Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

De deade blom

Yn 'e fryske fjilden,
Tusken 't jonge grien,
Het in kein fioeltsje
Blier te bloeien stien.

Fammehannen plôken 't,
Stjoerden 't oan har freon -
Sjoch, hy het it trienjend
Oan syn lippen treaun.

‘'k Sil dy hoask bewarje,
Blom, sa tear en fyn’.
Sei er, en hy treau it
By syn tsjerkboek yn.

't Grien fan 't fjild ferwile;
Blommen foelen ôf...
Doe't de hjerstwyn bile
Briek de feint syn trou.

[p. 256]

 

En wylst dat hy smakke

 

D' iidle wrâldske nocht,

 

Het men 't earme fanke

 

Stil nei 't tsjerkhôf brocht...

 

 

 

Jierren stauwen hinne;

 

Mar dat wylde hert,

 

Wêr 't ek socht en swalke,

 

Rêste fûn it net.

 

 

 

Ienkear blêde 'r drôgjend

 

Yn syn tsjerkboek om - -

 

Hin! dêr lei fergetten,

 

Jit dy deade blom.

 

 

 

Mei har skiere kleuren

 

Seach 't him droevich oan:

 

‘Hiesto my fergetten?’...

 

Hy waard wyt bestoarn.

 

 

 

‘Do lietst lizze yn 't tsjuster

 

't Bern fan sinneskyn;

 

Mar bin 'k stoarn, dyn hert is

 

Ek gjin libben yn.

 

 

 

Mei myn bliere kleuren

 

Moast dyn nocht fergean:

 

Dêr nin trouwe wennet,

 

Kin nin lok bestean!’

 

 

 

En in swurd fan smerte

 

Snijde 'm troch 't gemoed -

 

Hy teplett're 't blomke

 

Skriemend mei de foet.