Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Treast

Swieter as de weachjes brûze,
Brekkend tsjin 't beblomme strân,
Sil myn leafde dy omrûze,
Dy, myn prûze
Blom yn 't moaie heitelân.

As de daudrip fan 'e smerte
Yn dyn leaflike eagen blinkt,
Tink oan him dan, dy syn herte
Op dy sette,
En waans byld dy treastgjend winkt.

Tink dan, leave, oan al de wille,
Yn dy godlike oeren fûn,
As dyn hert tsjin mines trille,
Yn 'e stille,
Yn 'e goudne simmerjûn.

[p. 301]

 

Tink dan oan dy see fan dauwe,

 

Walmjend fan it slomjend lân,

 

Nei it swurk, dat suver blauwe

 

Byld fan trouwe,

 

Doe't wy stiene hân yn hân.

 

 

 

Tink dan om dy amerijen

 

Op 'e hichte, doe't ús hert

 

Doarme yn hege harmonijen,

 

En dyn lijen,

 

Leave faam, do fielst it net.

 

 

 

Al dy oeren fol fan minne,

 

Leafdewurden sêft en swiet,

 

Plakjes fol fan blomt en sinne -

 

O, it binne

 

Rigels fan ien minneliet!

 

 

 

't Binne noaten fan 'e sangen,

 

Sa't de blide ljurk se sjongt,

 

Dy mei súvre foarjiersklangen,

 

Fol ferlangen,

 

Ek it âldste hert ferjongt.

 

 

 

Lit dy bylden by dy bliuwe

 

As dyn holke omlegens giet,

 

En dyn tinzen sille driuwe,

 

Sille kliuwe

 

Nei in takomst, einleas swiet.

 

 

 

Sa, myn leave, keine, prûze

 

Blom yn 't moaie heitelân,

 

Sil dy trou myn leafde omstrûze,

 

Koelte oanrûze

 

Yn 'e felste sinnebrân.

 

 

 

Lit dy fan dy leafde omaaie,

 

Driuwkje en wiggelje op dy wyn;

 

Wol dyn kopke dêr nei draaie -

 

Gau bringt maaie

 

Dy wer sêfte sinneskyn!