Als humanitaire hulpverlening inderdaad een politiek neutrale activiteit zou zijn, onderschreven door alle strijdende partijen - als met andere woorden de Bosnische Serviërs erin hadden toegestemd dat voedsel, brandstof en - wat mij betreft - kinderspeelgoed ongestoord door Bosnië vervoerd kunnen worden, dan is UNPROFOR overbodig. Als ze dat tegenhouden, dan heeft een licht bewapende macht die niet mag en die niet durft op te treden, niet veel zin. Al twee en een half jaar wringen diplomaten en militairen zich in de vreemdste bochten om dit simpele feit te ontkennen.
De bijeenkomst in Den Haag heeft niets opgeleverd en is dus een nieuwe stimulans voor de Serviërs om door te gaan met het terroriseren van de niet-Serviërs en het verder vernederen van UNPROFOR.
Een stimulans voor ze is ook de bemiddelingspoging van oud-president Carter, die deze begon op uitnodiging van de door het Amerikaanse State Department als oorlogsmisdadiger aangemerkte Radovan Karadžić. Karadžić beloofde zes dingen om Carter tot zijn bemiddelingspoging over te halen en die beloften zouden alle zes zijn ingelost vóór Carter naar ex-Joegoslavië af zou reizen. Carter vertrok, maar niet één van die toezeggingen was (en is) gestand gedaan door de Bosnische Serviërs. Ook na zijn aankomst in Europa herhaalt zich het vertrouwde patroon van Servische beloften die niets voorstellen, al tientallen eerdere keren niet zijn uitgevoerd en nagekomen, en Westerse diplomaten die menen dat dit iets van doen heeft met ‘voortgang’ in het ‘vredesproces’.
De grote vraag is namens wie Carter optreedt. Aanvankelijk opereerde hij op eigen houtje, net als al die andere rancuneuze elder statesmen (Heath, Brandt) die zich indertijd voor het karretje van Saddam Hoessein lieten spannen. Het Witte Huis distantieerde zich eerst van Carters vredesmissie, maar gaf er om onbekende redenen daarna actieve steun aan, tot verbijstering van regeringsambtenaren. Eén van hen liet zich als volgt citeren: ‘Komt onze buitenlandse politiek tot stand doordat iemand die ieder van ons als oorlogsmisdadiger beschouwt, een ex-president opbelt om een of ander handeltje te regelen? Het is even idioot als gevaarlijk.’
Als Carter optreedt namens zichzelf, volgt nu een episode waarin de verwarring verder wordt opgevoerd, en de roverhoofdmannen
Auteursrechtelijk beschermd