude kookpot

 

en een bezemsteel.

 

 

 

Grote, witte winterman

 

komt getreden zacht

 

door de ritselende nacht;

 

gaat de grote schimmels mennen

 

voor zijn rinkelende slee

 

langs de steile dennen

 

van de bosallee.

 

 

 

Grote, witte winterman

 

in zijn jas van hermelijn,

 

witte wol en wit satijn,

 

in zijn kraag van bont,

 

gaat de dorpen rond.

Uit: Verzen

Willem de Wijk.

Slappe handen: schrale pot!
Slappe geesten: dom of zot!
Slappe harten: ver van God!

J.P. Heije.