Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Wat de letters jin sizze

Ik sit allinne te skriuwen
Oan in famke yn 't Fryske lân,
En tûzen freonlike wurden
Dy geane my troch de hân.

It wie in grutte keunstner,
Dy de pinne en d' inket útfûn:
O fanke, lit ús him tankje
Ut ús hertne djipste grûn!

Wat w' oars yn d' eagen lêze
Stiet no op it wite pompier;
Al sjocht it jin oan yn 'e rouklean,
Dochs stiet it wol kreas en blier.

Want as it each fan 'e lêzer
Dy kâlde blêden besjocht,
Dan glydt der oer al dy letters
In waarm en fleurich ljocht.

[p. 254]

 

Dan sjogge jin blinkende eagen

 

Ut dy swarte letters oan,

 

En kypje sa glûpsk en sa mûzich

 

As d' eagen fan Venus' soan.

 

 

 

Dan wurdt eltse stomme letter

 

In mûle, dy lústert fan trou -

 

En it rûst jin ta út dy blêden:

 

Hoe lokkich, hoe lokkich bisto!