Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Hoe lokkich!

Stieste mei dyn bliere troanje
Foar de spegel, mûtel bern,
O, dan kinst it moaiste pronkbyld
Fan de hiele skepping sjen!

Yn de spegel fan it herte,
Och, dêr sjochste neat, moai bern;
Is 't net wier it is dyn wurk net,
Om sa freeslik djip te sjen.

Wat is 't lokkich, datst te blyn bist
Om dyn eigen hert te sjen!
No kinst jitte foar de spegel
Laitsje tsjin dysels, moai bern.