Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Taal

Wurden kinne in bulte sizze,
Mar dochs sizze s' alles net.
Meast bliuwt efter 'e mûledoarren
't Moaiste wurd, de taal fan 't hert.

Dan moatt' faak de hannen helpe
Mei har triuwkes, waarm en sêft.
Sprekt de mûle kâlde wurden,
Hannetaal het grutter krêft.

Och, me mei net alles sizze;
‘Mem het altiid sa'n gemaal!’
Faak moat m' ûnder 'e tafel prate:
Dat 's d' ûnsichtbre fuottetaal.

Faak ek barde 't, dat in wurdke
Oer de tafel hinne fleach;
Nimmen hearde 't, mar twa herten
Sprieken dêr de taal fan 't each.

Wurden binne kâld en nuodlik;
Faam, gjin jellenlang ferhaal!
Praat do, sûnder eat te sizzen,
Yn dyn goudne lippetaal!