Tegen het vergeten. Degenstoten en sabelhouwen

Holland Festival 1990 III

Bij de discussie die daarna volgde, zat Meienberg niet aan. De walm die reeds bij zijn aantreden om hem heen had gegolfd, had volgens waarnemers die mij daarover later informeerden, tijdens zijn rustpauze na de middagzitting, in Américain, een steeds hoger percentage gekregen. Zijn verdwijnen was door niemand opgemerkt; zijn niet-verschijnen werd achteraf verklaard door de mededeling van producer Sigi Giesler dat zij Meienberg (indachtig het klassieke gezegde ‘geen geld, geen Zwitsers’?), die gevraagd had om ‘handgeld’, reeds bij zijn aankomst op de luchthaven het honorarium had uitgekeerd.

In de kunst gaan die dingen anders en als nette universiteitsbeambte was ik eerder al geschokt door het feit dat Raddatz voor zijn reisdeclaratie alleen maar fotokopieën van trein-, bus- en bootkaarten

[p. 131]

ter beschikking had willen stellen, omdat hij de volgende dag bij de vpro zou optreden en daar ook zijn kosten terug wilde verdienen.

De discussie waarmee dit onderdeel van het Holland Festival werd afgesloten, herinner ik mij als weinig opwindend. Tussen Lesers eeuwige waarheden over het Goede en het Schone en het lijden aan Duitsland van Raddatz bleek eigenlijk geen ruimte over te blijven. Uiteindelijk werd Raddatz aan het woord gelaten om het treurige verhaal te vertellen van de halve en hele collaborateurs onder de schrijvers in de ddr, de kleine meelopers, de verinnerlijkte verzetsschrijvers en hoe het ze nu verging.