Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Simmerjunslok

Blauwe jûnloft leit oer d' ierde,
Djippe stiltme, fier en hein.
Fan 'e griene glêde blêden
Dript de mylde simmerrein.

[p. 262]

 

Wêr út tûzen heldre kieltsjes

 

Fleurich 't liet fan 't libben klonk,

 

Wêr op tûzen blide blommen

 

Gleon it felle deiljocht blonk,

 

 

 

Sjonge no de koele twjirkes

 

Mylder, frjemder melodij,

 

Set it lêste poarper libben

 

Oan it wiete blomte by.

 

 

 

‘Frede!’ - rûst it oer de fjilden;

 

‘Leafde!’ - andert de natoer;

 

‘Iivge wille!’ - brûst it wetter -

 

Leafde wâlet d' ierde oer...

 

 

 

Foar it finster yn 'e skimer

 

Sit it keine jonge pear;

 

Sêfte swiete wurden reauntet

 

Hy syn bliere breid yn 't ear.

 

 

 

Stoarjend nei de donkergriene

 

Beammen foar it finsterrút,

 

Driuwend yn in see fan tinzen,

 

Sjocht it fanke drôgjend út.

 

 

 

Oer de fjilden blinkt de blauwe

 

Fiere fierte frjemd har oan -

 

Yn it beamt begjint te sjongen

 

Sêft de geal, dy simmersoan...

 

 

 

Fiere blauwe fierte! takomst,

 

Fol fan libbens lok en ûnk;

 

Bliere trouwe fûgel! sjonger

 

Fan it liet fan 't eigen honk;

 

 

 

Kleare himel, bleke moanne,

 

Friske jûnwyn, blinkend blomt -

 

Minlik famke, sis, wat sikest

 

Yn dy eineleaze romt?

 

 

[p. 263]

 

Sjocht dy fiere blauwe fierte

 

Dy ek frjemd en freegjend oan,

 

Klear en dúdlik praat fan leafde

 

Dy de geal, dy simmersoan.

 

 

 

Wat de takomst dy ek jouwe,

 

Silge nocht of djip fertriet,

 

Hark, dy fûgel fan 'e leafde

 

Sjongt dy trou syn minneliet.

 

 

 

As in lofsang op 'e skepping,

 

Ivich âld en ivich nij,

 

By dyn lok en yn dyn lijen,

 

Bliuwt dat liet dy jimmer by.

 

 

 

't Sjongt dy 't leaflik fammeherte

 

Fol fan goudne sinneskyn;

 

Klibers bûnte dreamen kringe,

 

Boartsje en djoeie blier dêryn.

 

 

 

En hy lústert sêfte wurden

 

Dy, syn siele en sin, yn 't ear -

 

Leafde wâlet rûn oer d' ierde...

 

Libje lang, o lokkich pear!